Oğuz Sel

Yazıya başlamadan önce hafızamı şöyle bir yokladım da, İngiltere’den çok fazla grup dinliyormuşum. İngiltere’nin modern müziğe katkısı olmasa şimdi dinlediğim gruplar nasıl şeyler yapardı ya da daha önemlisi, o gruplar olur muydu gerçekten merak ediyorum. Kimliğini gizleyen üyelere sahip gruplar listesine dâhil olan İngiliz grup Deitus, ilk albümü “Acta Non Verba” ile müzikseverlere merhaba diyor.

Bakalım albüm, en az kapağı kadar etkileyici mi?

Grubun kadrosu belli olmasa da çift gitarlı klasik bir black metal yapılanması olduğu her halinden anlaşılan Deitus, modern elementlerle harmanlanan müzik yapmak yerine gayet eski usûl kalmayı yeğliyor.

Çiğ gitar, yoğun bas gitar ve dengeli davul tonlarıyla can alıcı riflere hayat veren grup, kimi parçalarında Dissection’a selam durmayı ihmâl etmiyor. Blast beat’lerin nefes aldırmadığı, şarkı başına bir rifin düştüğü şarkılar sunan albümlerin aksine, kendi içinde çeşitlilik gösteren parçalar barındıran “Acta Non Verba”, üzerinde uğraşılmış olduğunu her yanıyla gösteriyor.

Vokal koltuğunda oturan abinin öyle ahım şahım bir yanı olmasa da genel enstrümantasyonla uyumlu ses rengi, şarkıların dinlenebilir olmasına hizmet ediyor. Tabii bu kulaklar anormal anormal adamları işitmeye alışkın olduğu için Deitus’un vokali artık sıradan bile gelebiliyor.

Birkaç dinlemede rahatlıkla ezberlenebilecek yapıdaki şarkılar oluşturan grubun “Acta Non Verba”da olumlu olduğu kadar olumsuz yanları da bulunuyor. Yöneldikleri türü göz önünde bulundurduğumuzda çoğu zaman sıkıcı ve monoton bir yapıya kavuşan kimi şarkılar, albümün başlıca zayıflığını teşkil ediyor. Ağır aksak giden şarkılar, genellikle haşin ve gaddar riflerle toparlanmaya çalışılsa da bu durum, albümün genel havasının buhar olup uçmasına neden oluyor.

Diğer yandan, gitarların biraz arka planda kalması, melodilerin ve şarkı gidişatlarının takibini zorlaştırıyor. Gitarlar yaldır yaldır olsun demiyorum ama hem İngiltere’den çıkıp hem de “Bu yapım Mgła ve Dissection fanları için,” şeklinde iddialı bir basın bülteniyle yollara düşen bir grup için şimdiki tonları yeterli bulmuyorum.

Tüm bunları bir arada getirdiğimiz zaman Deitus, şu an için çok da süper olmayan ancak şarkı yazım konusunda ilerleme kaydedip mixing tarafında da farklılığa giderse, ilerleyen dönem için önemli gruplardan biri olabilir diyorum. Sonuç itibariyle albüm, kapağının altında ezilmekten kurtulamıyor ve 2016’nın orta şekerli black metal yapımları arasındaki yerini alıyor.