Oğuz Sel

Çeşitli yayınlarda ya da internette hunharca eleştirilen oyun, film, müzik gibi eserlere, zaman buldukça göz atıyorum ve bu eserlerin birçoğu için zaman zaman ben de, eleştirilerde yazılanlarla aynı şeyleri düşünebiliyor, benzer çıkarımlarda bulunabiliyorum. Ancak ne var ki, kimi zaman incelenen/eleştirilen içerikler, bana göre fazla yerilen ya da övülen şeyler olabiliyor. Bu durumu bilhassa korku filmlerinde ve büyük firmaların çıkardığı bilgisayar oyunlarında gözlemliyorum. Müzik tarafında da enteresan işler dönüyor. Kendi imkanlarıyla müzik yapıp kaydeden ve nispeten tanınmamış grupların üretikleri eserler, kabul edilebilir ölçülerde seyretse de, ölümüne eleştirilebilirken büyük gruplar, kendilerinden beklenmeyecek derece düşük kalitede bir şeyler çıkarsalar bile, “Bir kereden bir şey olmaz,” veya “Sanatçı aslında şunu anlatmak istiyor;” minvalinde yorumlar alabiliyorlar. Bu bağlamda, incelenecek eserlerin kime ait olduğuna değil de, ilgili eserlerin hangi niteliklere haiz olduğunu göz önünde bulundurarak bir şeyler yazmak, daha âdil bir yaklaşım gibi geliyor bana.

Zaman zaman kendimi ve bulunduğum coğrafyayı sorgulamama neden olan, mümkün olsaydı doğup büyümek isteyeceğim ülkelerden biri olan Finlandiya’nın bağrından kopup gelen Ephemernia bugünkü konuğumuz. Atmosferik death/doom başta olmak üzere birçok alt türü kendilerince harmanlayarak icra eden grup, “…and in the Morning There Were None” ile üzerinizdeki negatifliği tepe noktaya taşımaya yemin ediyor. Düşünce dünyasına dalmanıza neden olacak cümle yumağı açılışından tutun da albümün kapanışına eşlik eden mors sinyallerine kadar pek çok şey aracılığıyla algılarınızla oynayan grup, kendinizi, beklemediğiniz bir anda bitip sonunda “To be continued” yazısı çıkmayan “The X Files” bölümü izlemiş gibi hissetmenizi sağlıyor.

1990’lı yılların naifliğini beraberinde getiren Ephemernia, yer yer brutal vokal yer yer clean vokallerle seyreden, kompozisyon açısından öyle harikulâde olmamasına karşın, yerin dibine de sokulmayacak yapıda bir müzik icra ediyor. Kendi imkânlarıyla çıkardıkları albümün kaydı da, 2017 yılına yakışacak kalitede ve kusursuzlukta değil, hatta gitarlarda anladığım kadarıyla hatalı miks nedeniyle oluşan çıtırdamalar bile mevcut. Eldeki müzikal malzeme bence fena olmadığı için kayıt, miks, mastering gibi yerlerden sağlı sollu çakmayacağım. Albümün ve parçaların çeşitli olumsuz taraflarına karşın üretilen kimi melodiler dinleyicinin, ruhsal dünyasındaki sızlayan köşelerine birkaç çizik daha atabilecek kalibrede, bunu belirtmem lâzım.

İcra edilen türler arasında biraz kafa karışıklığı yaşanıp şarkılar, ileri düzeyde serbestiye göre tasarlanmış olsa da, vokal koltuğunda oturan Ville Matilainen kişisinin çok çok başarılı olmayan clean vokalleri, pek de derin sayılmayacak liriklerle bir araya gelince garip olsa da, müzisyen arkadaşların düşünce dünyalarındaki şeyleri samimi bir biçimde ortaya koydukları açık. Birçok kişinin Amorphis ve Anathema lezzeti alabilecekleri albüme, yaldır yaldır cilâlı yapımlara alışık bünyelerin “Iyyy bu ne!!1!1’” deme ihtimâli yüksek ancak genel olarak değerlendirdiğimizde, 2017’ye damga vuracak olmasa da, belirli bir potansiyele sahip müzisyenlerin de yaptıkları işlerle seslerini duyurabilmeleri adına başarılı bir çalışma “…and in the Morning There Were None”. Albümü dinleyenler, gruba destek olmak için Bandcamp sayfasını ziyaret edebilirler.