Oğuz Sel

Filmlerdeki, metal albüm kapaklarındaki ve çizgi filmlerdeki korkunç karakterlerin günlük yaşantısını merak etmeden yapamıyorum. Gözlerinden kötülük fışkıran karanlık varlıklar, nasıl yemek yiyorlar, tuvalete nasıl gidiyorlar, moralleri bozulunca depresyona giriyorlar mı gibi sayısız soru sıralayabilirim.

Omnihility’nin 2016 yılında çıkardığı üçüncü albümünün kapağı dolayısıyla bu sorular bir kez daha aklıma geldi istemsiz olarak; garip şeyleri merak ediyorum maalesef. Azıcık geç olsun ama güç olmasın tadında bir albüm kritiğine daha hoş geldiniz, konuğumuz “Dominion of Misery”.

Öyle kolayca pas geçilecek bir albüm olmadığı için ele almak ve ucundan kıyısından anlatmak istedim yapımı, zira teknik/brutal death metal adına olmasa da nispeten yeni bir grup diyebileceğimiz Omnihility için baya büyük bir adım “Dominion of Misery”.

Kariyerine Wormed ve Origin kırması bir grup olarak başlayan ve geldiğimiz şu noktada Brain Drill-vari bir yapıya bürünerek yoluna devam eden ve bu bağlamda, kimi parçalardaki bölümler yüzünden gruptaki gitaristlere en galiz küfürleri gönül rahatlığıyla edebileceğiniz Omnihility, vurucu şarkı hazırlama konusunda bir hayli ileriye gitmiş bu albümde. “Sert müzik nedir, nasıl icra edilir?” konusunda dersine iyi çalışan ve davullar başta olmak üzere diğer tüm enstrümanlarla -intro’yu saymazsak- daha ilk parçadan itibaren dinleyicisini ambale etmeye oynayan topluluk, can sıkıcı düzeydeki müzisyenliklerini bir kenara koysak bile acayip işlere imza atıyor.

Deeds of Flesh gibi birkaç grubun yapabildiği müzikal yoruculuğu dinleyicisine yaşatan ve teknik tarafta net olarak hava attığı bölümlerle şarkılarını zenginleştiren Omnihility, davulcunun en takır tukur çaldığı yerlerdeki ince zil oyunlarıyla ve gitarların saniyede oluşturduğu notaların sayılamaz hâle gelmesiyle derin bir saygı oluşturuyor kendine karşı.

Eserlerinde, son yıllarda duymaya alışkın olduğumuz bilindik formüllerin biraz daha ötesine geçmeyi başaran ve bu sayede albümün değerini bir nebze daha arttıran topluluk, ortaya koyduğu vurucu birkaç rifle de dinleyicisini adrenalin havuzunda kulaç atmaya teşvik ediyor. “Within the Shadows” gibi eserlerle biraz daha duygusal taraflarını öne çıkaran grup, dinleyicisini şaşırtmayı da biliyor. Gerçi ilgili şarkı biraz sallapati çalınmış izlenimi bıraktı benim üzerimde, tartışmaya açık bir mevzu olsa da böyle düşünüyorum.

Prodüksiyon açısından eli yüzü düzgün olan ve herhangi bir ekolayzır ayarı yapmaksızın basını tizini güzelce işitebileceğiniz, “Dominion of Misery” enstrümanların tane tane duyulabilmesiyle de bu tarz işlerde temiz sound arayanları memnun ediyor. Önceki iki albüme kıyasla daha iyice olan ve grubun, aynı türde müzik yapan zibilyon tane grup arasından sıyrılması için güzel bir fırsat hâline gelen “Dominion of Misery” Omnihility’nin en cilâlı, üzerine en uğraşılmış ve şimdilik en iyi albümü. Vakit ayırıp bir dinleyin, türü seviyorsanız pişman olmazsınız.