Kendi adlarını taşıyan ilk albümleriyle rahatsız black/avangart metal adına heyecan verici bir giriş yapan Hollandalı DODECAHEDRON; 5 yıl önce nispeten yeni bir şey gibi gözüken DsO’lu, ARKHON INFAUSTUS’lu, ULCERATE’li atonal metalin; GORGUTS’vari dezonant tatların ön plana çıktığı o akımın taze temsilcilerinden biri olarak görülmüştü.

O günden bu yana çok zaman geçti. NERO DI MARTE’sinden PLEBEIAN GRANDSTAND‘ine, SUNLESS‘ına kadar sayısız grup; uyumsuzluğu kutlayan çirkin nota bileşimlerini kortekslerimize kazımaya devam ediyor.

Biz böylesi aykırı bir tarz içerisinde kendi aşabilecek raddeye gelmeye daha vakit var, gruplar daha bir süre bu alışık olunmadık yaklaşımın ekmeğini yerler diye düşünürken, Tilburg’un iç kesimlerinden çıkan DODECAHEDRON adı altındaki bu beş adam; bu mesnetsiz, öteleyici ve kaotik müziğin sınırlarını esnetmeye başladılar bile.

“Kwintessens” çok net şekilde modern bir başyapıt olmaya gidebilecek, eşi çok az, saf bir karanlık ve güç sunan, devasa bir müzikal yolculuk.

Bir kere grup, sanki beste yapma, şarkı yazma diye bir nosyonu yokmuşçasına; gitarlar, vokal ve davul eşliğinde zifiri bir kaos kusuyor kulaklarımıza. Şarkılardaki trafik, tansiyon, yükselme alçalma gibi kavramlar tamamen başı boş bırakılmış durumda. Şarkı iskeletlerinde muazzam bir kesip biçme, oradan oraya geçme söz konusu ve tüm bu dolambaçlar sonuçta dehşet verici, gerçek anlamda korku ögesine dönüşen bir son ürün ortaya koyuyorlar.

Bizi ne tür bir kaosun beklediği konusunda küçük kıvılcımlar yakan Prelude’un ardından Tetrahedron – The Culling Of The Unwanted From The Earth ile apar topar giren albüm; “IX Equilibrium” dönemi EMPEROR’u anımsatan tuhaf, gizemli bir melodik kaosla ilk andan kafatasımızı sarıyor ve sıkmaya başlıyor.

Şarkılar ilerledikçe bu sıkılaşmanın arttığını ve ense kökümüze doğru indiğini hissediyoruz. DODECAHEDRON burada adeta bilincimizle, kafamızın içiyle oynamaya çalışıyor. Başka bir şeyler ilgilenmeden iyi bir kulaklıkla dinlendiğinde, “Kwintessens” ciddi anlamda insanı ele geçirebilecek yanlar sergiliyor. Dodecahedron – An Ill-Defined Air Of Otherness’daki Tomas Lindberg’vari ağlak haykırışların şekillendirdiği ruh hâlimiz, Icosahedron – The Death Of Your Body ile dehşet, şaşkınlık, hayranlık arası bir konuma yükseliyor.

“Kwintessens”i aşırı beğendim. Geçen sene ULCERATE’in “Shrines of Paralysis” ile yaptığı “işin psikolojik tarafına sızma” işini bu yıl da DODECAHEDRON, “Kwintessens” ile yapıyor. İlerici, yenilikçi falan olmayı bırakın. DODECAHEDRON burada bunları aşıyor; zamansızlığı, mekânsızlığı en karanlık hâliyle sunuyor, korkunçluğunu zihinlerimize mühürlüyor.