Konu SEPULTURA olduğunda bahsedilecek çok fazla şey var. Grubun bugününü konuşmak istediğinizde karşınıza karşınıza 30 yıllık geçmişi çıkıyor. Yarattığı yeni şeyleri değerlendirirken eskisine bu kadar bağlı kalınan bir başka grup daha yoktur herhalde. Yıl olmuş 2017, insanlar hâlâ çeyrek asır önce çıkan işleriyle kıyaslanıyorlar.

Bunun sebebi, elbette ki Max’li dönemde çıkan albümlerin çok fazla iyi olması, adlarını metal tarihine kazıması. SEPULTURA son 20 yıldır yoğun şekilde eleştiriliyorsa ve bundan memnun değilse, “Sen bunu “Beneath the Remains“i, “Arise“ı, “Chaos A.D.“yi çıkarırken düşünecektin” derler adama.

“Machine Messiah”ın grubun kariyerindeki yere geçmeden önce, “Roots“çu olmadığımı ve o albümün büyük kısmının dev abartıldığını düşündüğümü söylemek isterim. Her ne kadar doksanlar metalinden klasik birkaç şarkı barındırsa da, bütün hâlinde “Roots”un grubun önceki işleriyle asla karşılaştırılamayacağını düşünüyorum. Çoğunluk SEPULTURA’nın son 20 yılını ve Max sonrası dönemini eskiyle kıyaslayıp hor görüyor ya, ben bunu birkaç yıl daha geriye çekiyorum ve “Roost”u grubun vasatlaşmaya başlama noktası olarak değerlendiriyorum.

Sonrasına geldiğimizde acı, hüzün ve hayal kırıklıklarıyla dolu koca bir dönem görüyoruz. “Against”, “Nation” ve “Roorback”in bayıklığının ardından girişilen deneysel dönem ve “Dante XXI”, “A-Lex”, sonra sertlik dozunu yükselten “Kairos” ve thrash sularına dönen “The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart”ın ardından, grup “Machine Messiah” ile çıkıyor karşımıza.

Albüme dair söylenmesi gereken başlıca şey; grubun son birkaç albümde devam eden “albüm bütünlüğü hak getire” kıvamındaki dağınık şarkı yapıları. Böyle söyleyince her şekilde olumsuz bir şeymiş gibi gözüken bu durum, üstüne bu denli basa basa yapıldığında neredeyse anlam kazanır bir hâl alıyor. “Machine Messiah”taki 10 şarkının neredeyse 10′u da birbirinden farklı karakterler sergiliyor ve buna rağmen albümü dinlerken olaydan koptuğunuzu hissetmiyorsunuz. Deneyimsiz bir grup yapsa ciddi anlamda çorbaya dönebilecek bu 10 şarkılık gövde gösterisi, SEPULTURA’nın elinde keyifli ve ilgi çekici bir şarkılar koleksiyonuna evriliyor.

Albüme adını veren şarkı açılışı oturaklı bir doom havasında yaparken, ilk single I Am the Enemy ile D-beat sularına geçiyoruz. Akabindeki Phantom Self bir anda MYRATH’vari Ortadoğu ezgilerine ve orkestral elementlere savuruluyor, Alethea ile doksan ortası MESHUGGAH’vari aksak bir thrash metale yollanıp, Iceberg Dances ile SEPULTURA’nın enstrümantal düzlemdeki nefis müzisyenlik örneklerine tanık oluyoruz. İşte bu noktalarda, az önce “gövde gösterisi” demiş olmam da anlam kazanmaya başlıyor. Grup kimseye bir şey kanıtlamaya çalışmaksızın, içinden geleni en saf hâliyle akıtıyor ve bu akış; Max sonrası SEPULTURA’sının tartışmasız en iyi albümüne yol veriyor, “Machine Messiah”ı pek çok açıdna güçlü bir albüm hâline getiriyor.

Albümü çok beğenenlerin iç hesaplaşması da burada başlayacaktır diye düşünüyorum. “Machine Messiah” Max sonrası dönemin en iyi albümü evet. Peki ya öncesinin? SEPULTURA’yı bugüne dek hep iki ayrı grupmuş gibi değerlendiren bizlerin gözlerinde “Machine Messiah” SEPULTURA’nın çoğunluk tarafından dokunulmaz doksanlarına da müdahalede bulunabilir mi?

Evet. Bence evet. Çokça içselleştirilmiş oluşundan dolayı pek çoklarınca hiç katılınmayacağını bilsem de, “Machine Messiah”ın pek çok yönden “Roots”tan daha iyi bir albüm olduğunu düşünüyorum. “Roots”taki kimi klasikler kimilerince o albümü kolayca alta almayı imkânsız kılsa da, “Machine Messiah”ın çok daha fazla fikir, risk ve kendini kanıtlama çabası barındırdığını düşünüyorum. Sworn Oath’un senfonik karakteri, Resistant Parasites’ın “Chaos A.D.”ye nanik yapan karakteri, Silent Violence’ın tekme tokatlığı, Vandals Nest’in eski usul thrash metalliği ve son olarak Cyber God’ın oturaklı bir kapanış yapmasıyla “Machine Messiah” her şarkısı bir başkasının favorisi olabilecek kadar değişken, en azından dinlemesi ciddi anlamda keyifli bir yapıta dönüşüyor.

Tüm bunların yanı sıra “Machine Messiah”ı değerli yapan diğer bir temel unsur da grubun cayır cayır yanıyor oluşu. Bir kere Derrick Green bence tartışmasız kariyerinin en iyi performansını sergiliyor. Brutallerden hırçın haykırışlara, clean vokallere kadar albümde vokal namına gerçek bir gövde gösterisi var. Max Cavalera’nın şu anki korkunç canlı vokal performansı düşünüldüğünde, belli ki kendine çok daha iyi bakan Derrick Green’e artık hakkını vermek gerek diye düşünüyorum. Max’li SEPULTURA 12 yıl sürdü, Green 19 yıldır grupta. Adam artık takdir görmeyi fazlasıyla hak etti.

Aynı şekilde 5 yıldır davul koltuğunda oturan Eloy Casagrande’nin de nefis bir performansı ve daha da önemlisi çok başarılı davul yazımı var. O da her zaman Igor’un gölgesinde kalacak olsa da, bağımsız değerlendirildiğinde burada çok önemli işler yaptığı su götürmez bir gerçek.

Albümü yazan Andreas Kisser’a gelince, onu çok çok çok uzun zamandır bu kadar kendine güvenli, yaratıcı ve sağlam görmemiştik. Bestelerdeki başarısı bir yana, albümdeki sololarda da çılgın atmayı ve gitarstliğinin değerini göstermeyi ihmal etmiyor. Hem bu açıdan hem de şarkıların bu denli varyasyonlu oluşu konusundaki cesaretinden dolayı kutluyorum.

Son sözlere geldiğimde, gayet iyi olduğunu düşündüğüm bir albümle SEPULTURA’nın “Against”ten beri devam eden yer yer sıkıcı, yer yer kararsız gidişatını unutacak değilim. “SEPULTURA Max’tan sonra öldü” akımı her ne kadar uzunca bir süre doğruymuş gibi gelse de, SEPULTURA çoğunlukla bu denklemin kendi işine bakan ve diğer tarafa durduk yere sataşmayan tarafı oldu.

Tıpkı “Roots” gibi SOULFLY’ı da sevmeyen bir insan olarak, 1993′teki “Chaos A.D.”den bu yana SEPULTURA ve Cavalera tayfasından çıkma tek bir albüm seç deseler, hiç düşünmeden “Machine Messiah”ı seçerim. Bu kadar da net konuşuyorum.