Oğuz Sel

Son 15 yıl içerisinde psikolojimi ciddi anlamda yıpratan şeyler yaşadım. Bunların bazıları, kendi kendime kaşınıp yaşadığım şeylerdi, geri kalanıysa hayatın akışı dâhilinde gerçekleşen öngörülemez mevzulardı. “Kendi kendime,” derken abuk subuk işlere bulaşmadım ancak hobi icabı oynadığım bazı oyunlar, psikolojimi darmadağın etmeye yetti de arttı bile. Bu oyunların başında, korku filmleri ve çeşitli enteresan işleriyle meşhur Japonya’nın bağrından kopup gelen Silent Hill serisi vardı. Bilinmezliğin yarattığı tedirginliği, korkuyu derinlemesine yaşatan serinin ikinci oyununu, güneş batmaya başlarken dâhi oynayamıyordum mesela. Zihnim, ses efektleri nedeniyle öylesine paralanmıştı ki, evde gıcırdayan bir şeyler olduğunda aklıma doğrudan “Piramit Kafa” geliyordu. Tabii dayanamayıp serinin PC’ye çıkan diğer oyunlarını da oynadım ve aklî melekelerimin bir kısmının üstüne toprak attım. Uzun bir giriş olduğunun çok ama çok farkındayım fakat karşınıza yine 2016’nın önemli black metal eserlerinden biriyle çıkıyorum. Giriş yapayım dedim, yapamadım, çeneme vurdu yine. Başlıyoruz.

Son yıllarda kimlik gizleyerek müzik üreten ve dinleyicilerin yanı sıra, müzik otoriteleri tarafından da “süper grup” olduğu düşünülen topluluklara, kimlikleri ve yaşadıkları yer belli olmayan, insan olduklarına inanmak istediğim kişilerden oluşan Prosternatur da eklendi. 2016’nın yaz aylarında piyasaya çıkardıkları “Abyssus Abyssum Invocat” ile adları ve ürettikleri müzik kadar, albüme kapağıyla da ilgi çeken topluluk, müziklerinde geleneksel black metal ögelerinden besleniyorlar ancak kendilerine özgü dokunuşlarla farklarını ortaya koyuyorlar. Tekdüzeliği, çok rahatsız edici şekilde kullanan Prosternatur, kimi parçalarında yer verdiği sürekli tekrar eden rifleriyle adeta okült bir ayin gerçekleştiriyor. Hani “444 kere şunu okursan şu olur, 55 kere bunu okuyup üflersen cinler kör olur,” tarzı inanışlar vardır ya, bu adamların da bazı şarkılarında yapmaya çalıştıkları da böyle bir şey sanki. Kötülüğü vücuda kavuşturmak, sesler aracılığıyla biz ölümlülerin kavrayamayacağı güçleri harekete geçirmek istiyorlar gibi.

Abigor’un Silenius’lu zamanlarında şarkıların içine serpiştirilen ve atmosfere inanılmaz katkı sağlayan efekt ve timpani türü ekstraları yer yer kullanan Prosternatur, çiğ gitarları, çok rahat anlaşılmayan ama anlaşıldığı an rahatsızlığı zirveye taşıyan klavye bölümleriyle destekliyor. Ayrıca grup, lirik açısından da ilgi çekici şeyleri ele alıyor diye düşünüyorum, en azından şarkı isimlerinden yola çıktığımda bunu anlıyorum. Fakat ne yazık ki şu an için liriklerin çözümleri bulunmuyor, öte yandan rahatsız edici vokallerden bir şeyler anlamak da gayet güç. “Birkaç dinlemeden sonra karabasan görmeniz garanti!” deseler yerinde olabilecek nitelikteki albüm, klasik black metal vokallerinin yanı sıra ayin formlu vokallerle dinleyiciyi inanılmaz derecede geriyor. Bir yukarıdaki paragrafta yazdığım sayı meselesi ve bu vokaller bir araya gelince, rahatsız edicilik hakikaten zirve yapıyor.

Sound ve prodüksiyon açısından son derece iyi olan “Abyssus Abyssum Invocat”ın, konusunda uzman kişiler tarafından ele alındığı ve icra edildiği belli. Karanlık ve kirli kayıt türünü albüm için uygun bulan Prosternatur; neyi, niye yaptığını ve yapacağını, ince ince hesaplamış, bu çok açık. Dolayısıyla şarkıların şurasında şu var, bu olsaydı daha iyi olurdu diyebileceğim hiçbir şey yok.

Bana sorarsanız, 2016’nın nasıl bir yıl olduğunu hâlâ anlayamadığımı ifade etmeliyim. Olaya müzikal açıdan yaklaşırsak iyi değil süper bir yıl oldu. Ha, eğer 2016, kötülüklerin bu tür pislik albümlerle çağrıldığı bir yılsa ve 2017, bu yüzden felâketlerle dolu bir yıl olacaksa, işte o zaman sıçtık. Zira Prosternatur, kötülükleri çağırmakla kalmıyor, “Yatıya da kalsanıza” diye ısrar ediyor.