Kritik yazarken yapmayı sevmediğim ve özellikle kaçındığım şeylerden biri; bir grubu anlatırken diğer gruplardan referanslar verme kolaycılığına kaçmak ve yaratılan müziği başka birtakım şeylere benzeterek yorumlamaktır. Ancak bazen, bazı gruplar, adeta kaşınırcasına birilerine benzemeye çalışır ve size başka çare bırakmazlar.

Diğer kısım bazı gruplar ise, bir sürü şeye çok benzemelerine rağmen, bunu amaç edinmediklerini hissettirircesine kaliteli bir iş ortaya koyarlar. Farklı etkilenimleri vardır; a’dan, b’den, c’den, d’den hatta e’den etkilendikleri ortadadır, ancak sonuçta yaratılan şeyin değişkenliği ve renkliliği, sizi “bu grup a, b, c, d ve e’nin karışımından ibaret” demekten alıkoyar.

İkinci albümünü çıkaran Fin progresif metal grubu ODDLAND bu sınıflandırmaların hiçbirine uymuyor… Peki o zaman neden anlattım bunları? Yok yok şaka yaptım, uyuyor. ODDLAND bu sınıflandırmaların sonuncusuna dâhil bir grup. Etkilenmeleri, benzerlikleri var; lâkin sonuç çok büyük oranda özgün, çok büyük oranda ODDLAND’in karakterini yaratır şekilde karşımıza çıkıyor.

Bu noktada kaçınılmaz olarak ODDLAND’in bana hatırlattığı grupları ve müzisyenleri listelemek istiyorum. Göreceğiniz üzere bu liste o kadar kapsamlı ki, sonuçta çıkan şey hiçbirine tam olarak benzemiyor.

Bir kere vokalist Sakari Ojanen’in çok acayip bir ses rengi var. Sesi çok çok güçlü değil belki, ama öylesine garip yerlere gidiyor ki, işitsel bir bukalemunla karşı karşıyaymışız gibi geliyor. “Autotheism”deki THE FACELESS’a acayip fazla benzeyen Thanatos’ta Michael Keene’e doğru giden Ojanen; albüm boyunca Mikael Akerfeldt de oluyor, Daniel Gildenlöw de, FALCONER’dan Mathias Blad da…

Gruplara bakacak olursak; aklımdan geçen ve bariz benzeşme olan gruplar: OPETH, DEVIN TOWNSEND PROJECT, MESHUGGAH, DISILLUSION, ZERO HOUR, niceleri.

Grup günümüz progresif metalinin kaçınılmaz durumlarından biri olarak sık sık djent’e göz kırpıyor, davul ve gitar MESHUGGAH müfredatını iyi çalıştıklarını anbean sergiliyorlar. Sert gitar tonları akla ZERO HOUR’ı getirirken, Will gibi şarkılar ise gitar ve davul kullanımıyla son dönem DEVIN TOWNSEND PROJECT’e kayıyorlar.

Ama, ki bu büyük bir ama, ODDLAND bir şekilde kendine özgü olmayı da başarıyor. İşler Untrue’daki daha bir progresif ve teknik yerlere de gidiyor, daha groove’lu, kafaya vurmalı riflere de. Değişmeyen ve albümü değerli kılan şeyse, “Origin”in baştan sona capcanlı, dinamik ve yumruk gibi kimliğini koruması. Aralara “duygulara kapılıp DREAM THEATER’cılık oynayalım” olayları serpiştirmiyorlar ve son derece dozunda, şarkı karakterlerini öne çıkaran bir progresif yaklaşım sergiliyorlar.

ODDLAND, bir önceki nefis albümü “The Threachery of Senses”ta gösterdiği şeylerin tümünü bu albümde de bizlere sunuyor. Yine o albümdeki gibi capcanlı bir müzik var ve bu sayede albümü arka arkaya defalarca dinleyebiliyorsunuz. Şahsen ben son 3 gündür albümü en az 12-13 kez dinledim ve henüz bir sıkılma emaresi göstermedim. Hâlâ ciddi keyif alıyorum, yeni bir şeyler keşfettiğimi hissediyorum.

“Origin” bu yılın değerli ve en keyifli progresif metal albümlerinden biri. Türü gayet modern ve fikirlerle dolu bir yaklaşımla dinlemek isteyenler, üstüne üstlük her anlamda çok renkli bir vokal performansına tanık olmak isteyenler, ODDLAND’i ve “Origin”i atlamasın.