Bir şeyi tutarlı yapanla sıkıcı yapan şey arasındaki çizgi tam olarak nerededir? Ya da bir şeyi mükemmel yapan şeyle korkak yapan şeyin çizgisi nereye çizilir? Alter Bridge Mark Tremonti önderliğinde çılgınlar gibi üretedursun, ben de kafamdaki soruların cevabını bulmayı bekleyeyim.

Şu hayatta en sevdiğim gruplardan biri olan Alet Bridge’in 5. albümü şirketi tarafından bize kritiklenmek üzere gönderildiğinde nasıl heyecanlandığımı anlatamam. Yeni şarkılar! Yeni Tremontilikler! Çünkü grubu kabaca bilen, şöyle kulak kabartan insanlar Alter Bridge’in her albümde ne gibi farklılıklar barındırdığını bilemezler ama bilenler için farklar Amerikan futboluyla bildiğimiz futbol arasındaki farklar gibi. Görünüşte ikisi de çimde oynanıyor…

Bazısının aradığı şey müziğin insan olması, kimisinin aradığı büyülü olması. İki tip insanı da tanıdım. Bu noktada yazının baş cümlesinin yanağından bir makas alıyor ve tekrar diyorum ki sizce mükemmel bir şeyi tekrar üretmek gereksiz mi? Eğer bu sorunun cevabı “evet gereksiz”se bu albüm size yalnızca aynı hatasız Alter Bridge şarkılarından yenileri veriyor. Eğer “hayır ben müzikseverliğin Gordon Ramseysiyim, kusursuzluğa takıntılıyım, hatasızsa hastasıyım.” derseniz o zaman kulaklarınız bayram edecek.

Album adından da anlaşılacağı gibi kahramanlık müessesesini (ne acayip kelime lan bu) konu alıyor. Marvel kahramanlığı değil tabii, mücadele ruhu, zorluklara göğüs germe vs. Müzikal olarak da 2 cümleyle tanımlarsam 1 “epik” 2 “heavy”. Şarkıların introları genelde haşmetli ve yumrukları sıktıran cinsten, riffleri ise daha ağır ve güçlü. Geçmiş albümlere oranla melodik yapısı ise çok daha karanlık diyebilirim. Şunu da eklemeliyim ki albüm kesinlikle “Fortress” albümüne daha yakın bir albüm. “Blackbird” albümündeki, “AB III” albümündeki rock n roll hava biraz daha karanlık gitar işçiliğine yaklaşmış.

Myles Kennedy vokallerinde değişen pek bir şey olmadığı gibi küçücük deneysellikler dahi barındırmıyor. Tam olarak duymaya alışık olduğumuz melodileri, alışık olduğumuz şekilde söylüyor. Bir anlamda bu albüm vokal açısından güvenli sulardan ayrılmıyor. Benim kalbimden geçen “The Other Side” gibi ya da “Crows On A Wire” gibi headbang riffleriyle dolu bir albüm olmasıydı. Bu kısmı yeterli göremediğim için belki de en düşük not alacak olan Alter Bridge albümü bu oluyor.

Tremonti solo albümlerinde agresifliğini tüketmiş de Alter Bridge’i melodik yöne iteliyor gibi bir his var içimde. Ve bence Alter Bridge’i melodik yöne kaydırmaya çalışmak kendini tekrar eden formüle sıkışmak gibi bir şey. Tam aksine de saldırgınlaştıkça zincirini kıracak bir grup. Zaten dünyanın en iyi vokallerinden birine sahipken melodiklik için kafa yormaya gerek yok diye düşünüyorum, öksürse vokal diye kaydedersin herifi, hal böyleyken Tremonti bey derhal gallop ritimlerine dönmeli ve öfke püskürtmeli.

Toparlamak gerekirse Alter Bride yeni şarkılarını dinlemek isteyenler için güzel ama AB’den yenilik bekleyenler için hayal kırıklığı bir çalışma. Bence Tremonti çok daha iyisini yapabileceğini defalarca ispatladı. Kendi çizgisini çok yukarı koyduğu için de bu tarz yorumlar yapma cüretini gösterebiliyorum. Yoksa şu albümdeki en kötü şarkı için evini satacak gruplar vardır.

Bence Alter Bridge bariz bir şekilde “yeni bir şey denersem dinleyicimi kaybederim konserlerime gelmezler.” baskısında ve bu belli oluyor. Bundan kurtulurlar ve çeşitli çılgınlıklar denerlerse o formülden de kurtulacaklardır. Yine de bir göz atın ve siz de kendi fikrinizi edinin derim. Birbirinizi üzmeyin, terli su içmeyin dostlar.