Oğuz Sel

Müzisyenlerin yaratıcılıklarının sınır tanımadığını son yıllarda iyiden iyiye anlamaya başladım. Hele ki PA takipçilerinin de yakından bildiği üzere 2016, müzisyenlerin yaratıcılık ve kaliteli materyal çıkarma konusunda zirve yaptığı yıllardan oldu. Bu kadar iyi müzik arasında kalmamızın iki sebebi olabilir: Ya hepimiz yakında öleceğiz ve eskilerin ölmek üzere olanlar için söyledikleri “Son nafakalarını topluyor,” türü bir şey yaşayıp süper mega ultra işlere denk geliyoruz ya da grupların birçoğu, sıradan müziklerin, metal dünyasını sarıp sarmalamasından en az dinleyiciler kadar rahatsız ve elleri artık “öylesine” notalar yazmaya gitmiyor. Böylesine bir girişi, 2016 yılının black metal olaylarından biriyle sizleri tanıştırmak amacıyla yazıyorum elbette. Karşınızda Insane Vesper ve beş sene sonra çıkardıkları ölümcül albümleri “Layil”!

Kolay kolay gaza gelmem, hele tavsiye edilen albümlerin, “şöyle iyi, böyle süper” türü yorumlarla övülmesine acayip temkinli yaklaşırım. Ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim, son yıllarda beni duvara kafa atma noktasına getiren (dikkat yıllarda dedim) birkaç black metal olayı oldu, bunlardan biri Fransız topluluk Insane Vesper’in İbranice “Gece” anlamına gelen Layil albümü. “Ne oldu da böyle konuşuyorsun, albümün ne gibi bir özelliği var?” diye soranlar için hemen anlatmaya başlayayım.

Hani kimi belgeseller vardır. Zanaatkârlar elindekilerle uğraşır, ilk başta ne olduğunu anlamazsınız ancak kısa bir süre sonra ellerindeki nesneyi öyle bir forma kavuştururlar da sonunda, ortaya harikulâde bir eser çıkar ya, işte Insane Vesper bunu müzikâl açıdan yapmış. Nereden nasıl aldıklarını bilemediğim ve muhtemelen hiçbir şekilde bilemeyeceğim ilhamla notaları almışlar ellerine oynamışlar ve “Layil”e hayat vermişler acımasızca ve alabildiğine gaddar biçimde. Çoğu kez, şarkılarını şekilsiz şemâilsiz başlatıp ilerleyen safhalarda coşkuyu veren ve dinleyiciyi, albüm boyunca akıl fikir yoksunu bir forma dönüştürme gayretindeki grup, önceki albümde benimsedikleri çiğ gitar tonunu, baskın kick’li davulları ve şimdikine oranla sönük kalan vokali, aynen eski logolarındaki gibi bir kenara bırakmış. Son yıllarda bazı grupların yaptığı anlayış ve yapı değişikliğinin (Behexen’in eski ve yeni hâli gibi diyebiliriz) işe yarayacağını düşünen ve birçok grupta yaradığını gören Insane Vesper, aşırı dozda leşliğe kaçmayıp dengeli bir enstrümantasyonla hazırladığı materyalleri kaydetmiş.

Oldum olası sonunu kestiremediğim filmlere de, şarkılara da, albümlere de hasta oldum. “Layil”i başarılı kılan noktalardan biri de bu. Şarkıları dinlerken, albümün adındaki gece gibi bir bilinmezlik, bir kestirilemezlikle baş başa kalmanız ve en olmadık yerde kazımaya başlayan davullara, ağzından köpükler saçarak vokal yapan Vanitas kişisinin delirmiş, kudurmuş gibi eşlik etmesi. Mortuus’un açtığı yolda, gösterdiği hedefe, durmadan yürüyen manyakların olduğunu bilmenin ve dahası duymanın verdiği haz gerçekten benzersiz. Bunların yanında, çoğu parçadaki riflerin aşırı dozda gaz olması, zaman zaman durup “Yoksa Marduk mu dinliyorum” dedirtmiyor değil. İnsan diye tanımlanan canlı nasıl olur da böyle bir şeyleri oluşturabilir, umarım gününde anlayabilirim.

Adı sanı çok fazla duyulmasa da -ki duyulmaması benim açımdan daha bir makbûl- 2016 yılına damga vuran bir grup Insane Vesper ve albümü “Layil”. Sağ gösterip sol vuran şarkı kompozisyonları, gerçekten başarılı sound’u ve insanlıktan nasibini almamış vokaliyle yalnızca 2016’nın fantastik black metal işlerinden değil, grubun kariyeri açısından da kocaman bir adım olmuş bu albüm.

Behexen (son hâli), Marduk ve Mgla fanatiklerinin kesinlikle pas geçmemesi lazım yapımı. Kritiği yazarken albüm arkada dönüyor, ben şimdi duvara kafa atmaya gidiyorum; sağlam kalırsam görüşürüz!