Mert Gürel

Bir elinizde stoner diğer elinizde doom varsa çoğu zaman geleneksellik ile özgünlük arasındaki çizgide yürümeniz gerektiği bir gerçek. Ufomammut’tan Yob’a pek çok grubun gösterdiği gibi bu müzik başka türlerle iletişime açık olsa da özünde gelenekçi bir tavır etrafında şekillendiği açık, türü sevenlerin de zaten bu gerçeği baştan kabul ettikleri düşünülürse, alan memnun satan memnun gibi bir durum çıkıyor ortaya. Goatess da bu gelenekçi tutuma karşı bir alternatif falan vaat etmiyor; sadece, ne istediğini bildiği insanlara istedikleri şeyi en iyi şekilde veriyor.

Bodoslama girmek gerekirse, doom metalin yüzde ellisinin vokalden ibaret olduğunu düşünüyorum, eğer iyi bir vokaliniz varsa işin yarısından fazlasını halletmişsiniz demektir; zor olan kısım, vurucu ve karakterli bir sese sahip o vokali bulabilmek. Goatess’in elindeki kozlara bakarsak iki kart bariz şekilde kendini belli ediyor: Ortalama ama yeterli bir şarkı yazma becerisi ve dünyadaki en iyi doom vokallerinden biri; yani evet,gayet ölümcül olabilecek bir birleşim.

Goatess’ı bir yerden sonra Christian Linderson’ın solo projesiymiş gibi hissediyorum ister istemez, çünkü Linderson yerine daha sıradan bir ses olsa,Goatess müziğini bu kadar sağlam şekilde ortaya koyabilir miydi emin değilim. Genelde albümün enstrüman tarafı da Linderson’a kullanabileceği olabildiğince geniş bir alan bırakıyor. Kısacası Goatess, kesinlikle Linderson’dan ibaret bir grup olmamakla birlikte, yaygın olduğu üzere işin enstrümantal kısmına odaklanan stoner/doom gruplarından biri de değil.

Peki ne yapıyor bu ChristianLinderson denen İsveçli sorusu; aslında çok farklı bir şey yapmıyor,ozzygillerdendenebilecek bir ses rengi var, ancak dinlendiğinde anlaşılabileceği gibi ayrı bir derinliği ve karakteri var sesinin. Aslında 90’ların başında Saint Vitus ve CountRaven gibi önemli grupların albümlerinde vokal yaparak doom dünyasına girmiş olsa da, LordVicar’ın kendisini girdiği delikten tutup tekrar gün ışığına çıkardığı yakın zamana kadar maalesef sesinden bizi mahrum etmiş. Lord Vicar’daki doomy vokalinin yerineyse Goatess’dadaha stoner bir ses kullanıyor ve bir saatlik albüm boyunca da kendini dinlettirebilecek kadar zengin bir varyasyona sahip.

Ancak bu, albümde hiç sarkma yok demek değil, özellikle albümün ikinci yarısında düşmeler oluyor, yine de bir saatlik albümde normaldir. Hep vokalden bahsettim ama albümün enstrüman tarafı hakkı yenecek kadar boş değil,saykodelik bölgelerde dolaşmayı sevdiğini her şarkıda belli eden müzik albümün en belirleyici ve akılda kalıcı bölümlerinden bazılarını oluşturuyor. Buna rağmen bir yerden sonra albümdeki şarkıların yapısının, özellikle kompozisyon anlamında, birbirini andırdığı söylenebilir. Bu durumun sizi rahatsız edip etmeyeceğiyse vücudunuzun sahip olduğu doom toleransı ile alakalı.

Albüme dair bir diğer önemli nokta ise kendini daha kapaktan belli ediyor aslında. Albümde kapaktan başlayıp “Purgotary Under New Managament”, “Murphy Was an Optimist” gibi şarkılarda kendini alttan alta belli eden garip bir mizah hissi var. “Crocodilians and Other Creepy Crawling Shhh…” kendine has cinsliğiyle ayrıca örnek olarak eklenebilir. Yani bu yaklaşım herkesin doom algısıyla örtüşür mü bilmiyorum ama albüme kesinlikle taze bir hava kattığı görüşündeyim.

Ben Lord Vicar’dan gol beklerken, ilk albümünü hiç dinlemediğim Goatess sağlam bir sürpriz yaptı bu sene bana. Goatess türün kutsal kitabının dışına çok çıkmamakla birlikte, Christian Linderson’ın vokal tecrübesi ve başka alanlardan beslediği müziğiyle diğer gruplar arasında kendini belli etmeye yetecek kadar güçlü bir kimlik oluşturabiliyor. “Purgotary Under New Managament”tan ne istemeniz gerektiğini bilirseniz, onu size fazlasıyla verecektir.