AGALLOCH’un milyonları gözyaşlarına boğan dağılmasının ardından gözler grubu oluşturan elemanlara, özellikle de her şeyin müsebbibi olan John Haughm’a çevrilmişti. AGALLOCH’un diğer üyeleri, yanlarına GIANT SQUID vokalisti Aaron Gregory’yi alıp KHÔRADA’yı kurarken, Haughm ise bir çırpıda PILLORIAN’ı duyurmuştu.

AGALLOCH’un dağılmasının sebebi; John ve grubun geri kalanının, özellikle de Don Anderson’ın turlama konusunda düştükleri fikir ayrılığıydı. Akademik kariyerine odaklanmak isteyen Anderson’la bu konuda takışan Haughm; AGALLOCH’a son vermiş ve hemen yeni sayfalara açılınması gerektiğini ifade eden mesajıyla, yıllardır AGALLOCH’un hisli dünyasından ekmek yiyen gönüllere okkalı bir darbe vurmuştu.

“Ben olabildiğince aktif olmak istiyorum, bakın” dercesine fişeklediği PILLORIAN’ın ilk albümü “Obsidian Arc”ı hiç vakit kaybetmeden önümüze sunan Haughm’un neler yaptığına bakalım şimdi.

Öncelikle PILLORIAN, AGALLOCH’a göre daha black metal bir müzik yapıyor. AGALLOCH’un, büyük oranda Don Anderson tarafından üstlenilen folk tarafı olmayınca, Haughm daha black metal ağrılıklı, daha az akustikli, folk emareleri göstermeyen bir işe imza atmış. DISSECTION’ı, eski KATATONIA’yı (Dark is the River of Man) anımsatan yerlerin dahi karşımıza çıktığı “Obsidian Arc”; AGALLOCH gibi olma çabasına girişmese de, yer yer “Pale Folklore” ve “The Mantle” tatları almamak da mümkün değil. İlk şarkı By the Light of a Black Sun bu anlamda bariz bir örnek olarak karşımızda duruyor.

Bu black metal perspektifi ister istemez PILLORIAN’ı daha tek boyutlu kılıyor; en azından AGALLOCH’a kıyasla. Her ne kadar Haughm’un samimi şekilde her şeyini verdiğini net şekilde hissetsek de, AGALLOCH’taki “grup müziği”nin PILLORIAN için -en azından şimdilik- geçerli olduğunu söylemek zor.

“Marrow of the Spirit“ten bu yana Haughm’dan duymadığımız clean vokallerin de az da olsa karşımıza çıktığı “Obsidian Arc”ta, Forged Iron Crucible’da olduğu gibi doksanlar İskandinav black metali tatlarını bulmak da mümkün. Yırtıcı, soğuk, damar; hepsi bir arada.

Albümün en akılda kalıcı melodilerinden biri, önce A Vestige of Thorns’un sonunda akustik olarak, sonra da A Stygian Pyre’da bağırtmalı olarak tekrar eden nefis damar bölüm. “Obsidian Arc”ın zirve yaptığı anlardan biri olarak gördüğüm bu tür olaylara daha sık girilmesi PILLORIAN’ın geleceği adına bence akıllıca olacaktır.

“Obsidian Arc” iyi bir albüm. PILLORIAN’ın ne derece seveceğiniz, tamamıyla gruptan ne derece AGALLOCH olmasını beklemenizle ilgili aslında. Böyle bir beklentiniz olmazsa -ki olmamalı- PILLORIAN’ı vereceği keyif de artacaktır. Grubun black metalli yanlarını türün Kuzeyli karakteriyle bir arada düşünüp sevebilir, nispeten progresif geçişlerini ise misal bir BE’LAKOR epikliğiyle bir tutup bu sevginizi katmerleyebilirsiniz.

Grubu bu şekilde görmediğiniz ve yeni bir AGALLOCH olmasını beklediğiniz takdirde ise, elde edeceğiniz şey büyük oranda AGALLOCH’un ne büyük bir “grup” olduğunu bir kez daha anlamak ve yitip giden güzel günlere üzülmek olacaktır.

Not: Dark is the River of Man’in 04:04′ünde giren efektli gitarın tonuyla aklına Our Fortress is Burning… II – Bloodbirds gelip “amanın yhaaaa :(((” diye düşünmeyen bizden değildir…