Oğuz Sel

Yaş itibariyle ‘yolun yarısı’na yaklaşmamdan mütevellit olsa gerek, eskisi kadar çılgın sert şeylerin peşinden koşmuyorum. Nerede güzel melodiler, armoni zenginlikleri, yaratıcı işler; kısacası ‘sözün özü’ bağlamında albüm varsa, o daha makbul geliyor bana. Daha çok tanınması gereken gruplar listesinde resmen zirveye oynayan progresif melodik teknik death icraatçısı Carcariass’ın “E-xtinction” albümüyle huzurlarınızdayız.

Kariyerinin dördüncü albümünü yedi sene gibi uzun bir zamandan sonra piyasaya süren grup, eskiye nazaran müzikal gelişimlerinin ne seviyede arttığını da elimizdeki albümle ortaya koyuyor. Carcariass’ı bu tür müzik yapan diğer gruplarından ayıran en önemli özelliği, saldırgan yapıya sahip olmayan şarkıları ve kulakları heavy metalden ötesini kaldırmayan müzikseverlerin bile rahatlıkla dinleyip rahatsız olmayacağı türden eserler çıkartabiliyor olması. “E-xtinction”daki parçalar, büyük bir müzikal derinlik ihtiva ederken, teknik ama dinleyiciyi sıkmayan kompozisyonlarıyla da dikkat çekiyor. Enstrüman hâkimiyeti ve melodik rif bulma ya da yaratıcı arpejlerlerle bezeli, Petrucci ayarında sololarla dolu şarkılar oluşturma konusunda herhangi bir sıkıntısı olmayan Carcariass, önceki albümlerinde olduğu gibi bazı parçaları enstrümantal hazırlayacak kadar da cesur davranıyor. Hatta grup, albümdeki melodi zenginliğini kanıtlarcasına birkaç sözlü parçasının sözsüz versiyonlarını da “E-xtinction” içine konumlandırmaktan çekinmiyor.

Metal türlerin ekstremlik düzeyi arttıkça kayıt kalitesinin kimi zaman isteyerek kimi zamansa bütçe yetersizliğinden pek de süper olmaması gibi durumlara alışkın olsam da bu tarz “sert” müziklerde temiz kayıt duyduğum zaman parçaları daha bir keyifle dinliyorum. “E-xtinction” da temiz kaydı ve öncülü albümlere nazaran daha rahat dinlenebilen, her bir enstrümanın ayrı ayrı seçilebildiği bir yapılandırmayla geliyor. Gitarların, davulun ve bilhassa zillerin inceden inceye hissedilmesi, albümün zaten başarılı olan altyapısına, iyi kurgulanmış atmosferine daha çok saygı duyulmasını sağlıyor.

Albümde blast beat gibi sert tempo mekaniklerine yer vermeyen grup, şarkıların daha çok gitar ve basgitar kullanımıyla öne çıkmasını istercesine şarkıların dur durak bilmeyen bir melodi yoğunluğuyla sürmesini sağlıyor. Dinlerken nota ve vuruş hesabına dalıp gitmeden dinlenebilecek nitelikteki “E-xtinction”, tür içinde pek de öyle kolay rastlanmayan bir duygusallık ve kendine has bir melankoli de içeriyor.

Yapım adına belirtebileceğim tek eksi nokta, albümün süresi. Araya bu kadar uzun yıllar koyarak albüm çıkaran bir grubun, sevenlerini üzmemesi, bir saatlik değil, iki-üç saatlik albümler yapması gerekir diye düşünüyorum. Melodi ağırlıklı, çok kafa yormayan, dinlenebilir ve şov amaçlı enstrüman işlerine girişmeyen “E-xtinction”ı türü takip seven ya da sevmeyen herkesin dinlemesini tavsiye ediyorum.