Metal dünyanın en süper şeyi arkadaşlar. Burası çok net, hiç tartışmaya bile gerek yok. Her türlü süper olay. Lâkin bu süper olay içinde bazen öyle albümler çıkıyor ki, barındırdıkları atmosfer ve güç sayesinde standart bir müzik ürününden daha farklı, daha kozmik yerlere geliyorlar. O albümlere dair her bir detay, sanki çok daha büyük başka bir amaca hizmet ediyormuş gibi geliyor, albümün manevi kimliği standart müzikal normları aşıyor, gökyüzüne çıkıyor ve uzay zamanda kırılmalara yol açıyor.
İngiliz death metal grubu MITHRAS, geçmişi bundan 16-17 önceye dayanan, kariyerinin ilk yıllarında 3 adet iyi albüm çıkaran ve ardından 9 yıllık bir kuluçka dönemine giren bir grup. MIHTRAS’ın müziğini nasıl tarif etmek gerektiği konusunda akla birtakım referanslar geliyor, lâkin sonuçta ortaya çıkan şeyin büyüklüğü, bu tekil unsurların üstünü kalınca bir yıldızlar ve galaksiler kanvasıyla örtmeyi başarıyor. MITHRAS ciddi anlamda kozmik, çok değişken, aşırı yoğun bir death metal yapıyor. Burada MORBID ANGEL da var, DECREPIT BIRTH de, GOJIRA da. Lâkin “On Strange Loops”u dinlerken bu tür etkilenimleri düşünmek gibi bir yan uğraşa gir(e)miyorsunuz, zira albümün zenginliği sizi başka bir şeye konsantre olmaktan men ediyor.
Bir dinleyicinin dikkatini ve ilgisini 56 dakika boyunca canlı tutmak kolay bir şey değildir. Nefis bir müzik sunmanızın yanı sıra, dinleyiciyi olayın içinde tutacak bir de atmosfer yaratmanız gerekir. “On Strange Loops”ta MITHRAS bunu hayvanlar gibi, uzay öküzleri gibi iyi yapıyor. Albümün çıkışına kadar 2 kişiden oluşan grubun esas adamı Leon Macey, bu kadar aşmış gitar ve davul çalabiliyor oluşunun yarattığı can sıkıntısını bir kenara bırakırsak, zaman zaman karşımıza çıkan, adını pek az kişinin bildiği o gizli kalmış dahilerden biri. MITHRAS müziğini tek başına yaratan Macey, “On Strange Loops”un ardından gruptan ayrılan basçı Rayner Coss’un da resmin dışına çıkmasıyla birlikte bu manyakça iyi müzikten tek başına sorumlu kişi olarak karşımıza dikilmiş durumda.
Peki nedir MITHRAS’ı ve “On Strange Loops”u aşırı iyi yapan?
Bir kere albümdeki kaliteli ve özgün rif miktarı cidden şaşırtıcı boyutlarda. Pek kimseye benzemeyen, cidden tuhaf bir melodi algısı olan ve açık şekilde ilham verici bulduğum bir rif yazımı söz konusu. Taramalar, asla kendini şaşırmadan brutalleşen kazımasyonlar ve adeta teknik progresif brutal death metale kayan sofistike bir yardırma mevcut. Diğer yandan DECREPIT BIRTH’ün “Polarity“de sunduğu tarzda kozmik bir hava da baskın şekilde sergileniyor ve bu sayede albüm aşırı derecede yoğun ve derinlikli bir hâl alıyor. Coss’un vokalleri de böylesi zamansız mekânsız bir müzik için biçilmiş kaftan. VADER’dan Piotr, GOREFEST’ten Jan-Chris ve GOJIRA’dan Joe’nun kırması, gayet tok, bağırmalı ve insanın içine işleyen, böğrüne saplanan bir vokal var.
Albümü dinlerken, birbirine bağlanan şarkıları tekil olarak düşünmekte zorlanacağınız düzeyde bir bütünlük var. Bazen bir şarkı bitiyor ve hiç hız kesmeden bir sonrakine bağlanıyor, bazense aradaki 4-5 saniyelik boşluk sanki aynı şarkı içinde bir duygusal geçiş gibi geliyor. “On Strange Loops”ta aceleye getirilen, fikirlerin canhıraş şekilde üzerimize kusulduğu hiçbir an yok. Son derece dengeli, büyük resme bakılarak yaratıldığını hissettiren bir ürün var karşımızda.
“On Strange Loops”u anlatırken içimde kalan ve ilk paragrafta bahsettiğim durumdan dolayı tarif etmemin mümkün olmadığı bir his var albümde. Ciddi anlamda çok ender rastlanan, normları aşan, çok bariz şekilde alışılmışın dışına taşan ve tüm bunları son derece organik biçimde sunan bir şeyle karşı karşıyayız. Bu nedenle de arka arkaya övgü sıfatları düzüp albümü daha fazla ballandırma çabasına girmeyeceğim.
“On Strange Loops” bu yıl dinlediğim en iyi albümlerden biri. İlk dinlemede çok bir şey yokmuş gibi görünebilir; belki fazla kalabalık, belki de düz gelebilir. Ancak ikinci ve üçüncü dinlemeden sonra albümün gerçek lezzeti ve karakteristik yanları daha sağlam oturacaktır ve takdir eşiğiniz bir anda kendini belli edecektir. Bu yazıyı okuyanlar arasında MITHRAS’ı ve “On Strange Loops”u çok fazla sevecek insanlar olduğunu biliyorum, umarım yıl bitmeden albümü dinler, gerekiyorsa yıl sonu listelerinizi güncellersiniz.
Tabii liste miste bir yana, burada kaçırıldığında ciddi anlamda pişman edecek bir şey var. Bunu duymanız, tecrübe etmeniz lâzım. Benden söylemesi.
(8.82/10, Toplam oy: 45)
Loading ...
Kesinlikle ama kesinlikle pas geçilmemesi gereken dehşet bir albüm olmuş. Kritiği okurken trendeydim, Spotify’dan The Statue on the Island’ı açtım. 41. saniyesinde internet gitti (baz istasyonu sorunu) ve resmen delirdim :) Layil’i yazarken nasıl kafa atma hissiyatındaysam ona paralel bir hissiyata eriştirdi beni albüm.
Öte yandan, Morbid Angel etkilenimi öyle tatlı ki, Part the Ways’de sanki eskilerden bir Morbid Angel “Hidden Track”i dinliyormuşum gibi oldum. Hele bazı parçalardaki Azagthothvari sololar!
Grubu tanımıyordum, albümden de haberim yoktu. Süper oldu bu kritik. Sene sonu listelerini bilmem ama takip edeceğim harika bir grup bulmuş oldum. :)
27.07.2018
@Ouz, O gün bu gündür hala hayvanlar gibi dinliyorum bu albümü. Albüm resmen nadir bulunan element gibi.
Yorum kalsın da sonra tam bir değerlendirme yaparım zira 30 saniyelik sample’lar etkileyici gibi. Decrepit Birth ile bir bağlantı kurulmuş özelikle bu konuda da incelerim. Bakalım ezoterizmi nasıl kullanmışlar. Experimental BDM olarak listelenmiş MA’da ama bunun doğru kategorileme olmadığından %90 eminim çünkü taşşak bir alttürü insan neden deneysel kasılmalar da yapsın ki, lirikler falanda felsefeye uymuyor zaten. Neyse birde dinleyelim.
19.12.2016
@Ignaramus, Ulan zerre DB benzerliği veya iyiliği yok. O kadar gitar işi var ama hiçbir albümde tam olarak olamamışlar. Discographyiyi elden geçirdim hatta bir çoğunu direk geçtim ne yazık ki benlik değil.
Şarkıları birbirinin devamı niteliğinde yapmaları çok kötü bir fikir olmuş bence ama onun dışında kritiğe harfiyen katılıyorum.
abi albüm tam istediğim kıvamda. aklımı kaçırmak üzereyim. bugün o kadar çok dinledim ki. Yılın grubu muhabbetlerimizde Vektor diye diye başının etini yediğim arkadaşlarım kusura bakmasın. Mithras yılın grubu oldu benim için. Net.
12.12.2016
@kastifolk, bunu diyecek birilerinin çıkacağını tahmin ediyordum. :)
vay mithras yaşıyor muymuş? Behind the shadows madness… albümünü ilk PCmi toplamaya kadıköye giderken dinlemiştim, yolda elimde koca atx kasayla dönmemi bile unutturmuştu. Aklımda hep şu soru vardı, davullar makine mi? makine olsundu lan :/ Mithras hakkaten çok sert olmayan tonları, aşırı ilginç melodi anlayışı ve ana avrat tanımayan davullarıyla çok iyi bir “interstellar metal” grubu. Kritiğe teşekkürler ahmet bey.
Baya değişik bir albüm olmuş. İlk dinleyişimde şarkıların nerde başlayıp, nerde bittiğini bile zor anlıyordum ama ikinci dinleyişte artık bünye alıştı. Şimdiye kadar dinlediğim en farklı albümlerden biri oldu. Leon Macey’in melodi anlayışı tamamile farklı bir boyutta. Albümü sevmek için dinlediğiniz zaman tamamile şarkılara odaklanmak lazım. İlk dinleyişte gaflette bulunup, haber okuya-okuya dinliyordum ve neticede baştan-sona gürültüden ibaret bir albüm izlenimi uyandırmıştı bende. Neyse ki, önceden sitede kritiği okuduğumdan ikinci şansı verdim ve sonrasında olaylar-olaylar :D
Albüm içine girdikçe daha da büyüyor. Şarkıların içindeki bölümler albümün içinde çok güzel konumlanmış. Bir de o riflerdeki melodiler ve sololar… Her nota özenle işlenmiş. İnsana güzel duygusal coşkunluklar yaşatıyor.
Şarkıların bitiş ve başlangıçlarını çok güzel bağlamışlar. Ama bu, bir şarkıyı sonuna doğru açıp diğerine nasıl bağlandığını dinlemekle anlaşılmaz. Önceki şarkının tamamını dinlemek lazım. Onun havasını tam anlamak için de bir öncekini dinlemek lazım. Bu şekilde bütünlüğe sahip inanılmaz bir albüm. İntro parça bile atlanmamalı. Mesela Howling of the Distant Spaces, Between Scylla and Charybdis ve The Last Redoupt şarkıları sırasıyla dinlendiğinde inanılmaz bir etki yapıyor. Albüm bu şekilde yükselerek devam ediyor ve zaten albümle aynı isimde olan son şarkının 4:23 teki solosunda zirveye çıkıyor.
Albümdeki atmosfer de inanılmaz. Ama atmosfer için gereksiz tekrarlara girmeden bunu yapmışlar. Albümün en başından itibaren şarkı şarkı bana yaşattığı uzaysal bir yolculukta(çok hızlı bir yolculuk) zihnimde neler olduğunu yazardım ama ola ki birisi okursa bu albüme dair hayal dünyasını sınırlamak istemem. Çok iyi gerçekten.
Bence bu albüm doksanlarda çıksaydı Cynic – Focus gibi dinlerdik ve bir klasik derdik.
Yine açtım ve yine reverb etkili seslerin, notaların arasında tarifi imkansız güzel duygular yaşıyorum. Bu albüm ömrüm boyunca sık sık aklıma gelecektir.
Uzun zamandır dinlememiştim. Worlds Beyond The Veil’in muazzam kapağı, Morbid Angel’ı anımsatan müzikalitesi aklımda kalanlar. İki gündür tüm albümleri dinliyorum. Bu son albümüyle yeni bir boyuta geçmiş grup. Morbid Angel etkisi azalmış, daha bir kaotik olmuş. Intro ve şarkı aralarındaki mistik pasajlar yine devam ediyor ve albümün duygusunu veriyor. Özgün olabilmiş bir grup Mithras. Bakalım bundan sonra nasıl bir albüm gelecek.
Hatırlatmak istedim.
Bu albüm başka bir şey. Şu an ilk kez dinliyor ve sevinçten gülümsüyorum.
Yeni albüm yap artık zalımın oğlu.