Oğuz Sel

Brutal death metal gruplarının zaman zaman pas geçtiği ama bence hiç de pas geçilmemesi gereken noktalardan biri olan, şarkılarda vurucu rif kullanımı; albümler sertleştikçe, gitarlar hırçınlaştıkça ya duyulmaz hale geliyor ya da hakikaten önemsenmeyerek parçalar, ritm gitara bağımlı şekilde inşa ediliyor. Sıklıkla yakınılan “Parçalar sert ama albüme bağlanamıyorum,” meselesinin çıkış noktası tam da burası oluyor genellikle. Damdan düşer gibi girdim yine konuya… Elimi ayağımı zor zapt ediyorum, albümü aynı anda hem dinleyip hem de albümün kritiğini yazmak zaman zaman güç olabiliyor, hele ki dinlediğiniz albüm Severe Torture’un “Misanthropic Carnage”ı ise…

Cannibal Corpse ekolünden gelip Deeds of Flesh’e selam çakan, Dying Fetus’a hâl hatır sorduktan sonra Suffocation’ın da gönlünü almayı ihmâl etmeyen grup, başarı basamaklarını tek tek çıkmak yerine üçer beşer koşarak çıkmayı deniyor bu albümde; işin bütününe bakıldığında başarılı olmuyor da değiller. “Brutal death albümlerinin son dönemdeki eksiği gediği nedir, biz bunları kapatalım,” düşüncesiyle olaya giriştikleri çok belli olan topluluk, bu albümde kucaklarında bir dolu rif, fantastik davul bölümleri, harbiden brutal vokaller ve kaliteli kompozisyonlarla geliyor.

Muhtemelen prodüktörleriyle de konuşarak önceki albümün çiğliğinden kurtulup gerek gitar gerekse davul tonlarını biraz daha tok bir yapıya büründürerek işe başlayan Severe Torture, temposu genellikle düşmeyen, düşse bile acayip şekilde yeniden kalkan parçalarla vahşetin anatomisini notalara döküyor adeta. Türdaşlarının zaman zaman düştükleri tekdüze parça yazma girdabına kapılmayan ve her şarkısıyla hop oturup hop kaldıran bir albüme imza atan topluluk, enstrüman hakimiyeti konusunda da başarılı olduklarını anbean gösteriyor. Vokallerin önceki albüme göre biraz daha dengeli olması da dikkatli kulaklardan kaçmıyor.

Gitar ve özellikle bas gitarın anlaşılabilir tonda olması, albümün değerini hayli arttıran bir etmen. Bunun yanı sıra, davulun hız kesmeden tüm ihtişamıyla gerekli ölçüde kendini göstermesi ve dinlerken adrenalin pompalayan tonlarda olmasını, günümüzde popüler olup da davullarını bin bir türlü efekt ile tanınmaz ve hatta duyulamaz hale getiren gruplara ders olarak okutsak yeridir.

Marş tadında bölümlere sahip death metal parçalarına delirenleri tatmin edecek kalibrede şarkıları barındıran albüm, ilerleyen dönemlerde grubun verdiği konserlerde kullandığı çok sayıda parçanın da bulunduğu canavar bir albüm. Haşin, gaddar, oturaklı ve daha da önemlisi, dinledikçe sevilen değil, ilk dinlemede âşık olunup yıllarca bıkılmayan brutal death metal albümü arayıp da bulamayanlara ilaç kıvamında bir eser.

Hatta yolda belde giderken kendinizi herhangi bir “Misanthropic Carnage” parçasını mırıldanırken bulmanız da muhtemel.