Oğuz Sel

Merhaba. The Fourth Kind filmini izlediniz mi? Film şöyle başlıyordu:

“Ben aktris Milla Jovovich ve 4. Tür’de Dr. Abigail Tyler’ı canlandırıyorum. Bu film 2000 yılı, Ekim ayının 1′i ve 9′u arası kuzeydoğu Alaska’daki Nome şehrinde gerçekleşen olayları canlandırmak amaçlı yapılmıştır. Gerçekleşen olayları daha iyi gösterebilmek için yönetmen, gerçek arşiv bilgilerini filme serpiştirmiştir…”

Filmde izleyeceğiniz sahnelere sizi hazırlamak ve filmin etkileyiciliğini arttırmak için filmin başrol oyuncusu tarafından maalesef açık açık yalan söyleniyordu. Şu konuda gayet müsterihim, King Diamond ve Merycful Fate yazıları başta olmak üzere buradaki kritiklerde bahsettiğim alengirli olayların hiçbiri yalan değil. Aktardıklarımın bazılarını deneyimleyenler, rahmetli olsalar da bahse konu olayların çok büyük bölümünü kendilerinden, az bir kısmını da kendi ebeveynlerimden dinledim. Şimdi gelin size yine aklınızı bulandıracak, belki de sebebini ve meydana geliş şeklini hiçbir zaman öğrenemeyeceğiniz bir şeyler anlatayım.

1950’li yıllar, yer İstanbul, Göztepe. Dedemin yaşadığı geniş bahçeli ve ahırı da bulunan evde, tekinsiz olayların yaşanması artık doğal bir hâle gelmiş o yıllarda. Gecenin ilerleyen saatlerinde ahırın kapısının açık olup olmadığı yönündeki şüpheleri nedeniyle dedem bahçeye çıkmış ve ahıra doğru yönelmiş. Kontrollerini yapıp etrafı da şöyle bir turladıktan sonra, aniden sıkışmış ve gübrelerin yığılı olduğu alana küçük tuvaletini yapmaya başlamış. Tam bu esnada gübrelik alanın çevresinde kırmızı gözler belirmiş. Dedem ne olduğunu anlamaya çalışırken, kırmızı gözlerin bulunduğu yönden dedemin üzerine küçük çakıl taşları fırlatılmaya başlanmış. Can havliyle koşmaya ve bağırmaya başlayan dedemi ev sakinleri duymuşlar ve pencereden bakmışlar. Evdekiler, dedemin feryatlarıyla pencereyi açmışlar ve eve, pencereye oranla daha uzak kalan kapı yerine pencereden giren dedem, olan biteni anlatınca herkes bir şok daha yaşamış.

Ürkütücü hikâye anlatıcılığı konusunda ekol hâline gelen ve aklımın bir köşesinde yer eden bu tarz olayları sizlerle paylaşmama vesile olan King Diamond, 1989 çıkışlı “Conspiracy” albümü ile bugünkü konuğumuz. “Abigail” albümünden bu yana konsept konular oluşturan ve bu konuları, müzikal dehasıyla bir araya getiren King Diamond’ın diskografisinde “Conspiracy” çok önemli bir yerde duruyor. Bunu iki başlıkta ele alabiliriz:

1. “Them” gibi muhteşem bir konseptin üzerine bir şeyler koyarak devam eden bir albüm.

2. Müzikal açıdan 1990 önceki King Diamond’ın en olgun ve yoğun albümü.

Biliyorsunuz, çok tutulan filmlerin bir şekilde devamı çekilir. Hele ana karakter ölmemişse işler tıkırında gider, ya yeni düşmanlar çıkarılır karşısına ya da enteresan maceralarla filmler akar gider. Hatta kimi zaman ana karakter ölse bile o karakter, bir şekilde yeniden canlandırılır, yine de film devam ettirilir. Ancak işler King Diamond tarafında bu kadar basit ilerlemiyor. Grup üyelerinin değişiklik arz etmesine karşın toplamda elde edilen üretkenlik, bunun bir tesadüf olmadığını gösteriyor bence. Nasıl mı? “Fatal Portrait” 1986, “Abigail” 1987, “Them” 1988 ve “Conspiracy” 1989 yılı çıkışlı. Ve hemen her albüm müzikal açıdan son derece dolu. “Abigail”den itibaren ciddi ciddi bir şeyler anlatmaya başlayan King’in en azından 5-6 sene sonrasını düşünerek bir şeylere kalkışmış olduğunu düşünüyorum, yani olay “Them çok tuttu, buna bir ek bölüm yapalım, müziği de bir şekilde kıvırırız.” gibi bir şey değil, bu çok belli.

Mercyful Fate’in askıya alınışıyla kendi projesine odaklanan King Diamond’ın nasıl müzisyenlerle çalıştığını, önceki kritiklerde bolca anlattığımı düşündüğüm için o kısma pek bulaşmayacağım. “Abigail’den bu yana şarkılarının üzerine müzikal açıdan bir şeyler koyarak ilerleyen grup, ilgili albümdeki nispeten çiğ sound’u ve “Them”deki baskılanmış ve kimilerine göre güçsüz kalan sound’u “Conspiracy” ile rafa kaldırarak birden fazla prodüktörle, ses mühendisiyle ve mixing uzmanıyla -ki aralarında King Diamond da var- çalışmanın ekmeğini yiyor. Diğer albümleri inceleyip bu albümlerdeki zayıf noktaları tespit ederek “Conspiracy”yi şekillendirdiklerini düşünüyorum, en azından diskografiyi dikkatlice dinlediğimde tespit edebildiğim temel mevzu bu.

Şarkı yazımı konusundaki yeteneklerini bir kez daha konuşturan King Diamond ve Andy LaRocque, iç içe geçmesine rağmen ana temayla zıt düşmeyen, 8 dakika da sürse 6 küsur dakika da sürse, dinleyiciyi hiçbir suretle sıkmayan, bilâkis dinleyeni paralize eden parçalarla albüm boyunca şov yapıyorlar. Yalnızca enstrüman rif ve melodileriyle değil, vokal melodileriyle de tüyleri diken diken eden “Sleepless Nights” ve “Amon Belongs to Them” gibi parçaların yanı sıra “Etkileyici enstrümantal parça nasıl olmalıdır?” sorusuna karşılık gelen “Something Weird” gibi eserlerle şaşkınlık yaratan albümde “Victimized” gibi şaheserler de bulunuyor. Aksak ritimlerin havada uçuştuğu “Victimized”, Mikkey Dee’nin muhteşem davullarıyla hayat buluyor, dinledikçe açılıyor, ilerledikçe ilginçleşiyor, sonlarında ise melodik bağlamda altın vuruş yaparak grubun bir anlamda gövde gösterisine dönüşüyor.

Rif ve melodilerin havada uçuştuğu, harikulâde soloların heavy metal dünyasına meydan okuduğu, King Diamond’ın muhteşem falsettolarının dur durak bilmediği, esrarengiz ve şok edici parçaların ardı arkasının kesilmediği, eşine benzerine pek de rastlanmayacak albümlerden biri “Conspiracy” tam anlamıyla bir olgunluk dönemi eseri. Kendilerine özgü müzik üretmekte üzerlerine olmayan King Diamond ve şürekâsının müzik dünyasında bu kadar sükse yapmalarındaki etkisi yadsınamayacak albüm, çıkışının üzerinden neredeyse 28 sene geçmiş olmasına karşın hâlâ taptaze, hâlâ eşsiz ve hâlâ ürkütücü.