EVERGREY’le olan ilişkim ta 2001′e, “In Search of Truth”a ve tabii ki The Masterplan’e kadar dayanıyor aslında. Kariyerinde 21 yılı deviren İsveçli grup, yıllar içinde daha popüler anlar, durgun dönemler, kısacası çeşitli dalgalanmalar yaşadı. “The Inner Circle” döneminde ülkemize tek başına konsere gelecek kadar adını duyuran grup, “Monday Morning Apocalypse” ile daha kolay dinlenir diyebileceğimiz bir yöne kaydı. Her ne kadar ben o albümü epey sevdiysem ve sayısız kez dinlediysem de, nedendir bilmem, sonrasında çıkan “Torn”, “Glorious Collision” ve ” Hymns for the Broken” albümlerini epey boşladım. Boşladım hafif bir ifade oldu, resmen dinlemeyi unuttum.

Şu anda yazmakta olduğum ve bir hafta önce çıkan “The Storm Within”i ilk dinlediğimde, arada dinlemeyi unuttuğum bu albümlerin ardından EVERGREY’in aynen bildiğim yerde devam ettiğini görerek hem şaşırdım hem rahatladım hem de grubun ne kadar güzel şarkılar yapabildiğini tekrar hatırlayıp arada ihmal ettiğim bu 3 albümü bir an önce dinleme isteği duydum.

Sonuçta bugüne dönelim ve “The Storm Within”den bahsedelim. Tom Englund’un “Göteborg bu sabah da çok rererö” tadındaki hoşnutsuz ve yılgın sesindeki kadife keder eşliğinde gözü yaşlı öküz gitarların sırtladığı EVERGREY, “The Storm Within”de de alışık olduğumuz özelliklerini bir bir sunmuş. Adamların takdir edilmesi gereken bir numaralı yönü, bunca yıldır tutarlı olmaları, kendilerini kaybetmemeleri ve özgün tınılarını devam ettirmeleri. Çok iyi nakarat yazabiliyor olmaları ve özellikle de tonları, genel sound’ları, bazen çok da bir olayı olmayan şarkıların bile yırtmasını sağlayabiliyor.

Genel anlamda epey formüllere bağlı bir müzik yapan EVERGREY’in en sevdiğim özelliklerinden biri de Amerikan power metal gruplarına taş çıkaran groove’lu, 7 telli verse kısımları. Buralardaki dayaklı gitar/davul uyumu üstünde at koşturan Englund vokalleri neredeyse her defasında rakip fileleri havalandırmayı başarıyor. Bir de nakaratı kotardılar mı, alın size bir başarılı EVERGREY şarkısı daha deyip yolunuza devam edebiliyorsunuz. Misal bu albümdeki Someday; öyle bir nakarat fikri var ki, şarkının adını duyar duymaz aklınıza o nakarat geliyor ve direkt olarak olumlu şeyler düşünüyorsunuz. Benzer durum başka pek çok şarkıda da geçerli.

EVERGREY’e dair eleştirisel konulardan biri, en azından benim adıma, grubun duygu namına genelde aynı “kederli gaza geliş” içinde kalmayı seçmesi. İyi nakaratlarda bu durum hiç sırıtmıyor, akıp gidiyor. Lâkin çok çok iyi olmayan vokal melodilerine sahip şarkıların zaman zaman birbirlerini andırdıkları da benim EVERGREY’e dair mırın kırınlarımdan biri.

Bir diğer eleştirim, her ne kadar minimal olsa da, grubun ilk dönemlerinde sergilediği daha progresif, daha aksak anlayışların zamanla fazla radyo dostu bir hâl alan EVERGREY sound’u içinde kendilerine hiç yer bulamaz oluşları. EVERGREY stadyumları sallayan ve yüz binlere seslenen, her şarkısı ayrı bir olay ve ayrı bir ekmek kapısı olan bir grup olsa anlarım, ancak bu adamların bu müzisyenlik becerilerine rağmen arada, en azından bazı şarkılarda biraz olsun kudurmalarını, şöyle biraz ortalığın tozunu attırmalarını da istemiyor değilim.

Bunlar haricinde “The Storm Within”, her EVERGREY albümü gibi belli bir kalitenin üstünde, iyi bir albüm. Grubu sıkıcı bulanların bu düşüncelerini pekiştirecek, sevenlerin ise elbet çok sevecekleri şeyler bulabilecekleri bir çalışma. Deneyimini, birikimini, sadece gitar sololarındaki tercihlerinden dolayı bile zevk sahibi olduğunu göstermeyi başaran EVERGREY’den azıcık riske girmesini diliyor, girmezlerse de canları sağ olsun diyorum.