Oğuz Sel

Şaka maka ömrümün teknik olarak neredeyse yarısına geldim hala İstanbul’u gidip de göremedim. İstanbul’u görenler ve hatta orada yaşayan akrabalarım ise bu şehrin ne kadar vazgeçilmez ve büyülü olduğunu anlatıp duruyorlar bana. Bense haberlerden ve belgesel programlarından kısıtlı oranda tanıdığım İstanbul’u bir şekilde kavramaya çalışıyorum. Netice itibariyle, beyhude çabalar bunlar.Sözün özü, resim albümüm içerisinde ne İstanbul’a dair fotoğraflarım ne de meşhur “İstanbul Hatırası” yazısı önünde çekilmiş bir pozum yok henüz yok.

Albüm ismine vurgu yapıp çok iğrenç bir giriş yaptığımın farkındayım ama tutamadım işte kendimi, bağışlayın. Yurdum sathında henüz daha enteresan isimlisine denk gelemediğim bir grup olan Kuaför Cengiz, bu kritikteki konuğumuz. Gerçekten kafaları baya bir farklı çalışan ve olayları da en az bu denli farklı yorumlayan adamların 1990’ların başında kurduğu grup, çeşitli aksaklıklar ve yaşadıkları bireysel ve toplumsal sıkıntılar nedeniyle 1999 yılında çıkardıkları demolarıyla efsane haline geldiler. İstanbul’un binbir türlü halinden bazılarına tanık olmamızı sağlayan ve gerek liriklerle gerekse oluşturdukları müzikle bunu her parçada derinlemesine yaşatan Kuaför Cengiz, müzikal kaygıları bir yana bırakıp içlerinden geldikleri gibi çalan söyleyen ama bunu başkaca bir grubun şimdiye kadar yapmadığı keskinlikve başarıyla yapan bir topluluk.

Türkiye’nin ilk grindcore grubu unvanına sahip olan Kuaför Cengiz, “İstanbul Hatırası” isimli çalışmalarındaki tüm parçalarını bir yaşanmışlığa bağlıyor ustaca. Bunu kimi zaman sokak sesleriyle, kimi zaman konuşmalarla kimi zamansa mizansen olarak yaratılan ekstra kayıtlarla da zenginleştiren grup, yaşanan ve çoğu zaman “Amaan nolcak, her zamanki şeyler işte..” denilip de umursanmayan pek çok olayın, aslında ne kadar da önemli ve dikkat edilesi olduğunu gösteriyor.

Alışılmışın dışındalığın ve tepkiselliğin belki de aşırı dozda içselleştirilmesinin sonucu olarak ortaya çıkan demo, gülüp geçilen, “Hadi canım” denilerek önemsenmeyen ve belki de dikkatlerden kaçan sayısız detayın zihinlere kazındığı bir yapım olmayı başarıyor.

“Gitarlar böyle, rifler şöyle, vokaller öyle” demeyeceğim bu yapımda, dememin zerrece önemi yok, çünkü karşımızdaki grup Kuaför Cengiz; her şehirde kolayca karşınıza çıkabilecek bir tabela. Tabi bu tabelaya denk geldiğinizde artık orası sizin için bundan sonra sıradan bir Kuaför Cengiz olmayacak, burası çok açık.

Son olarak, şarkı isimleri ve şarkılarda anlatılanlar bunca seneye rağmen nasıl oluyor da güncelliğini yitirmiyor ve diğer şehirler için de geçerliliğini sürdürüyor diye soracak olursanız, işte “İstanbul Hatırası” ve Kuaför Cengiz’in olayı bu derim.