Oğuz Sel

Daha önce yapıp yapmadığımı bilmiyorum ama “Hey gidi günler,” diyerek giriş yapasım geldi bugün. Bugün dijital kaynaklar arasında fink atarken, çok değil, bundan 15-20 sene öncesinde çekme kasetlerle, arkadaş tavsiyeleriyle ve bizim jenerasyonun olmazsa olmazı Rock Market klipleriyle arşivimizi oluştururduk bir şekilde. Kimimiz karışık kasetler yapardı ancak benim kafada olanlar, “albüm” toplama derdinde olduğu için 45’lik kasetleri bile 60’lıkve 90’lık kasetlere özenle çekerdi.

Evet, Spotify ve YouTube gibi dijital kaynaklar, onlarca ve hatta yüzlerce grubu ve albümü keşfetmenizi sağlıyor ama birçok grubun “post” ve “avangart” hâlleri dolayısıyla kendimi zaman zaman “gurbet ellere” gitmiş sıradan vatandaş gibi hissediyorum. Kulağıma ve ruhuma hitap eden bir şeyler bulduğumdaysa, “gurbet diyarlarda” sıcak tarhana çorbası içerken memleketinin türküsünü dinleyen adam oluyorum âdeta. Dijital mecralarda bana göre neler var diyerek tırım tırım gezindiğim sıralarda denk geldiğim Deathkin de “Kohti Kotiani Kaaosta” ile bana bu duyguyu pek güzel yaşatıyor.

Finlandiyalı grupların metal müzik sahnesinde ne kadar başarılı işler yaptıkları artık yalnızca Avrupa ülkelerinin değil, tüm dünyanın bildiği ve dâhi kanıksadığı bir mesele. Kendi dillerini kullandıklarında daha da hırçınlaştırdıkları black metal, bir de o yörelere has ezgilerle donatıldığı zaman, tam anlamıyla müzikal bir ziyafete dönüşüyor. İkinci dalga İsveçli ve Norveçli black metal gruplarının izinden giderken, kendilerinden de bir şeyler ekleyen Deathkin, türün en azman çocuklarından biri olma yoluna giren taze gruplardan.Ancak leş taraflarından ziyade daha dengeli ve anlaşılır tarafta bulunmayı tercih eden grup, sertlikten taviz vermeyip bunu, şık melodilerle ve gitar oyunlarıyla birleştirmeyi ihmâl etmiyor. Bunlara bir de Windir’vari enteresan rifler, vokal melodileri, korolar vs. eklenince, albümü defalarca baştan sona dinlemek ayrı bir keyif oluyor.

Grubun kendi imkânlarıyla gerçekleştirilmiş olmasına karşın kayıt son derece temiz. Gitarlar net ve anlaşılır, vokal ise resmen tükürüklerini yüzünüze yüzünüze püskürtüyor albüm boyunca. Minimal düzeyde kalan enstrümantal kısımlar da, adamların atmosfer yaratma ve dinleyici atmosfere anında dâhil etme konusundaki başarısını gösteriyor.

Ayrıca gayet özenle hazırlandığı her hâlinden belli olan parça kompozisyonları, kimi noktada ağır ve orta tempo ilerlerken, çok sevdiğimi elli milyon defadır yazdığım sürprizli kısımlar, “Kohti Kotiani Kaaosta”nın en önemli kozlarından biri olmayı başarıyor.

Açıkçası 2016 içinde yazmak istediğim ama bir türlü yazamadığım albümlerdendi “Kohti Kotiani Kaaosta”, sizleri grupla en azından 2017’nin başlarında tanıştırabilmiş olmaktan mutluluk duyuyorum. Albümü üşenmeyin, en az bir iki defa dinleyin. Türe meraklıysanız ve 2016’nın son günlerinde nasıl cevherler çıkmış olduğunu duymak istiyorsanız, Deathkin sizleri bekliyor.