Son 2 haftada sadece 1 yazıyla katkıda bulunabildiğim kritik köşemize geri dönmenin mutluluğu eşliğinde, herkese merhaba. Albümü anlatmaya başlamadan önce, son 1-1,5 yıldır olduğu gibi bu süreçte de Pasifagresif’e büyük destek olan Oğuz Sel arkadaşımıza herkesin huzurunda bir kez daha teşekkür etmek istiyorum. Gerçekten süper iş çıkardı, çıkarıyor.

Şimdi gelin, GRAVE DIGGER’ın bratwurst, sauerbraten ve weissbier’le dolu dünyasına girelim…

Sayısız Alman grup dinlesem de, dinlerken çok net bir Almanlık hissettiğim, daha net ifadeyle Almanlığını bana net şekilde hissettiren ender gruplardan biri GRAVE DIGGER. Bunun pek çok sebebi var. Power/heavy metal kırması müzikal karakter, şarkı sözlerindeki cheesy tatlar, grubun imajı, albüm kapakları, niceleri…

Bugüne dek dört-beş Alman şehrinde bulunmuş bir insan olarak, GRAVE DIGGER’ın seksenlerde köklendirdiği genel havasını günümüzde de koruyan muhafazakâr tavrını, bu ülkenin genel atmosferiyle sıkı sıkıya bağdaştırabiliyorum. Aslında bu gayet doğal bir şey; Federal Almanya Cumhuriyeti’nde kurulan ve günümüze dek gelen 37 yıllık bir gruptan bahsediyoruz.

Promosu Napalm Records’dan 3 hafta önce gelen “Healed by Metal”ı, çeşitli yıl sonu ve yıl başı etkinlikleri nedeniyle anca şimdi yazabiliyorum. Yine de albümün çıkışına daha 9 gün olduğu düşünüldüğünde, promo işlevini görmüş oluyor; önemli olan o.

Albüme dair söylenmesi gereken başlıca şeylerden biri, “Healed by Metal”ın GRAVE DIGGER tarihindeki en kısa albüm oluşu. İki bonus şarkıyı saymazsak, albüm sadece 36 dakika 16 saniye sürüyor. Bence bunun albüme herhangi bir olumsuz etkisi yok, bilakis bu tür kalıpları son derece dar bir müzik için gayet de olumlu bir durum olduğunu düşünüyorum.

“Healed by Metal”, GRAVE DIGGER’ın son 15 yıldır rastlamadığımız düzeyde çiğ ve direkt bir metal sergilediği bir çalışma. Boltendahl’ın “metal amca” kıvamındaki hafif çatallı, tam dozunda çiğlikte ve samimi ses karakteri ve grubun bilindik sade ama cayır cayır rifleri, “Healed by Metal”ı ilk andan bir GRAVE DIGGER albümü yapmaya yetiyor. “İlk andan” dememde bir mecaz yok, zira albüm gerçekten de ilk andan GRAVE DIGGER diye, hatta “Healed by Metal!” diye bağıra bağıra giriyor.

Sertlik kısmına gelelim. Her ne kadar “Ballads of a Hangman”deki Pray gibi daha marşvari, melodik ve sıcak kanlı GRAVE DIGGER parçalarına da her daim açık olsam da, “Healed by Metal”a can veren When Night Falls, The Hangman’s Eye gibi yardırmalı saf power metal şarkılarına da hayır diyecek değilim. Grubun eski günlerini, hatta baya baya ilk zamanlarını anımsatan Call for War gibi “düz” parçaların yanı sıra, formüllerin dışına çıkmayan ama gayet eğlenceli olan The Ten Commandments of Metal, Kill Ritual ve groovy havasıyla kanı kaynatan Hallelujah gibi şarkılar da albümün olumlu tarafını oluşturuyorlar.

Şarkı sözleri bakımından, albüm adından da anlaşılabileceği üzere metalin çok süper ve sahip çıkılması gereken bir şey olduğuna vurgu yapan grup; bu dar çerçeve içerisinde epey vasat sözlerle bizi karşılıyor. “Healed by Metal”daki şarkı sözlerinin büyük kısmı “metal öven şarkı sözü generator”dan çıkmış, hatta Lawbreaker’ın başına motosiklet sesi koyacak kadar kurallara bağlı ve alışıldık bir yapıda. Bu sebepten ötürü insan şarkı sözlerine eşlik ettiği sırada bazen “ben neler diyorum böyle?” diye düşünebilir, lâkin bu durum metalin ve belli bir yaşı geçen grupların fıtratında var gibi gözüküyor.

Tüm bu detaylar eşliğinde “Healed by Metal”; ortalamanın üstü bir müzik ihtiva eden, çok fazla akılda kalıcılık barındırmayan ve yıllar sonra ardından övgüler düzülmesinin zor olduğu, kendi hâlinde bir GRAVE DIGGER albümü. Amaçladığı şey düşünüldüğünde, elbette ki albümü olduğundan daha büyük bir şey olarak görmeye çalışıp haksızlık etmemek ve olduğu gibi kabul etmek lâzım.

Her hâlükârda, bu adamların bunca zaman sonra bu müziği yapıyor olması bile takdire şayan ve her 2-3 yılda bir yeni albüm çıkardıkları düşünüldüğünde, daha da gidecek yolları var gibi gözüküyor.