Oğuz Sel

Araştırdıkça yeni şeyler öğrenmek, yeni şeyler öğrendikçe şaşırmak, artık rutinlerimden biri haline geldi. Severek dinlediğim “sert” müziklerle ilgili de gerek grup gerekse kişi araştırması yaparken bu rutini itinayla uyguluyorum elbette. Çok değil, progresif rock işlerine sarmaya başladığım birkaç yıl önce adını çokça duyduğum Genesis’in nasıl müzikler yaptığını kurcalarken, şarkıların birinde sesini Phil Collins’e benzettiğim şarkıcının gerçekten de Phil Collins çıkması beni dumura uğratmıştı.

Hâlbuki ben bir “Another Day in Paradise” Phil Collins’cisi olarak Collins’in ne diğer albümlerini ne de Genesis’le bağlantısını biliyordum. Evet; mağara, karanlık ve soğuktu. Genesis ve Collins’e kafayı takıp neler yapmışlar diye işin derinlerine girince müzikal bağlamda başıma çok şey geldi tabi ve fakat bunları peyderpey anlatmamda fayda var kritiğin baltalanmaması açısından. Ben henüz ilkokul 1’e giderken dünya çapında müzik piyasasının tozunu attıran ve haftalarca liste başı kalan, sanatçının günümüzde en iyi albümü sayılan “…But Seriously” kritiğin konusu.

Müzisyenliğinden şüphe edenlerin taş olduğu Phil Collins, dördüncü stüdyo albümünde, önceki albümlerinde kullandığı formülü aynen korumuş hatta bir evvelki albüm olan “No Jacket Required”ın daha melodik ve müzik açıdan çok daha zengin bir haline vücut vermiş. Bunda kullanılan enstrümanlar ve albüm sürecinde katkıda bulunan Eric Clapton gibi sanatçıların etkisi büyük. Kimi parçalarda gerçek davul kimilerinde ise sentetik ve dijital davul kullanılan albüm kayıtlarındaki temizliği sayesinde çok rahat bir dinleyiş kazanıyor.

Mükemmel bir mixing işleminin ve minimal düzeyde reverb kullanılmasıyla tane tane duyulan çalgı aletleri, çeşitlilikleri ve mükemmel kullanımlarıyla hayranlık uyandırıyor. Zaten Collins’le çalışan müzisyenlerden aksini beklemek de mümkün olmazdı. Phil Collins albümlerinde adeta klasik haline gelen saksafon, trombon ve trompet şarkılara inanılmaz bir renk katıyor. Tüm bu müzikal zenginliğin içinde tırım tırım yürüyen basgitar ve şarkıya dinamizm kazandıran tuşlu çalgılar da parçaları dinlerken büyük keyif almanızı sağlıyor. Hareketli ve eğlenceli şarkıların yanı sıra girişte de bahsettiğim gibi artık dünyanın ezbere bildiği “Another Day in Paradise” dâhil bu minvaldeki parçalar, vurucu melodileri ve anlamlı sözleriyle öne çıkıyor.

Şarkı yazımı konusunda uzmanlığını konuşturan Collins, uzun süreli parçalarını, mükemmel kompozisyonları sayesinde sıkılmadan dinlemenizi mümkün kılıyor. Bu yazıyı, geçtiğimiz aylarda yeniden basılan ve “Deluxe” sürümüyle gelen 2016 çıkışlı “…But Seriously” için yazmadım. Ancak kapak çalışmasındaki hoşluk ve yakalanan hava açısından yazı içerisinde bu kapağa da yer vermek istedim.

Bu harikulade albüm, “evladiyelik” olarak kategorize edilebilecek nitelikte. Hepinize şimdiden iyi dinlemeler.