Oğuz Sel

Belirli gruplar haricinde heavy metal oturup dinlediğim bir tür değil; biliyorsunuz, nerede abuk subuk gruplar varsa genellikle ben onların peşindeyim. Ama karşıma bazen öyle gruplar ve albümler çıkıyor ki, birçok kişi gibi benim de yaşadığım “kafanın içinde müzik çalması” mevzusuna şarkı listeleriyle teşrif ediyorlar âdeta. PA takipçilerinden kavanozkafa’nın öneri kısmına yazarak keşfetmemi sağladığı Alman grup Lunar Shadow bugünkü konuğumuz.

Heavy metale zenginlik ve çeşitlilik kazandıran grup, “Far from Light” ile aklımdaki ön yargıları albümün açılışıyla yerle bir etti desem yeridir. NWOBHM ya da biraz daha geriye gidersek Wishbone Ash-vari çift gitar kullanımıyla aklımı alan Lunar Shadow, sanki birden fazla türün biraz daha “light” versiyonu gibi. Viking metal, folk metal, melodik death metal gibi türlerden esintiler barındıran müzik kurgularına ve melodilere sahip şarkılara imza atan topluluk, gitarların durmaksızın melodi ve rif ürettiği, kısacası bayıldığım formda müzik icra ediyor.

Klasik heavy metal şarkısı kıvamında diyebileceğim bir tane bile eser bulunmayan, buna karşın bıkmadan usanmadan defalarca dinlediğim “Far from Light”, bazı noktalarda kimi zaman Blind Guardian kimi zamansa İskandinav yörelerinden grupları dinliyormuşum hissiyâtı yaşatıyor. Kendi içinde çeşitlilik sunan, Frozen Goddess ve The Hour of Dying gibi parçalarla öne çıkan albüm, Gone Astray ve özellikle Earendil ile sâkin sularda yüzerken (Earindil’i dinleyenler buradaki kelime oyununu görecekler) dinleyiciye bambaşka hisler yaşatıyor. Parçalarda kullanılan atmosferik efektler ve seslerin yanı sıra vokalin teatral bölümler de oluşturması, albümün daha da keyifle dinlenebilmesine hizmet ediyor. Vokal demişken, arkadaşın eğer çok sık dinliyorsa The Beatles etkisinden tez zamanda kurtulmasını dilerim, böyle bir müziğe gitmiyor, gidemiyor işte.

Albümdeki her bir şarkıyı arka arkaya övecek kadar çok sevdim inanın, ancak yapımın ölümcül sorunları da yok değil. Prodüksiyon ve mixing koltuğuna her kim oturduysa, bir daha oturamayacakları hâle getirilmeleri gereken kişilerin ellerinde bana göre harcanan ve potansiyelinin çok çok altında kalan “Far from Light”, kayıt hataları ve sound sıkıntılarıyla çıkmış maalesef. Dikkatli dinleyicilerin kulaklarına ilk takılacak olan nokta, bazen vokalin ve genellikle davulun metronom kaçırarak birkaç parçayı açık açık katletmesi. Artık bilmem kaç senedir bu tür müzikleri dinlediğim için benim kulağıma batan böyle detaylar başka dinleyicilerin dikkatini çekmeyebilir. Bir başka sıkıntı da davulun yüksek hızda çift kros uyguladığı bölümlerde, kick’lerin net olarak sıfırlanması. Yani o esnada davulun kick’lerinden duyulan ses sadece şıkırtı… Bu nasıl yapılabilir, koskoca stüdyoda “Hacı bu ne? diyen bir kişi bile yok muydu, bilemiyorum.

Çok daha iyi bir prodüksiyonla 2017’nin ses getiren albümlerinden biri olacakken, “Yetenekli gençler uğraşmış, çalmışlar işte,”den öteye gidemeyecek vaziyette bırakılan “Far from Light”, yine de yerden yere vurup üstünde zıplanacak bir yapım değil. Hep söylediğim gibi kaliteli rif ve melodi olan yerde kesinlikle ben de varım ve Wishbone Ash gibi çift gitar kullanan grupların da hastasıyım.

Umarım bir sonraki albümlerinde teknik sorunların üstesinden gelip daha da iyi bir albümle konuğumuz olur Lunar Shadow.