Oğuz Sel

Hayatın, neyi ararsam, beni o yönde yönlendirdiğine defalarca şahit oldum. Müzik konusunda da durum pek değişmiyor ve nerede, ne kadar enteresan işler varsa, hepsinin içine giderek daha bir derinlemesine dalıyorum. Bundan şikâyetçi miyim, elbette değilim.

2016’dan devraldığımızı düşündüğüm kötülüğün, 2017’ye sirayet ettiğini, yılın daha ilk gününden görmüşken, bugünlerin yapısına uygun olabilecek bir kritikle karşınızdayım; Fransa’nın bağrından kopup gelen K.F.R’nin “Ø” albümüyle. Grubun “ANTI” ile başlayıp, “Death March“la devam edip, “NEKRO” ile sürdürdüğü üçlemesinin son halkası “Ø” müzikal açıdan ele aldığında, pek çok kişiye bir anlam ifade etmeyen ancak genel çerçeveden bakıldığında, yazının başında da belirttiğim üzere “enteresan” bir deneyim açıkçası.

Black metal etkileşimli dark ambient üzerine çalışmalar yapan grubun davul haricindeki her şeyi sayılan Maxime Taccardi adındaki psikopat kişiliğin, karanlık zihninden damıtarak sofralarımıza getirdiği yapımın tam anlamıyla bir ses cümbüşü ya da kakofoni olduğunu söyleyebilirim. Melodik açıdan çok fazla şey sunmayan ancak buna karşın; seslerle kaos nasıl yaratılır, bir insan hayata nasıl küstürülür, rahatsız edici atmosfer nasıl oluşturulur gibi sayısız soruya cevap niteliğindeki “Ø” Taccardi’nin rahatsız edici zihninin yalnızca “müzikal” bir yansıması değil, tepeden tırnağa bir manyaklık örneği aslında; az sonra anlatacağım. “Ambient” kısmının ağır bastığı, black metal ögeleri devreye girdiğindeyse hunharlığın had safhaya ulaştığı albümün genel yapısının, dinleyiciye pek de nefes aldırdığı söylenemez. Ardı ardına sıralanan yorucu ve kasvet dolu eserler, dinleyicinin kendini korku tünelinde gibi hissetmesine yetiyor da artıyor. İtinayla seçilen ses efektleri ve ses bozma efektleri, Taccardi’nin ve yancısı Vordb’un insanlıktan nasibini almamış vokalleriyle birleşince hayli rahatsız edici yapıya kavuşuyor.

İşte, merakla beklediğiniz az sonra anlatacağım kısmına geldik. “Bir yazı yazmış kanıyla, deli çoban,” şeklinde sözlere sahip türkünün ete kemiğe bürünmüş hâli olan “Ø” albüm içeriğinin yanı sıra kapağıyla da beyin tokatlıyor.

Maxime Taccardi kişisinin diğer albüm kapaklarında olduğu gibi kendi kanıyla yaptığı bu ürkütücü kapak, daha önce farklı bir kritikte belirttiğim yaptığı işe inanmanın ve adanmışlığın bir yansıması gibi. İşin ilginç yanı Taccardi, albümlerinin sınırlı sayıdaki sürümlerini ve farklı görsel çalışmalarını, yine kendi kanıyla hazırlayarak insanlara ulaştırıyor;garip ama gerçek.

Günlük güneşlik havalarda, martılara simit atarken bile dinlense, kişiyi bambaşka bir boyuta götürecek yapıdaki albüm, K.F.R’nin ne denli pislik bir grup olduğunu bilmem kaçıncı defa kanıtladığı eserlerin şu an için sonuncusu.