Yonca Çetin

Hayranlığın dibine vurmayı göze alarak şunları söylemek istiyorum: Ya bu nasıl manyak bir albümdür… İlk 15 dakika kendime gelemedim yemin ediyorum, kafama tüküreyim niye daha önce dinlemedim ki? Neyse sakinim.

Şöyle büyük sözler söyleyerek yavaştan başlayalım. Birazdan çok sağlam bir grupla karşılaşacaksın ve muhtemelen bünyende ufak çaplı bir bağımlılık yapacak. O yüzden baştan uyarıyorum, nefsine hakim olamayanlar yazıyı okumayı burada bıraksın (şaka şaka bırakmayın). Aslında yazıyı okuyanların büyük kısmının grubu daha önce dinlediklerini tahmin ediyorum, ya da en azından duyduklarını. O zaman ufak bir ipucu vereyim. Amerikalı, sahnede delicesine yardıran blackened death metal grubu desem? Hayır o değil yahu. Heh evet Goatwhore! ‘O nasıl isim öyle ya hehe’ dediğini duyar gibiyim ama deme. Keza ilk duyduğumda ben de ‘böyle saçma isim mi olur ya iyice b*kunu çıkarttılar’ diyerek grubu ciddiye almamıştım. Çok saçma bir şey yaptığımı son albümlerini dinledikten sonra fark ettim. Hatta şöyle söyleyebilirim, ‘Constricting Rage of the Merciless’ blackened death metal adına yapılmış en sağlam ve kaliteli albümlerden biri. Şimdi her ne iş yapıyorsan hemen bırakıyorsun, albümü açıyorsun ve bıkana kadar dinliyorsun. Ha bir de ağzın açık kalmış şaşkınlıktan, onu da kapatıyorsun. Eminim tamamını dinlemek çok uzun sürecek, çünkü birincisini 15-20 kez dinlediğin için ikinci şarkıya geçemeyeceksin.

Bu kadar komiklikler şakalar yeter. Öncelikle albümün prodüktörlüğünde Erik Rutan gibi efsane bir isim görüyoruz, ki kendisi Dying Fetus, Cannibal Corpse, Nile gibi dev gruplarla çalışmış (kısaca metal müziğin Erol Köse’si sayılabilecek) bir prodüktör. Bu bile albüm için iyi bir ön fikir veriyor zaten. Grubun diğer albümlerinde de aynı prodüktörü görüyoruz, elemanları tanıyan bilen biri olması işlerin daha da tıkırında gitmesi için biçilmiş kaftan. Grubun vokalist/gitaristi Sammy Duet de Goatwhore gibi bir sound’un peşinde olduklarını, bu albümle istedikleri ritmi yakaladıklarını ifade ediyor.

Satanik ögeleri tamamen karanlık ögelerle betimlemek ve iç karartmak yerine farklı bir yol izleyip, yer yer thrash metalle aralara da black metal katarak harmanlayabilmenin herkesin yakalayabileceği bir ritim olmadığı zaten aşikâr.

Albümle ilgili en dikkatimi çeken unsur önceki albümlerde de olduğu gibi akılda kalıcı gaz riflerle dolu introlar. Hani bazı şarkılar güzel bir giriş yapar ama devamını getiremez ya, bu öyle değil işte. Şahsen şarkıların çoğunu ‘ooo’ nidaları atarak dinledim ve kesinlikle bu rifleri öğrenmem gerektiğini hissettim (öğrenemedim orası ayrı).

Teknik açıdan ve yaratıcılık açısından -bence- grubun açık ara en sağlam albümü. Vokalist Sammy Duet için dünyanın en harika vokali ya da grubun davulcusu Zack Simmons için dünyanın en harika davulcusu diyemem, ama grup için ideal yaratıcılığa sahip olduklarını zaten yazdıkları davul patern’leriyle, sözlerle, riflerle çok net hissedebiliyoruz. Şarkıların soloları için ‘her zamanki gibi oldukça hareketli, kısmen detonemsi ve wah’lı, hafiften Pantera’ya göz kırpan ama başlı başına bir tarza sahip olan’ tanımlamasını uygun buluyorum. Grup elemanları da Pantera ve Slayer’dan etkilendiklerini zaman zaman belirtmişler zaten. ‘Ya bunlar Pantera çakması’ diyen arkadaşlarım oldu, baştan bilin diye söylüyorum.

Kısa keseyim. Güzel albüm, dinleyin dinletin. Derse girmeyenlere söylemeyin ki onlar dinleyemesin. ;) Metalle kalın, hoşçakalın.