1991′den beri aktif şekilde metal dinleyen bir insan olarak, bu dinleyicilik sürecinin en büyük birkaç şokundan birini, hayatımın en önemli gruplarından biri olan IN FLAMES’in 2002′de çıkardığı “Reroute to Remain”i ilk duyduğumda yaşamıştım. 1999′de Food for the Gods’ı duyarak tanıştığım ve aşırı hızlı şekilde en sevdiğim gruba dönüşen IN FLAMES, o yıl çıkan “Colony” ve hemen ertesi sene gelen “Clayman”le aklımı başımdan almıştı. O ana dek en sevdiği gruplar uzak ara METALLICA ve PANTERA olan biri olarak, bu iki grubun yanına IN FLAMES’i de bir çırpıda ekleyivermiştim. METALLICA’yı 1991′de ilk kez duyduğumda büyülenmiş, PANTERA’yı 1995′te ilk duyduğumda aşırı mutlu olmuştum; IN FLAMES’i ilk duyduğumda hissettiğim şeyse aşktı. Grubun death metali melodik bir anlayışla yorumlayan ve kimseye benzemeyen canlılığına resmen aşık olmuştum.

Bu yüzden de “Reroute to Remain”in gitar melodilerini geri çekip vokal melodilerini öne atan, prodüksiyonu bambaşka yerlere taşıyan daha mekanik ve soğuk havası karşısında ciddi şekilde üzülmüş, aşık olduğum kişiden kazık yemiş gibi hissetmiştim.

Melodik death metalin günümüzdeki durumuna bakınca, belki de IN FLAMES’in yapması gereken şey gerçekten de buydu. Grup belli ki bir yerden sonra aynı albümü çıkarıp duracağını hissetmiş ve hem sound’unu hem de kitlesini genişletme yoluna gitmişti. Bunu doğru veya anlamlı bulalım ya da bulmayalım, IN FLAMES bu kararının ardından hem İsveç sound’unu değiştirdi hem de SOILWORK’le birlikte modern metal denen kavramın bayraktarlarından biri hâline geldi. Grup eskiden kalma vokal anlayışını bir ölçüde koruyor, ancak bir yandan da Jonathan Davis’vari yeni vokal karakterleriyle müziğini çok daha şarkı söyleme üzerine kuruyordu. Parçaların büyük kısmı nakarat odaklıydı ve grubun bu yeni yönü konusunda kimseyi dinlemeyip bildiğini okuyacağı da ortadaydı.

İlk demosundan tutun da elemanların eski gruplarına dek, her şeyiyle en iyi bildiğim gruplardan biri olan IN FLAMES, “Reroute to Remain”le başladığı yeni dönemini belli şeylere sadık kalarak ve belli şeyleri de olabildiği ölçüde genişleterek bugüne dek taşıdı. Aradan geçen 15 yıl içerisinde grubun ticari anlamda büyüdüğünü, müzikalite anlamındaysa en azından genele bakıldığında büyük eleştiri aldığını ve bu eleştirilerin dozunun albümden albüme arttığını gördük. Bana göre IN FLAMES’in bu denli olumsuz yorumlanmasındaki başlıca sebeplerden biri, hiçbir şekilde sevilesi olmayan prodüksiyon tercihleriydi. Gitar tonlarının suniliği ve özellikle hiç hoşlanmadığım mekanik davul tonları, grubun eski dönemlerine öykünen şarkıların bile itici hâle gelmesine yol açıyordu. “Come Clarity”de bu durumu nispeten kıran ve bana kalırsa iyi bir albüme imza atan grup, “Sounds of a Playground Fading”de de nispeten başarılı şarkılar sunmayı başarmıştı.

Bu noktada önemli olan ve grubu yorumlama adına takınılması gereken tavır olduğunu düşündüğüm şey, IN FLAMES’i yorumlarken adeta OPETH’i yorumlarkenki gibi bir “şu anı düşünme” gerekliliğiydi. Her ne kadar IN FLAMES, OPETH’inki kadar kökten ve kalıtsal bir değişime gitmemiş ve müziğini tümüyle değiştirmektense farklı bir karaktere büründürmeyi seçmişse de, ortada bariz şekilde yeni bir grup kimliği vardı. Dolayısıyla bu şekilde bir bakış açısına sahip olunmadıkça IN FLAMES ağzıyla aynı anda 50 tane kuş tutsa da kimseye yaranamazdı. “Siren Charms”la adeta “uyuzluğuna mı yapıyorsun?” dedirtircesine yaraya tuz basan, sanki grubu ilk günden beri takip eden sadık dinleyicilerinin sabrını sınıyan grup, o albümle birlikte pek çoklarının gözünde bitmeye yakın bir konuma gelmişti.

İlk 5 albümünü yüzlerce kez dinlediğim, pek çok şarkısını uykumda çalıp söyleyebileceğim IN FLAMES’in günün birinde yeni bir albüm yapacağını ve albümün çıkışından sonra geçen 2 yılda albümü toplam 2 kez dinleyeceğimi söyleseler, la get der tokadı basardım.

“Siren Charms”ı 2 kereden fazla dinlemeye dayanamamış ve bunu albümün kötülüğünden ziyade IN FLAMES’ten böyle bir şey duymayı kendine yedirememiş biri olarak; yeni albüm “Battles”ın nasıl bir şey olacağı konusunda farklı şeyler hissediyordum. Bu durumun en üzücü tarafıysa hissettiklerimden ziyade hissetmediklerimdi. Zira albümü belli oranda merak ediyor olsam da, çıkacak şeyin ne kadar IN FLAMES’ten uzak olacağına dair endişe duymuyordum. Uzun yıllar boyunca hayatımın en önemli gruplarından olan IN FLAMES’in yeni albümünde yapacağı şeyden dolayı kaygılanmıyordum.

Zamanında aşık olduğum kişinin bugün ne yaptığını umursamıyor, adeta kıskançlık duymuyordum.

Nuclear Blast’ten gelen promo mail’i bilgisayarıma inderken kafamda, son aylarda yayınlanan The Truth, The End, Through My Eyes gibi şarkıların ışığında albümün nasıl bir yöne kayabileceğine dair çeşitli fikirler vardı. Grup elbette ki eski hâline dönmeyecekti. Hatta “Reroute to Remain”e bile dönmeyecekti. “Come Clarity”ye dahi dönmeyecekti. Aslında sadece “Siren Charms”ı aşsa, ya da o albüm hiç yokmuş gibi davranıp yoluna “Sounds of a Playgorund Fading” ayarında devam etse bile yeterli olabilirdi. Artık böylesine beklentisiz, elimizdekiyle avunacak, hâlimize şükredecek duruma gelmiştik.

Bu uzun girişin ardından “Battles”a dair anafikirle albüme doğru yol alalım.

“Battles”, “Siren Charms”ı çok çok aşan, IN FLAMES’in hem prodüksiyon hem genel karakter hem de kendini bilirlik anlamında ileri gittiği, 2000′ler IN FLAMES’inin iyi albümlerinden biri. Bana kalırsa “A Sense of Purpose”tan da, “Soundtrack to Your Escape”ten de daha samimi ve iyi bir albüm.

Bunu sağlayan başlıca şey kesinlikle pordüksiyon. “Soundtrack to Your Escape”teki göstermelik sertlik sunan korkunç gitar tonlarına oranla çok daha sıcak gitar tonlarına, son albümlerdeki patlak top kıvamlı berbat davul tonlarına kıyasla çok daha canlı davullu ve genel karakter olarak da IN FLAMES’in son 15 yılının en sofistike diyebileceğim kimi fikirlerine sahip, eli yüzü düzgün bir albüm. Bu yorumu yapabilmek için elbette ki yukarılarda bahsettiğim bakış açısına sahip olmanız ve grubun bugüne neler yaparak, hangi albümleri çıkararak geldiğini iyi bilmeniz gerekiyor. Bu şekilde bakmadığınız sürece ““Clayman”dan sonrası komple çöp” diyen güruha dâhil olmanızdan başka çare gözükmüyor.

Lâkin ortada geçen 15 yıl var grup bir şeyler yapmaya çalışıyor. Genele bakıldığında, “Battles” bu bir şeyler yapma çabalarının iyilerinden biri. Doksanlarda yaptıklarıyla bir şeyler yaratan, devrimler yapan, kendi kategorisinde metal tarihini değiştiren ve kendinden sonra gelecek sayısız gruba ilham veren IN FLAMES, 2000 yılından beri bu kimliğini terk edip “bir şeyler yapmaya çalışan” bir gruba dönüştü. Dolayısıyla albümdeki şarkıları ve müziği yorumlayacağım aşağıdaki kısma, bu bakış açısıyla devam edeceğim.

Öncelikle söylemem gereken; grup iyi ki ilk şarkı Drained’i single olarak yayınlamamış. Bunun sebebi şarkının kötü olması değil, bilakis “Battles”a karşı kaygı duyan kitleyi ilk andan etkilemek adına, albümdeki pek çok en güzel şeye sahip olması. Bir kere tonlar daha bir oturmuş, daha sıcak, vokaller daha bir içten ve hepsinden öte, nakaratı kesinlikle mükemmel. “You ripped the heart out, you ripped the heart out…”larla devam eden ve klavyeyle de süper desteklenen bu nakarat, grubun son 10 yılda yazdığı en güzel vokal melodilerinden birine sahip. Onun haricinde de şarkının pek çok artısı var. Bu açıdan albüm benim için son derece olumlu başlıyor.

Yayınlandığında son derece eh bulduğum The End de albümde dinleyince daha bir güzel geldi. Bunun temel sebebi, öncesindeki Drained’in dinleyicide olumlu bir intiba yaratıp gelecek şeylere ümitle bakmasını sağlaması diye düşünüyorum. “Siren Charms” falan düşünüldüğünde, The End de net şekilde iyi bir şarkı. Kendine has sıcak bir havası olan ancak çok da büyük işler yapmayan Like Sand’in ardından gelen diğer bir single The Turth, “We are, we are”lı vokalleriyle “Battles”a dair endişeleri körükleyen şarkı olmasına rağmen, tıpkı The End gibi albüm içinde kendi yerini bulduğunu düşündüğüm bir çalışma. Tek başına dinleyince “BU NASIL NAKARAT LAN NEREDE DEATH METHAAAAĞĞĞLLL!!!” diye gözü dönen dinleyiciler, albümün genel karakteri içerisinde bu şarkıyı da daha bir oturmuş ve yerin sevmiş bulacaklardır diye düşünüyorum.

Albümün üçte birlik kısmını böylece geride bırakırken, 5. sıradaki In My Room bir hayli bas ağırlıklı ve canlıda daha iyi olacağını hissettiren şekilde karşımıza çıkıyor. Akıl alan bir tarafı olmasa da trafiğiyle, düzenlemesiyle eli yüzü düzgün bir son dönem IN FLAMES şarkısı. Bu şarkıyla birlikte, albümdeki inceden inceye verilen yaşanmışlık havası da daha bir ortaya çıkmaya başlıyor. “Battles” ismiyle de vurgulanan “hayat gailesi” hissi, kedere dönüşmeyen sıcak bir naiflikle birlikte albüme yayılıyor. Bu açıdan bakıldığında tüm şarkıların ortak bir amaca hizmet ettiklerinden söz edilebilir. Grup çeşitli şekillerde albümü kendi içinde tutarlı ve bütünlüklü kılmayı başarmış. Bu durumun oluşmasında etkili olduğunu düşündüğüm Before I Fall ve akabinde gelen enerjik Through My Eyes, albümün tam ortasını gayet iyi bağlıyorlar.

Battles’da Anders’ın güzel vokal fikirlerine, Here Until Forever’da ise yeni davulcu Joe Rickard’ın etkin davul kullanımının izlerine rastlıyoruz. İki şarkının da nakaratı güzel ve bir şekilde içten geliyor. Zaten albümün olumlu yapısını oluşturan temel şey de bu içtenlik. Aynı şekilde Underneath My Skin de Anders’ın çok net parladığı ve daha önce görmediğimiz vokal karakterlerine yer verdiği bir şarkı. Nakaratında nedense “metal yapan “THE CRANBERRIES” tadı alıyorum; belki grubun bir şarkısını anımsattığındandır. Bu şarkının özellikle mısra kısımlarındaki vokaller Anders’tan daha önce duymadığımız bir yorum tarzına sahip. Bu şarkı da gayet temiz, başarılı bir yaşanmışlık hissi veriyor.

Son iki şarkıya geldiğimizde yeni bir paragraf açmak daha iyi olacak, zira 11. sıradaki Wallflower 7 dakikayı aşan süresiyle albümün hem en uzun hem de en sofistike şarkısı. Girişi itibarıyla çok tatlı bir TOOL havası sezilen şarkı, IN FLAMES’in çok sık girişmediği uzun şarkı işini de kotarabileceğini gösteren, trafiği gayet iyi kurulmuş güçlü bir şarkı. Pek çok dinleyici için albümde özel bir yere konacağından emin olduğum Wallflower, ilk 2,5 dakikasında vokal duymadığımız, sonrasında elektronik altyapıyla birlikte DEPECHE MODE, David Bowie (hangi David Bowie?) türevi bir karanlığa ve gotik taraflara kayan son derece farklı bir şarkı. 3,5′uncu dakikada başlayan nakaratının akabindeki duygusal değişimi, sinematografik anlatımı ve deneysel olmayı geçip denediği şeyi direkt olarak başaran karakteriyle, kesinlikle “Battles” içinde özel yeri olan bir şarkı. İnanılmaz duygu yoğunlukları yaratıp yaratmadığı tartışılır, ancak yerinde ve iyi düşünülmüş bir çaba olduğu açık.

Kapanışı yapan Save Me de bir önceki elektronik unsurları baskın şekilde yansıtan ancak bunu yine samimi şekilde yapmayı başaran bir şarkı. Köprü kısmı ve aniden geçtiği nakaratı güzel birleştirilmiş ve tahmin edilebilir nakaratındansa kısacık köprü kısmını daha çok sevdiğim bu şarkı ile “Battles” sona eriyor.

Sadede geldiğimizde “Battles” IN FLAMES’in “Reroute to Remain” sonrası döneminin, “Come Clarity” ile birlikte en iyi albümü diye düşünüyorum. “Sounds of a Playground Fading”le kıyaslayanlar da olabilir, ancak sevilesilik, ısınılırlık, samimiyet ve içtenlik konusunda “Siren Charms”dan fersah fersah önde, eli yüzü düzgün bir IN FLAMES albümü.

IN FLAMES’in külliyatını, tillahını bilen azılı bir IN FLAMES dinleyicisi olarak “Battles”ı beğendim. Üstelik de “yeni dönem IN FLAMES anca bu kadar olur” ve “elimizdekiyle yetinelim” bakış açısıyla değil, diğer her şeyden bağımsız olarak, gayet iyi düşünülmüş ve bütünlük sağlanmış bir albüm olarak beğendim.

Promo mail’indeki dosya inerken rahat değildim, şu anda hâlimden gayet memnunum.