Bir grubu kuran besteci iki gitarist gruptan ayrılmasına rağmen, gruptaki diğer müzisyenler grubu bir arada tutmak adına her şeyi yapıyorlarsa, o grubun müziği değerlidir.

Bir gruba, kuruluşundan 12 yıl sonra giren bir gitarist o grubu her şeyiyle sahiplenip grubun tek bestecisi hâline geliyor ve grubu yaşatmak adına her şeyini veriyorsa, o grubun müziği değerlidir.

MORS PRINCIPIUM EST böyle bir grup. Melodik death metalin en iyi ilk albümlerinden birini çıkaran, ardından “The Unborn” ile sound’larını yeni sulara yelken açtıran ve 2007′deki albümünün ardından iki gitaristinin gruptan ayrılmasıyla cücük gibi ortada kalan bir oluşum. Melodik death metal dünyasının gitarı en etkin kullanan birkaç grubundan biri olan MORS PRINCIPIUM EST’in iki gitaristini yitirmesinin ardından İngiliz oğlan Andy Gillion’ı kadroya katması ve “babuş artık sen ne yazarsan bu grup o olacak” demeleri, ciddi anlamda enteresan işler.

Gillion’ın bu sorumluluk dâhilinde grubu sahiplenmesi, 2000′den beri grupta olan diğer elemanların MORS PRINCIPIUM EST’in devam edebilmesi için buna okey demeleri ve ne olursa olsun bu grubu devam ettirmek için ciddi uğraş vermeleri, grup üyelerinin MORS PRINCIPIUM EST müziğine olan güvenlerinin, sevgilerinin ve inançlarının çok net bir göstergesi.

Her ne kadar 2003′ten beri itinayla dinlediğim, kimsecikler bilmezken “Inhumanity” ve “The Unborn” albümlerini baştan sona gitarda çıkardığım (sololar hariç… lütfen) MORS PRINCIPIUM EST’in ilk üç albümünü sonrakilere göre daha çok sevsem ve grubu o albümlerdeki sound’uyla kafama yazsam da, sonraki albümlerin de MORS PRINCIPIUM EST sound’u içerisinde tasarlanmış ve -bence- yaratıcılık olarak az daha geride, ama genel anlamda yine başarılı eserler oluşları dolayısıyla gruba olan ilgimi ve merakımı hiçbir zaman yitirmedim.

Şu an karşımızda duran “Embers of a Dying World” elbette ki tepeden tırnağa saf bir melodik death metal albümü. AT THE GATES’in temellerini attığı yırtıcı rif tabanlı melodeath’i itinayla icra eden MORS PRINCIPIUM EST; türdaşlarına oranla daha yüksek teknik beceriye sahip olması ve melodiye sırtını dayamadığı anlarda da ilgi çekici rif ve düzenlemelerle kendini belli etmesiyle öne çıkıyor. SOILWORK, IN FLAMES klonu sayısız grup, şarkılarını güzel olduklarını düşündükleri temel bir melodi üzerine kurmaktan vazgeçmeyedursun; MORS PRINCIPIUM EST hâlâ yaratıcı ve insana gitar çalma isteği aşılayan rifler püskürtmeye devam ediyor.

“…and Death Said Live“den biraz daha iyi bir albüm olduğunu düşündüğüm “Dawn of a 5th Era“yla kıyasladığımda; grubun bu ikinci dönem gazı ve inadı ile silinip gitmemesi, Japonya’yı falan turlaması gibi şeylerin etkisiyle “haydi arkadaşlar rüzgârı arkamıza aldık verelim gazı” tadında bir ruh hâliyle “Embers of a Dying World”e ekstra bir anlam yüklediklerini düşünüyorum. Albümde hiçbir şey yoksa bile net bir iştah, canlılık ve heyecan var. Rifler, melodiler ilk albümlerdekiler kadar akılda kalıcı değil belki, ancak şarkı yazımı ve düzenleme namına ciddi düzeyde güçlü bir iş var.

Grubun bestecisi Andy olsa da, MORS PRINCIPIUM EST’in asıl sahibi davulcu Mikko ve vokalist Ville, zira kendileri 18 ila 16 yıldır gruptalar. Bu durumdan dolayı ortaya çıkan bir sahiplenme ve akabinde karşımıza çıkan bir etkinlik de söz konusu. Ville’nin vokalleri, adeta Stanne/DARK TRANQUILLITY düzeyinde önemli bir rol oynuyor ve grubun müziğindeki dinamizmi yükseklerde tutuyor. Büyük oranda statik bir melodeath vokali dinlesek de, yer yer deneysel brutal vokal kullanımlarına da tanık oluyoruz. Aynı şekilde davul da gitarların kompleksliğini iyi destekler nitelikte etkin bir rol üstleniyor.

Adını söylemenin bile ayrı bir zevk olduğu MORS PRINCIPIUM EST müziği, belli ki grupla ilişkili müzisyenler açısından müzikten öte bir anlayış durumunda. Gitaristlerin ayrılması ve Andy’nin gelmesi sonrası grubun sound’undaki organik değiş(meyiş)im, MORS PRINCIPIUM EST’in müziğinin ne olması gerektiği konusunda herkesin ortak bir paydada buluştuğunu kanıtlıyor. “Embers of a Dying World” bu açıdan bakıldığında bence Andy’li dönemin en iyisi. Türün formülleri her anlamda kullanılsa da, grubun kalıtsal yaratıcılığı ve kendine özgü havası sayesinde melodik death metal namına nefis bir işle karşı karşıya olduğumuzu anlamak için albümü bir iki kez dinlemek yetiyor.

“Embers of a Dying World” bu devirde bulabileceğimiz en saf, en görkemli, en yaratıcı melodik death metal albümlerinden biri. Grubu bunun için, ama daha da önemlisi vazgeçmedikleri için canı gönülden kutluyorum. İki gitaristi ayrılan bir grubu dağıtmak dünyanın en kolay işi, ancak buna boyun eğmeyip ayağa kalkma cesaretini gösterdikleri için MORS PRINCIPIUM EST benim için her zaman değerli ve ilham verici bir grup olacak.