WINTERFYLLETH’in 30 Eylül’de çıkacak yeni albümü “The Dark Hereafter”ın dünyada yayınlanan ilk birkaç kritiğinden birinden merhaba.

İngiltere’nin tarihi, efsaneleri, geçmişte yaşamış önemli kişileri gibi son derece Bri’iş konseptleri olabildiğine pastoral şekilde kulaklarımıza ve beynimize sunan grup WINTERFYLLETH’in (kapaklar da gözleri şenlendiriyor) hikâyesi bundan 9 yıl önceye dayanıyor. Grubun albümden albüme adını daha geniş bir kitleye duyurması, ENSLAVED ve PRIMORDIAL gibi gruplarla turlaması ve özellikle İngiltere metal basınından “En İyi Underground Grup” ödülü de dâhil olmak üzere epey destek alması düşünüldüğünde, 5. albümünü çıkaran bir grubun daha çok bilinir olması gerektiği düşünülebilir.

Lâkin belli ki WINTERFYLLETH ve grup özelinde WINTERFYLLETH’in beyni diyebileceğimiz (ve çok yakında kendisiyle röportaj yapacağımız) Chris Naughton epey yoğun, hüzün müzün pek seven, promo fotoğraflarından da görüleceği üzere içlerinde ormanlar yaşatan bir insan. WINTERFYLLETH’in müziğini dinlediğinizde kendinizi doksanların en tadı hayat boyu gitmeyecek o enfes orman kapaklı kuzeyli albümlerinden birini dinlerken bulmamanız imkânsız. WINTERFYLLETH; tıpkı çeşitli retro grupların farklı türlerde eskiyi günümüze taşıması gibi, doksanlar ortasında İsveç, Norveç ve Finlandiya’dan çıkmış kimi klasik grupların albümlerini günümüze taşıyor. Sound, prodüksiyon yeni, anlayış, kimlik aynı. Müzikalite? Orası tartışılır.

ULVER’in “Bergtatt“ına saygı duruşu niteliğindeki kapağı saniyesinde fark edilen “The Dark Hereafter” ile ilgili en tuhaf şey; bugüne dek 65, 63,68 ve 48 dakikalık albümler çıkaran grubun “The Dark Hereafter”ı sadece 41 dakika tutmuş olması. Bu yeterince tuhaf değil biliyorum, ama şöyle ki (olayı cidden garip yapan da bu); albümün son şarkısı Led Astray in the Forest Dark’ın, ULVER’in enfes şarkısı Capitel I: I Troldskog Faren Vild olması. WINTERFYLLETH şarkıyı cover’lamış, adını değiştirmiş ve albümün sonuna koymuş. Bunu neden yapmışlar bilmiyorum ama sanırım en sona sürpriz saklama amacıyla olabilir. Zira “Bergtatt” dinlemiş herhangi birinin bu şarkı başladığı anda şaşırmaması cidden mümkün değil.

Bu durumda, WINTERFYLLETH yeni albümü için sadece 32 dakikalık yeni müzik yazmış oluyor. Sondaki cover şarkı zaten şaheser, bakalım ilk 32 dakikalık yeni materyal nasıl…

İki üst paragrafta dediğim gibi, WINTERFYLLETH doksanların orman havasını evimizin konforuna taşıyor. “OPETH çok bozdu yeaeae keşke yine “MAYH” gibi müzik yapsalar diye düşünen dinleyiciler, ULVER keşke “Bergatt 2″yi yapsa (Garm: “Ahaha, ya evet…”) diye iç geçireler, WINTERFYLLETH’in müziğinden güzel tatlar alabilir, şöylecene eskiye gidebilirler. Ancak…

Ancak WINTERFYLLETH bence hâlâ “o albümü” yapabilmiş bir grup değil. Grubun epiklikten geberiyoruz, imajımız black metal grubu gibi değil ve bu yüzden kimileri için daha çekici bir hâl alıyoruz gibi olayları geçerli olsa da, WINTERFYLLETH’in henüz o beklenen, “bu adamlarda iş var” dedirten şeyin altını hayvanlar gibi dolduran o başyapıtı yaptığını düşünmüyorum.

“The Dark Hereafter” da nihayet bu görevi yerine getiren albüm değil. Tabii ki böylesi bir beklentinin, hem de geçmişteki bir başarıdan referans alarak değil de “olacak olacak” diye oluşan bir beklentinin altını doldurmak, hiçbir grubun sorumluluğu olamaz, olmamalı. Aynı şekilde o grubun çıkardığı albümler için de “acaba beklediğimiz o dev albüm geldi mi?” diye yaklaşmak da baya haksızlık, kekoluk, hatta adilik olur. Ama WINTERFYLLETH epiklik ve orman metali adına öylesine kitabına göre işler yapıyor ki, herkesin bir “işte 2000′lerin “My Arms Your Hearse“ü geldi!” diyesi var, hissediyorum. Bu beklentiyi yaşayarak dinlerseniz, “The Dark Hereafter” WINTERFYLLETH karakterini aynen devam ettiren, grubu bundan önce seviyorsanız bundan sonra da sevmenizi sağlayacak, sıkıcı buluyorduysanız bundan sonra da fikrinizi değiştirmeyecek bir albüm. Bu beklenti olmadan dinlerseniz, eminim ki albüm size daha tatlı orman havaları estirecek, yaprakların hışırtısını, sisli yemyeşil yamaçların kudretini daha iyi alacaksınız.

Albüme dair bahsedilmesi gereken diğer bir konu, akustik gitar, clean gitar gibi elementlerle müziğini epey bir renklendiren WINTERFYLLETH’in, “The Dark Hereafter”da sadece Pariah’s Path’in kapanışını clean gitarla yapması ve diğer tüm şarkıları baştan başa distortion’dan ibaret kılması. Tabii bu durum albümün pastoral kıvamını, tabiat hissini biraz geri planda tutuyor. Böyle bir tercihi neden yaptılar bilmiyorum ama umarım ileriki albümlerde önceki WINTERFYLLETH albümlerindeki çokyönlülüğe geri dönerler.

Varyasyon namına grubun önceki işlerinden daha kısır bulduğum ve epikliğe yaslanmak adına fazla alengir, duygu değişimi gibi işlere girmeyen “The Dark Hereafter”; WINTERFYLLETH’in 5. albümünde de geniş kitlelere açılmasını sağlamayacak. Tabii grubun da böyle bir derdi olmadığından, bu konuya yoğunlaşmanın herhangi bir anlamı yok.

Velhasılıkelam, “The Dark Hereafter” WINTERFYLLETH’ten beklediğim epikliği bana tam olarak yaşatamayan ancak genel anlamda başarılı bir albüm. Daha önce birlikte split çıkardıkları can grup DRUDKH başta olmak üzere pagan, pastoral tatları seviyorsanız WINTERFYLLETH’i dinleyin. Bence önce “The Mercian Sphere”i dinleyin, sonra “The Divination of Antiquity”ye bir göz atın, ama “The Dark Hereafter”ı da es geçmeyin.

Bu müziğin kralını göreyim diyorsanız da elbette ki gidin bilmem kaçıncı kez “Bergtatt” dinleyin.