İlk EP’si “Until Now“ı 2015′te çıkaran gitarist Buğra Şişman’ın bir süre önce çıkan yeni albümü “Bright”la birlikteyiz bugün. Adı gibi parlak, aydınlık bir çalışma var karşımızda.

Buğra Şişman’ın gitara olan yaklaşımını son derece samimi buluyorum. Kimliksiz ve kalıplar içinde bir shred anlayışından ziyade, anlatacak bir şeyleri olduğunu hissettiren, şarkı örgülerini dramatik şekilde sunabilen bir müzisyen kendisi. Solo gitar albümlerinde sıkça rastladığımız kimi sıkıntıları konu bile etmeden geçiyor ve bu sayede daha genele yayılabilecek, daha uzun ömürlü yapıtlar sunuyor. Bunu da, özellikle bu albümde EP’nin de ötesine geçen bir anlayışla, gitarist kimliğinden ziyade besteci karakterini ortaya koyarak yapıyor.

“Bright”; hiçbir acelesi olmayan, sakin, duru, anlık heyecanlanmaları olsa da genel anlamda son derece ılıman sularda yüzen bir albüm. Müzisyenlik ve beste yapıları anlamında risk almaması ve hep güvenli sularda yüzmesi, “bir gitarist albümünden mutlaka acayip olaylar beklerim” diyen dinleyiciler için albümü biraz geri plana itebilirse de, Şişman’ın yer yer sergilediği gitar becerilerini vitrinin önüne koymak gibi dertleri yok. Yapabileceklerini gösteriyor, ancak en güçlü yanının bu olarak görülmesini sanki istemiyor. Bu da hem Buğra Şişman’ı hem de “Bright”ı gayet komplekssiz kılıyor, albümün su gibi akmasını sağlıyor.

Bu özellikleriyle “Bright”, “Until Now”a nazaran daha bir şarkı yazarı albümü. Besteler yapılırken sahip olması istenen karakterlerin net şekilde belli olduğu hissediliyor. Bu da albümü EP’ye nazaran daha kişisel kılıyor. “Until Now”da yer yer hissedilen kendini gösterme isteği, “Bright”ta yerini neredeyse tamamen kişisel bir düzleme taşıyor. Albümü dinlerken, Buğra Şişman’ın bu şarkıları ya kendisine, ya da özel birisine yazdığını hissettim. Hislerimde haklı mıyım bilmem, ama bence burada yaşanmışlıklara yazılmış tema müzikleri var.

Tarz olarak Joe Satriani’nin kırılgan ve sakin sularda yüzen tatlarından, yer yer INTERVALS’dan Aaron Marshall’ın veya Plini’nin pamuksu lick’lerine uzanan bir gitar işçiliği varsa da, Şişman’ın zaman içinde kendi naif ve içten melodi ve solo karakterini daha da iyi oturtacağını düşünüyorum. “Bright” içinde hep bir umut, hep bir ışık, hep bir iyimser beklenti taşıyan ve yeterli düzeyde renk barındıran bir çalışma. Bu pozitif karakterinden dolayı, her ne kadar onlar kadar rengârenk olmasa da, akıllara CHON’un gülümseten mükemmel gitar işçiliği de gelmiyor değil.

Gitar kullanımı dışında; prodüksiyon, klavye ve efekt kullanımları gibi çeşitli katkılarla da dolgunlaşan ve dramatikleşen albüm, genel itibarıyla bize 26 dakikalık kompakt bir “güzel duygular ve umutlar” dinletisi sunuyor.

Buğra Şişman anlatacak bir şeyleri olan bir müzisyen ve bunu samimi şekilde yapmayı başarmasıyla da övgüyü, desteği hak ediyor.