27 yıl önce kurulan ve kariyeri boyunca sayısız tartışmanın içinde yer alan, sayısız dev ismi (hem önemsel hem kütlesel anlamda) içinde barındıran BRUJERIA ile birlikteyiz bugün. Birkaç gün önce çıkan ve 16 yıldır süren albümsüzlüklerini sonlandıran “Pocho Aztlan” öncesi Nuclear Blast’le anlaşan grup, bu sayede hiç olmadığı kadar yüksek sesli ve şenlikli bir geri dönüş yaptı diyerek başlayalım.

1989′da Dino Cazares, Jello Biafra, Billy Gould gibi önemli isimler tarafından kurulan grup; işlediği konular, imaj ve söylemlerindeki sertlik ve yarattıkları gizem sayesinde metal dünyasının en farklı oluşumlarından biri olmayı başardı. Kimliklerini gizlemeleri, takma isim kullanmaları, neredeyse hiç konser vermemeleri gibi olaylar sayesinde epey bir merak uyandıran BRUJERIA, sanki müzisyenlerden değil de gerçekten Meksikalı uyuşturucu çetesi üyelerinden kurulmuşçasına bir hava yaratmayı başardı. Tabii “Matando Güeros” kapağının da bunda payı büyüktü.

İlk kez 2013 yılında dinlediğim ve aslında epey geç tanıştığım bir grup BRUJERIA. 2000′de çıkan “Brujerizmo” sonrasında epey bir değişim geçiren, kadrosunu tazeleyen, konserler vermeye başlayan ve Nuclear Blast’le anlaştıktan sonra kaçınılmaz olarak ortamlara gayet etkin biçimde atılan BRUJERIA; “Pocho Aztlan” ile gayet taşaklı bir geri dönüşe imza attı diyerek başlayalım.

Öncelikle grupta yer alan müzisyenler konusunda olayı baştan netleştirelim. Grindcore dünyasının en babacan ismi olan NAPALM DEATH, LOCK UP ve bilimum nefis grubun basçısı Shane Embury’nin gitarları üstlendiği albümde (yahu o saçlarla nereye saklanıyorsun demezler mi adama) davullardan DIMMU BORGIR, CRADLE OF FILTH, LOCK UP ve yine sayısız grupta çalan Nick Barker, bas ve geri vokallerden ise CARCASS’tan Jeff Walker sorumlu. İlk şarkının yazımı THE HAUNTED, WITCHERY gitaristi Patrik Jensen’e aitken, son iki şarkıdaki davulları da AT THE GATES, THE HAUNTED, PARADISE LOST, CRADLE OF FILTH ve birçok başka grupta baget sallayan Adr,an Erlandsson üstlenmiş. 9. ve 10. şarkıların yazımları ise CARCASS ve NAPALM DEATH’te ses teknisyeni olarak çalışmış Belçikalı Chris Paccou’ya ait.

Tüm bunları söyleme sebebim, ABD kurulumlu olan ve pek çoklarınca komple Meksikalı olduklarına inanılan BRUJERIA’nın şu anda büyük oranda İngiliz ve İsveçli elemanlara dayanıyor oluşu. Elbet 1989′dan beri grupta olan Pat Hoed, Juan Brujo ve Pinche Peach falan hâlâ grupta; lâkin “Pocho Aztlan”ı ortaya çıkaran insanların %80′i Meksika uyuşturucu karteliyle falan hiç ilgisi olmayan, bildiğin Birminghamlı, Liverpoollu, Malmölü, Linköpingli insanlar.

“Pocho Aztlan” grindcore, death metal ve groove metalin güzel bir birleşimi olarak özetlenebilir aslında. Tutkulu, baştan sona vurdulu kırdılı, tokatlı tekmeli, dayaklı kötekli, kanlı bıçaklı, palalı maşetli. Tümü İspanyolca olan albüm, neden bahsedildiğini anlamasak da grubun genel yaklaşımlarını bildiğimizde az çok tahmin edebileceğimiz şeylerden bahsediyor. Zaman zaman sırtını saf sertliğe yaslayan albüm, genel anlamda rif üstüne rif fırlatan ve özellikle konserlerde kayıtsız kalmanın neredeyse imkânsız olduğu bir yaklaşıma sahip. Olur da bir yerde bir BRUJERIA konserine rastlar ve “Bugün şöyle bir kurtlarımızı dökelim” diye konsere giderseniz canınızın epey yanacağını garanti edebilirim.

Şarkıların geneli son derece sert ve göçmen siniriyle dolu olsa da, Mexico Campeon gibi daha mizahi tatlar da yok değil. Sonraki DEAD KENNEDYS cover’ı California Über Aztlan (“California Über Alles” yerine) da bu daha gülücüklü tavra sahip bir diğer şarkı.

Nihayetinde “Pocho Aztlan” iyi bir geri dönüş ve vermek istediği siniri, adrenalini ve testosteronu da fazlasıyla veren bir albüm. Grubu 20 küsür yıldır takip eden biri olsaydım görüşlerim belki farklı olabilirdi, ancak grubun çıkardığı her şeyi hatmetmiş 3 yıllık bir BRUJERIA dinleyicisi olarak “Pocho Aztlan”da sunulan şeyi net şekilde beğendim.

Tabii hem grubun genel tavrı hem de müziğin karakteri düşünüldüğünde şu da bir gerçek ki; müzik bahane, mosh pit şahane.