Oğuz Sel

Hayallerin, çoğu zaman hayal olarak kalmak zorunda olduğunu anladığınız an, bulunduğunuz yere çöküp kalmanızdan, yerdeki halıların motiflerine dalıp gitmenizden daha doğal hiçbir şey olmuyor.

Uzun yıllar boyunca, büyük büyük laflar edip, insanlara veya olaylara endesklenen hayatların, ne kadar anlamsızlaştığından dem vursanız da;-belki de bu sözünüzü size yedirmek için- karşınıza çıkan ve hayatınızı bir şekilde endeksleyeceğiniz insanlarla karşılaşabiliyor, onun hayatını, kendinizinkinden bile daha değerli görebiliyorsunuz. Bu insanların “Mümkün değil, olamaz,” dediğiniz şeyleri size yaşatmalarının ardından,yaşamayı dilediğiniz olayların,asla olamayacağını anladığınızdaysa çöküp kalışınız, umduğunuzdan daha uzun sürebiliyor.

Ve hatta ayağa kalksanız da, benliğiniz kımıldamamakta ısrar edebiliyor.Ben de dâhil olmak üzere sayısız insanın zor zamanlarındaki biricik sığınakları olan din ve müzik, hayata “çat” diye veda etmemek için tutunacak dallara dönüşebiliyor.

Kimilerinin,adını dalgaya alıp, abuk subuk esprilere konu etmelerine neden olsa da atmosferik black metal denen olguyu seviyorum. Bu türde müzik yapan sanatçıların, notaların arasında gezinen enstrümanları, halet-i ruhiyeme tam anlamıyla tercüman oluyor. Çoğu zaman belirttiğim gibi liriklere takılmadığım ve müziği ön planda tuttuğum için de kafa yoracağım tek mesele müziğin ta kendisi oluyor.

Çok uzattım, artık konuya geçeyim. Bu seferki yolculuğumuz uzaklara değil, hemen yanı başımıza, Yunanistan’a; A Diadem of Dead Stars ile birlikteyiz.

Tek kişilik ordu kıvamındaki gruplardan A Diadem of Dead Stars, The Pilgrim müstear adlı müzik insanının çaldığı söylediği bir grup. Türü ileriye taşıyan grupların benimsediği müzikal yapıyı, kendi hüzünlü perspektifinden sürdüren ve bunda hayli başarılı da olan grup, ikinci albümüyle hüzün parametresine biraz daha yükleniyor. Daha, albümün açılışıyla dinleyicinin neye uğradığını şaşırmasını arzu eden The Pilgrim kişisi, ilerleyen aşamalarda ve şarkılarda ise kimi zaman klavyeyle kimi zamansa gitarlarla, melodik hançerleri, dinleyicinin böğrüne böğrüne saplıyor; iyi mi ediyor kötü mü ediyor, yorumu sizlere bırakıyorum.

Tüm enstrümanlardan sorumlu olmasından mütevellit, davul konusunda programlamaya başvuran The Pilgrim, diğer enstrümanlarda hissettirdiği ruhu maalesef bu nedenle davullarda veremiyor. Buna karşın, duyguların donuklaştığı anlarda ve hayatın monotonluktan zirve yaptığı zamanlarda pek de önemsiz hâle gelen bu ayrıntı, rahatlıkla görmezden gelinebiliyor. Öte yandan, atmosfer konusunda yiğidi öldürüp hakkını da veren A Diadem of Dead Stars, bazı parçaların kimi bölümleriyle, duygu durumunuzun allak bullak olmasına aşırı dozda katkı sağlıyor. Şarkılara eklenen doğa efektleri ve daha fazlası ile albüme kesinlikle çok daha fazla değer katıyor.

Bir saati biraz aşan süresi, tamamen insanî yönlerinin öne çıkması ve belki de, bu topraklara hayli yakın olması nedeniyle kendimle de hayli özdeşleştirdiğim A Diadem of Dead Stars ve albümü “Kingdoms Bathed In Golden Light” liriklerini merak etmediğim, müziklerine ise bayıldığım işler arasına rahatlıkla giriyor.