Sağlam ve oturmuş bir siyasi görüşü olduğunu düşünen, ama ağzını açtığında slogandan öteye geçemeyen; kendisi fikir üretmeyen ve sadece öğrenilmiş klasik cümleleri tekrarlayan; kolpa mesajlar içeren ve herkesin 100 yıldır bildiği şeyleri büyük bir gözlemci ve her şeyin farkındaki biri gibi ulu orta konuşan insanlar vardır. Aykırı durduklarını, toplumun büyük kısmının koyunlardan oluştuğunu, dünyanın 3-4 aile tarafından yönetildiğini falan düşünürler; ancak iş söyleme gelince bir karikatürden öteye gidemezler.

Bu sebeptendir ki, kolpa muhaliflikten ziyadesiyle uzak durmaya, “abi emperyalist güçler” diyenden koşarak kaçmaya çalışırım. Metal dünyasında siyasi söylemleri en çok kullanan tür elbette ki thrash metaldir. Muhalefet, karşı çıkmak thrash metalin genlerinde vardır ve hakkı verilerek yapıldığında da tadından yenmez.

Thrash metal müzikal olarak da baskın bir türdür. Sınırları çok net bellidir ve deneye meneye fazla gelmez. Türün sıkı takipçileri de bu kanıksanmış sınırlara çok büyük oranda bağlı kaldıklarından, sevdikleri grupların gelgitlerini pek de olumlu karşılamazlar. Belki de bu sebepten, thrash metal gruplarının müzikal gelişim konusunda yapmaları gereken şey bellidir. Başta yaptığınız şeyi kariyeriniz boyunca iyi yapmaya devam ettiğiniz sürece, kimse size “yine aynı şeyler yhaaaaa” demez, zira bu thrash’in tabiatına aykırıdır.

HAVOK; Pasifagresif’i açtığımız 2009 yazında çıkan ilk albümü “Burn” ile tanıdığım ve özellikle 2009-2011 arasında pek bir patlayan retro thrash çılgınlığının umut vadeden neferlerinden biri olarak göze çarpan bir gruptu. Thrash’i iyi biliyorlardı, türün gerektirdiği pek çok şeye sahiptiler, hepsini geçtim grubun %75′i göçmenlerden oluşuyordu ve bu da onlara ihtiyaç duydukları kalıtsal sinirliliği ziyadesiyle veriyordu.

“Burn”deki açlık ve “Time Is Up”taki tehditkârlıkla adını daha da fazla duyuran HAVOK, dikkatleri iyice üzerine çekmiş, türün “babalarının” sulandırılmış işlere girişmesiyle birlikte buldukları “seksenler thrash’ini seksenler thrash’i gibi yapan modern tınılı grup” açığını kapatmak adına önemli yol katetmişlerdi. MEGADETH’le yaşadıkları önce güzel sonra felaket ilişkiyle de metal dünyasını işgal eden HAVOK; 2013′te çıkan ve ortalamanın biraz üstü olarak gördüğüm ama ilk iki albümün gerisinde olan “Unnatural Seletion”ın akabinde, 2017′ye “Conformicide” ile merhaba dedi.

Bu uzun girişin ardından “Conformicide”a dair fikrimi söyleyeyim: “Conformicide”, çok net şekilde olduğundan büyük gözükmeye çalışan, şarkı sözü ve yaratıcılık açısından sıkıntı çeken, kısmen iyi kısmen kuru bir thrash metal albümü.

Bunun başlıca sebebi, üst paragraftaki tanımımın ilk cümlesi. HAVOK; MEGADETH’le turlaması ve adını thrash metal sahnesinde sağlam şekilde duyurmasının akabinde, bence kendini henüz olmadığı bir yerde görmüş ve bu yüzden de yaratacağı şeyin her türlü sağlam olacağını düşünüp albümdeki parlak fikir miktarına fazla yatırım yapmamış. “Conformicide”ı dinlerken karşıma çıkan şarkı sözlerinin yüzeyselliğinden, göstermelik muhalefetinden, slogancılığından bezdim desem yeridir. Cümle sonlarında illaki dandik bir kafiye olacak diye aynı formülü temcit pilavı gibi tekrarlayan cümleler, “düşman içimizde”, “politik doğruculuğu sikeyim” gibi güya lafı gediğine koyan ifadeler, albümden aldığım zevki ziyadesiyle baltaladı.

Müzik yeterince heyecanlı, canlı, hırslı, yırtıcı, aç olsaydı bu konuya şu anda verdiğim önemin belki %10′unu verirdim, ancak albümün müzikal olarak da gayet standart şeyler sunması, zaman zaman bayması, bezdirmesi; beni 8 yıl önce heyecanla karşıladığım bu grubun bugününü böylesi eleştirmek zorunda bırakıyor.

Basın bülteninde “Conformicide”ın HAVOK’un “Rust in Peace”i olduğu söyleniyor. Yapmayın. “Rust in Peace” tutkudur, heyecandır, thrash metalin kitabıdır, zirvedir. HAVOK ise “Conformicide”da belli açılardan tembellik yapıyor, kendini zorlamıyor. Thrash metal, ruhunda ateş olan bir tür olduğundan, bu sıkıntıları da turnusol kağıdı gibi belli ediyor ve bu tip albümler de bu ateşi yakmadıkları sürece büyük oranda tatsız bir şeye dönüşüyorlar.

Daha birkaç ay önce TERRIFIER gibi cayır cayır yanan yepyeni bir grup dinlemiş, WARBRINGER’ın yeni albümündeki öfkeye tanık olmuş; OVERKILL ve TESTAMENT gibi devlerin bunca yıl sonra nasıl ağzından salya saçan köpekler gibi saldırdığını görmüş 25 yıllık bir thrash metal dinleyicisi olarak, HAVOK’un bu yaratıcılıktan uzak, ortalama çabasını mazur görmem mümkün değil.

Metal basınının bu albüme tam puanlar vermesi, modern bir başyapıt olduğunu iddia etmesi de cidden olacak iş değil.