OBITUARY… İlk olarak 1994 yılında bir lokantadaki bir gencin sırtında logosunu gördüğüm ve “Ooo logoya bak, kesin çok acayip bir şey olmalı” diye düşünüp merak ettiğim ve ardından da o yıl çıkan “World Demise”daki Boiling Point’i bir şekilde duyup ilk kez tanıştığım böğürtülü, kafa ezmeli grup…

Death metal tarihine birden fazla klasik kazandıran ve adını türün kan bulaşmış sayfalarına zorbalıkla yazdıran OBITUARY’nin 2003′teki geri dönüşü, açıkçası pek çoklarının heyecanlandığı düzeyde etkileyici şekilde gerçekleşmemişti. “Slowly We Rot” ve “Cause of Death” gibi iki klasiğin ardından “The End Complete” ve benim de grupla tanıştığım “World Demise” ile güçlü karakterini ortaya koyan OBIRUARY; sonrasında duraklama dönemine girmiş ve 2005′teki geri dönüşüyle de akıl almaktan uzak bir performans sergilemişti. “Frozen in Time” ile birlikte çıkan son dört OBITUARY albümü, ortalama ile ortalamanın az üstü sularda seyrettiğinden, grubun kendi adını taşıyan yeni albüm haberini duyduğumda -ne yalan söyleyeyim- “e hadi madem”den öteye geçemedim.

OBITUARY’nin çok belli bir müzikal karakteri olduğu için, karşıma çıkacak şeyi adeta başından sonuna biliyordum. Konu OBITUARY olduğunda, hele ki bu devirde; şaşırmak, heyecanlanmak gibi bir niyetim zaten yoktu. Grup; tutkusunu, enerjisini, deneyimini biraz olsun yansıtsın benim için yeterliydi.

Birkaç gün öncesine dek geri dönüşleri sonrasındaki en elle tutulur işleri olarak gördüğüm “Inked in Blood”ın ardından gelen “Obituary”, bana kalırsa grubun 1994′teki “World Demise”dan bu yana yaptığı en iyi albüm.

Bunun sebeplerinden biri; “Obituary”nin OBITUARY dinamiklerini canlı ve çeşitli şekilde sunuyor olması. Grubun konserlerdeki canlı sound’una yakın bir kayıtla hayat bulan şarkılar, OBITUARY’nin alametifarikası kimi özelliklerini güçlü şekilde yansıtmak suretiyle öne çıkıyorlar. Brave ve Sentence Day ile apar topar giren albüm; orta tempo OBITUARY vahşetini, groove’unu kafamıza kakan tavrıyla grubun karakterini anbean önümüze seriyor. Sağlam davul kaydı ve özellikle altoların punchy (Türkçesini bulamadım kusura bakmayın) sound’u sayesinde albüm gayet organik bir kıvama bürünüyor.

OBITUARY’nin kanıksanmış CELTIC FROST etkilerini sergilediği Betrayed, geçen yılki konser albümünde yayınlanan Ten Thousand Ways to Die, doksanlar başı DEATH’e göz kırpan Kneel Before Me gibi şarkılar; “Obituary”nin ayağa kalkmasını ve son albümlerde üstünü kaplamaya başlayan tozu şöyle bir silkelemesini sağlayan yapıtlar.

John Tardy’nin imza vokalleri, kardeşinin eli pompalı tüfekli 10 redneck gücündeki davulları, Kenny Andrews’in bolca kullandığı soloları ve OBITUARY karakteri düşünüldüğünde yeterli çeşitliliğe sahip şarkılarla, “Obituary” grup adına gayet olumlu bir çalışma. Brave ve Sentence Day’i duymasaydım, belki de albüm adına bakıp “Obituary”nin son OBITUARY albümü olduğunu düşünebilirdim. Ancak bu şarkılar başta olmak üzere albümün genel havası gösteriyor ki, OBITUARY daha uzun yıllar buralarda olabilir.

Ne kadar enteresan işlere girişirler, bizi ne kadar şaşırtırlar bilinmez, ancak yola çıkalı 30 yıldan uzun süre olmuş bu adamların 2017 yılında bile böyle gazlı olduklarını görmek her açıdan güzel bir şey.