Oğuz Sel

Kimi zaman bir şeyler kaybedebileceğimi göze alarak samimi davranıyorum. “Davranıyorum.” dedim de aslında, davranıştan ziyade yapısal bir durum bu sanırım. Yani, şöyle bir olayda samimi davranayım, böyle bir olayda daha az samimi davranayım gibi bir hesap içinde olmuyorum. Buralarda yazıp durduklarımdan da anlamışsınızdır, öyle acayip havalı cümleler filan da kurmuyorum pek. Yazma konusunda biraz yeteneğim var, istesem galiba havalı cümleler yazabilirim ama az önce de dedim ya, samimi davranmaktan yanayım. Sanki acayip havalı ve bilmem kimin kitabındaki, bilmem hangi cümleden alıntılarla yazıyı süsleyince,yazdıklarımın samimiyeti kaybolacakmış gibi hissediyorum.

Tabii ara ara ansiklopedik bilgilere ihtiyacım olmuyor dersem de yalan söylemiş olurum.Bir yerlerde illâ ki denk geldiğim ve hafızama tam anlamıyla kazıyamadığım bilgiler oluyor, yazıları hazırlarken süsten ziyâde ek bilgi olsun diye onları tazelemem gerektiğinde Google’a soruyorum; sağ olsun genellikle kırmıyor beni ve yanıtlıyor birkaç milisaniye içerisinde. Sonrasını siz de biliyorsunuz, ortaya yazı çıkmış oluyor. Çoğu zaman aşırı dozda öznel, kimi zamansa daha bilgilendirmeye dayalı ve grubu ya da albümü doğrudan tanıtan cümleler yazıyorum.

Aşırı derecede bayık ve belki de “Bana ne ulan bütün bunlardan, sadede gel!” dedirtebilecek cümleler bütünüyle giriş yaptım ama ele alınacak grup Camel, albüm de “Moonmadness” olunca, bunları yazmazsam, çatlayıp ölme ihtimâlim vardı. Samimiyet üzerine o kadar şey yazıp çizdim az yukarıda, her zaman olduğu gibi bu yazdıklarım da sebepsiz değildi elbette. Gelin şimdi size itiraf gibi bir itirafta bulunayım. Haşin, gaddar, kazımasyoncu, en karanlık diyarlara aitsonsuz bahtsızlıktaki melodilerin aşığı olan bendeniz, yıllar önce, aile efradı yatıp uyuduktan sonra gariban Sony Ericsson K750i’me attığım “Moonmadness” albümünü gün ışıyana kadar döndürdüm aylarca. Gündüz saatlerinin o sert metalci çocuğu, hava kararıp herkes uykuya daldıktan sonra içindeki progresif rock tutkusunun peşinden gidiyordu. Sebebini tam olarak bilememekle birlikte, bu albüm sanki gece karanlığında, ortalığa sükûnet hâkim olduğunda ve yalnızlık hissiyatı doruk noktaya çıktığı anlarda daha anlamlı geliyordu bana. Dinlerken “Şurada amma teknik kullanmışlar,” ya da “Oha soloya bak!” demekten ziyade “Adamlar ne yapmışlar be!” cümleleri geçiyordu zihnimden daima. Yalnızlığın dipsiz derinliklerinde yuvarlanırken “Spirit of the Water”la hüzün yumağına dönüşürken, “Song Wtihin A Song”la “Tek bir şarkıda, bu kadar çeşitlilik nasıl olabilir?”lere kafa yoruyordum. Bir de o zamanlar anlam veremediğim bir olay daha vardı. O da, kayıtların, 1976 yılı olmasına karşın tertemiz oluşuydu. Nat King Cole ve Frank Sinatra şarkılarından biliyorum, eski yıllarda temiz kayıtlar da yapılabiliyordu ama yazdım ya işte, bu adamlar bir hayli ünlülerdi ve iyi prodüktörlerle çalışabilirlerdi ancak Camel nasıl olmuştu da tertemiz kaydettirebilmişti albümü…

Yazmam gereken bir durum daha var.Grupla tanışmamı sağlayan “Mirage” albümünün arkasından “Moonmadness”a başlamıştım. “Mirage” albümündeki “Earthrise” ve “Supertwister” şarkılarında, grubun enstrümantal işlerdeki beceri ve yaratıcılığına tanık olmuştum ancak “The Snow Goose”u deneyimlemediğim için “Moonmadness”taki enstrümantal ve bence fantastik şarkılara şaşakalmıştım;halbuki adamlar neler yapmış neler. Enstrümantal parçalar demişken, zaten grup öyle kurgulara sahip besteler yapmış ki, vokali bazı şarkılardan çekip alsanız bile kendini rahatlıkla dinlettirir bu şarkılar. Ama çekip almayın, vokalli halleri harikulâde. Yine “demişken”li bir cümle kurasım geldi; çekip almayın demişken, “Spirit of the Water”ın demo versiyonunda vokal yok. Spotify ve iTunes sürümlerinde bu demo mevcut ve dinlemesi çok keyifli gerçekten.

Bu satırlarda albümdeki bazı şarkıların, grup üyelerinin karakterini yansıttığından, aksak ritimlerdeki zil oyunlarının muhteşemliğinden, Doug Ferguson’ın gruptan, şöyle böyle olaylardan sonra ayrıldığından, albümün listelerde tırmandığı yerlerden filan uzun uzadıya bahsedebilirdim. Amma velâkin gerek yok; yapımın çıkışının üzerinden geçmiş 41 koca sene, adamlar öyle bir albüm yapmışlar ki, sadece bana yaşattıklarının minik bir kısmı, bir Word sayfası tuttu, daha nice detaya girip birkaç sayfa yaparım rahatlıkla yazıyı. Bir de düşünün “Moonmadness”ı dinleyen kaç milyon kişi neler yaşamış, neler hissetmişlerdir albümle ve albümle tanışacak olanlar neler yaşayıp hissedeceklerdir ileride.

Bunların yanında, albümle ilgili bir beyin fırtınam, bir de tavsiyem var. Beyin fırtınası kısmında, Camel’ın ülkemizdeki dönemdaşı sayılabilecek Moğollar’ın “30. Yıl” albümündeki “Toprak Ana” parçası ile “Lunar Sea” parçasını niyeyse birbirlerine benzetiyorum kurgu ve işleniş olarak; hatta son kısımlardaki çıldırma sekansları bile bence hayli örtüşüyor. Esinlenme değildir muhtemelen ama isteseler bu kalibrede eserler üretebilir bizim Moğollar, keşke diyorum, günün birinde böylesine fantastik işlere dönseler. Neyse. Gelelim tavsiye kısmına. Boş verin arkadaşlar, sevdiğiniz müziği (“Spirit of the Water” ve bunun gibi nicesini), sevdiğinizi ve ilânihaye seveceğinizi düşündüğünüz kişilerle paylaşmayıverin. Bırakın o şarkılar, sizin zihninizde ilk halleriyle kalsın, en değerliniz olmayı sürdürsün.