Oğuz Sel

Henüz küçük olduğum, ilkokula bile başlamadığım bir dönemdi ve sanırım evde kimse yoktu. Herhalde bizimkiler komşu ziyaretine gitmişlerdi ve ben de evde kalıp videokaset izleyeceğimi söylemiştim onlara. O sırada neyle uğraştığımı, ne yaptığımı hatırlamıyorum ama sanki bir tanıdığın sesi, beni arka balkonumuza çağırdı. Balkona çıkana kadar havanın zifiri karanlık olduğunun farkında bile değildim. Korktuğum için gece karanlığında bırakın balkona tek başıma çıkmayı, evin içinde rahatça gezemezdim karanlık yüzünden.Ama bir şekilde balkona gelmiştim artık. Beni çağıran tanıdığın sesi de, kendisi de yoktu balkonda. Bu defa başka bir ses balkondan aşağıya doğru bakmamı söyledi. Ve ben de bu istek çok acilmiş gibi bir hamlede balkondan aşağı baktım. Ben aşağıya doğru bakarken, alt kattan karanlık ve çirkin suratlı, kırmızı gözlü bir şeyin bana baktığını gördüm. Koşarak evin ışığı yanan tek odasına, oturma odasına geldim. Odadayken bağırmak istedim ama başaramadım; vücudumun titremesini de engelleyemiyordum. Ve nasıl oluyorsa, artık kendimi başka birinin gözünden gibi görebiliyordum, o çaresizliğimi, titrememi anbean izliyordum bir yandan da yaşıyordum. Yardım istemek için ellerimi kollarımı kımıldatmaya çalışıyordum ama titremelerim yüzünden ne yapsam işe yaramıyordu. O akşam evde tek başımaydım, hava karanlıktı, yardım isteyemiyordum ve alt katta çirkin ve ne olduğunu anlamadığım bir “şey” vardı; korkuyordum, hem de çok korkuyordum.

Bu satırları yazarken bile tüylerimin nasıl diken diken olduğunu anlatamam sizlere. Yaşamaksa bambaşka bir deneyimdi, rüya âleminde tabii. Bizimkiler gerçekten zaman zaman komşuya giderlerdi, babam da gece görevleri olduğu için bazen ilerleyen saatlerde evde olmazdı. Ben de videonun başına geçip belki yirminci defa izlediğim karate filmlerini ayıla bayıla yeniden izler oradaki figürleri ezberlemeye çalışırdım. Ancak küçükken gördüğüm bu rüyamı temellendiren karate filmleri değildi bence, Evil Dead gibi korku filmleriydi. O dönem, bizimkilerde korku filmlerini, çocukların izlememesi gerektiği gibi bir düşünce olmadığından, abimle gidip popüler olan korku filmlerini, komedi ve macera filmleriyle birlikte kiralayabiliyorduk. Ondan sonra “Oğuz niye black metal dinliyor?” diyorlar.

World Terror Committee’nin YouTube sayfasına üç ay önce yüklediği “Urilian Worm” parçasıyla, yazılması gereken albümler listeme aldığım ve albümün tamamını dinledikten sonra aklıma doğrudan, girişteki rüyamı getiren Crimson Moon ve albümü “Oneironaut” bu defaki konuğumuz.Birkaç ay önce Prosternatur albümünü yazarken ne hissediyorsam, onun birkaç katını şu an hissediyorum. Karşımızda yine, artık müzik olmaktan çok öteye geçip karanlık güçlerle, kötücül taraflarla ete kemiğe bürünen bir albüm var. 1994’ten bu yana aktif olan ancak üretkenlik konusunda da biraz sıkıntılı olan grubun üçüncü stüdyo albümü “Oneironaut”, grubun önceki albümlerinde başarmak isteyip başaramadığı şeylerin bir toplamı gibi.

“Atonal müzik yapayım, çok ürkünç olsun,” gibi bir pratiğe sığınmadan, aldığı ilhamın kaynağını ifşa edercesine hem ilginç hem de korkunç bir müzik yapan Crimson Moon,dört yıllık çalışmanın mahsulü olan albümün, her yanından karanlık fışkırmasını sağlıyor.Belirli bir çizgide ilerlemeyen albümdeki kendi içinde sıklıkla değişikliğe uğrayan parçaların içine girmek, biraz emek istiyor. Leşlikten ölen black metal albümlerinin aksine, fena sayılmayan bir sound’a sahip olan “Oneironaut”, Hint müziğinde sıklıkla kullanılan esraj ve tanpura gibi enstrümanlarla karanlık bir zenginliğe kavuşurken, dinleyicilerine yaşatmak istediği o kasvetli rüya atmosferini derinden yaşayabilmelerine ortam hazırlıyor. Bazı şarkılarda ara ara giren akustik kısımlarsa, dinleyicinin bambaşka bir deneyim yaşamasına hizmet ediyor. Başkaca black metal projelerinde de boy gösteren Scorpios Androctonus kişisinin vokal ve diğer enstrümanlardan sorumlu olduğu albümde, Ralph Santolla gibi sürpriz konuklar da yer alıyor.

Albümü dinlerken, arkanızda sizi izleyen birilerinin olduğunu hissetmeniz muhtemel. Albümün içine girdiğinizdeyse, arkanızda sizi izleyen birinin olduğundan neredeyse emin olabilirsiniz. Albümdeki şarkılara eşlik edecek kıvama geldiğinizdeyse, arkanıza dönüp bakmakla bakmamak arasında kalabilirsiniz; seçim sizin. Ben mi? Henüz bakmaya cesaret edemedim.