Dünkü HOUR OF PENANCE kritiğinin ardından, Çizme’den devam edelim dedik; İtalya’nın en kuzeylerinden bizi selamlayan black metal grubu LORN’la birlikteyiz bugün. 2002 kurulumlu grup şimdiye dek 2 albüm ve bir miktar da split çıkarmış. 17 Ocak’ta çıkan “Arrayed Claws” ise LORN’un kariyerindeki ilk EP. İtalya black metal dendiğinde akla gelen ülkelerden olmasa da, çizmeden çıkan karanlık müziklerin özellikle son yıllarda yükselişte olduğu da ortada.

LORN, açıkçası adını duyuran son dönem İtalyan gruplar arasında henüz kendine yer bulabilmiş değil. Adlarını bilen kişi sayısı epey az ve albüm çıkarma sıklıkları düşünüldüğünde bu durum pek de şaşırtıcı değil. Şu an konu ettiğimiz “Arrayed Claws”a geldiğimizde ise bu konuyu en azından şu an için net şekilde olumluya taşıyacak bir durumla karşılaşıyoruz. “Arrayed Claws”; black metalin çirkin, tatsız, acayip ve ürkütücü tarafını bize zehirli fare kusmuğu tadında, dikenli dikenli, çığlık çığlığa tattıran, epey can sıkıcı, tat kaçırıcı bir çalışma.

Açıkçası EP’deki müziği tanımlamak için en temiz, en net ifadeyi İngilizcede buluyor ve “Fucked up shit” diyorum. Avangarda kayan, psikopat bir anlayışın hakim olduğu EP’deki melodiler, rifler, genel anlayış ve duruş, ciddi anlamda konvansiyonel olmaktan uzak, black metal kitlesi de dâhil asla herkese göre olmayan, baya baya tuhaf ve bir o kadar da etkileyici bir müzik. Zaman zaman bazı şarkılarda ortaya çıkan ve büyük oranda rif kavramından nasibini almamış uzun, düzensiz ve başına buyruk pasajların yarattığı nihilist hava; türün en derin dehlizlerinden gelen çiğ, öteleyici ve dışlayıcı şarkı yazımıyla birleşince, ortaya topyekûn “başka”, adeta nefret edilerek sevilecek, hem de çok sevilecek bir şey çıkıyor.

LORN bize çirkinliği kucaklatıyor; oturup “baboş gel bi şarkı yazalım” diye uslu uslu şarkı yazmadan, gitara pislik bulaştığını hissettirerek yapıyor. Bunları asla ve asla bir NATTEFROST, yahut CARPATHIAN FOREST bodosluğunda, deli saçması bir aşırı militarik, aşırı satanist black metal kisvesiyle yapmıyor; bilakis çirkinliğini, uyumsuzluğunu sofistike bir biçimde sunarak bizi şaşırtıyor, geriyor.

Dediğim gibi; “Arrayed Claws” herkese göre bir çalışma değil, ancak black metalin tekinsiz ve çirkin atonalliğini, melodi konusundaki sıra dışı fikirleri ve gayet başarılı sonuçlar doğurmuş beklenmediklikleri seviyorsanız, LORN’u ve kuduz farelerin tecavüzüne uğramış mor Vada ibişlerinin deforme bebeklerini kapağına taşıyan “Arrayed Claws”u da sevebilirsiniz.

LORN’u hiç ama hiç de sevmeyebilirsiniz, çok ama çok da sevebilirsiniz. Tercihiniz ne olursa olsun, bana göre kazananın black metal olduğu kesin.