2000′lerin ilk yarısında ortaya çıkan ve kıs asürede metal dünyasında önemli bir yer edinen retro thrash kavramı her ne kadar ilk anki rüzgârını yitirmiş olsa da, seksenlerin cayır cayırlığına gönül veren, hatta ruhlarını kaptıran bireylerden kurulu bu grupların bu ateşi söndürmeye niyetleri yok gibi. 2000′lerin ilk 10 yıllık diliminde ilk albümlerini çıkaran TOXIC HOLOCAUST, BONDED BY BLOOD, WARBRINGER, GAMA BOMB, LICH KING, VIOLATOR gibi pek çok grup, thrash metalin seksenlerdeki baba gruplarının yaşlanmasıyla oluşan boşluğu, 20-25 yıl öncesini günümüze taşıyarak sunma konusunda birbirleriyle yarışmış ve belli bir süreliğine gayet tatlı heyecanlar yaratmayı başarmıştı.

Her türde olduğu gibi zaman içinde bu nostalji havası yerini kanıksamaya bırakınca, bu gruplar da kendilerini buna göre modifiye etmeye başlamıştı. Yaptıkları müzikten maddi anlamda beklentisi olmayan birtakım gruplar ise ilk başladıkları sound’u ve karakteri korumuş, sadece sevdikleri için çaldıklarını belli edercesine müzikal karakterlerinde pek bir değişikliğe gitmemişlerdi.

LICH KING, bundan 7 yıl önce, bu retro thrash muhabbetleri tazeyken yazdığım “World Gone Dead” yazısında yerden yere vurduğum, ancak zamanla türün özelliğini kaybetmesiyle o dönemki kadar keskin düşünceler beslemez olduğum bir grup. O kritiği okuduysanız/okursanız, gruba dair yazdığım iki yazının birbirinden farklı görüşler barındırdığını görebilirsiniz. Bu normal bir durum, çünkü aradan 7 yıl geçmiş, o zamanın ruhu, şu anın gerçekleri, şunlar bunlar.

“The Omniclasm” LICH KING’in 6. albümü. Seksenlerin genel ruhu ve baskın bir ilk dönem SLAYER hissine sahip olan albüm, grubun genel havasını yansıtan, yeri geldiğinde ciddileşen, yeri geldiğinde daha gülümsemeli “pizza thrash” kimliğini ortaya koyan bir karaktere sahip. LICH KING’e dair önemli konulardan biri, grubun şarkı sözleri konusunda dikkat çekici bir duruş sergilemesi. HAVOK ve benzeri birtakım grupların politik mesaj vereceğim diye “ah canım ya” olduğu bir ortamda, LICH KING gayet yerinde söylemlerle müziğini destekliyor. Preschool Cesspool gibi daha geyik sözlü şarkılar yine araya serpiştirilmiş olsa da, Our Time to Riot gibi şarkılarda vokalist Tom Martin’in gayet sağlam sözlerini görebiliyoruz.

LICH KING bize duymadığımız bir şey sunmuyor; bilakis daha önce çok fazla kez duyduğumuz bir şeyi üstüne basa basa tekrar sunduğunu bize benimsetmek istercesine karakterini geçmişten alıyor ve bunu son derece kasıntısız, dertsiz tasasız biçimde, olduğu gibi sunuyor. “World Gone Dead” kritiğimde eleştirdiğim ya da en azından “eee ne ki bu şimdi?” diye düşündüğüm bu duruma dair şu anki düşüncelerimin değişmesindeki sebep de burada ortaya çıkıyor:

“Rahat olmak.”

Evet, grup burada rahat olmak gerektiğini, metalin o kadar da ciddiye alınmaması gerektiğini, herkesin sevdiği şeyi istediği gibi yapması gerektiğini söylüyor. O dönem yazdığım kritikte bu faktörü değerlendirmeye almamış olmamdan dolayı eleştirdiğim LICH KING ve benzeri grupları 7 yıl sonra gayet normal bulmam da, bu zaman diliminde değişen ve rahatlayan düşüncelerimden kaynaklanıyor. Adamlar bunu sevmişler, pataküte pataküte çalıp kaydetmiş ve sunmuşlar. Altında bir şeyler aramak, “orijinalliği yok demek” falan gayet gereksiz.

Albüme baktığımızda ortalamanın üstü yaratıcılıkta rifler, azman bir davul performansı, Civilization hariç tekme tokat dalan şarkılar ve bas tonundan vokaline dek gayet lezzetli bir miks eşliğinde sunulan şarkılar dinliyoruz. Son dönemde bu kıvamda dinlediğim en iyi albüm hâlâ TERRIFIER’ın “Weapons of Thrash Destruction” olsa da, LICH KING’in “The Omniclasm”ı da arkası grup logosu dolu yelek giyerek 38 derece sıcakta şöyle ağız tadıyla kafa sallayalım, postallarla betonda tepinelim kitlesinin susuzluğunu giderecek bir yapıt.

Bu vesileyle kendi yazdığım 7 yıl önceki yazıya pek katılmadığımı bir kez daha belirtiyor, “The Omniclasm”ı ateşli bir thrash metal dinlemek isteyen herkese öneriyorum.