EMPEROR’ın önemli olmasını sağlayan tek şey black metali senfonik unsurlarla donatması değildi aslında. EMPEROR prodüksiyon, atmosfer, cesaret ve açık görüşlülük olarak da bu müziğe çok fazla şey kattı. Hem de sadece black metale değil, ekstrem türlerin pek çoğuna.

ENTHEAN, EMPEROR’ın genel havasını fazlasıyla özümsemiş ve grubun black metalle ilişkili yanlarını teknik death metalle bir arada sunmayı amaçlamış bir grup. 2013′teki “Tones of Desecration” demosundaki 4 şarkının yanına 4 şarkı daha ekleyerek oluşturduğu ilk albümü “Priests of Annihilation”; bir ilk albüm olarak gayet kabul edilebilir düzeyde fikir ve deneme barındırıyor.

Grubun albümün ilk 5 şarkısında 2013 demosundaki şarkılara yer verip, yeni yazılanları sona dizmesindeki gerekçeyi anlamış değilim. Benim 3 yıl önceye ait şarkılarım olsa ve yeni şarkılar ekleyip ilk albümümü çıkarmaya hazırlansam, yeni yazacaklarımın daha iyi olacağı düşüncesiyle albümü yeni materyallerle açarım. Hele ki bir de 2014 demosunu dinlemiş olanlar için yeni albümü bekleyip albümün ilk yarısını yıllardır biliyor olmak garip bir deneyim olsa gerek. Sebebi nedir bilmem, ama dışarıdan bakan biri olarak bu durumu epey saçma buldum.

ENTHEAN belli ki enstrümanlarını iyi kullanan elemanlardan kurulu bir grup. Lâkin ortada dev bir gövde gösterisi falan da yok. Alışık olduğumuz modern teknik death metal numaraları ve sözünü ettiğim ve ihtişam dozu da formülize düzeyinde kalmış bir klavye kullanımından söz ediyoruz. Ortaya konan performans olması gerektiği gibi, ancak duygu namına çok bir etkileyicilik olduğunu söyleyemem. ENTHEAN ne yapmak istediğini belirlemiş ve onu yapmış. Ancak yapmak istediği şeyin vereceği sonuç konusunda

Albümde gayet iyi bölümler var. Zaten bakınca, “teknik death metal + senfonik black metal” becerikli ellerde muazzam sonuçlar yaratabilecek bir bileşim; lâkin “Priests of Annihilation”daki müzik ortalamanın üstü olmaktan öteye gitmiyor.

Buradaki ve buna benzer gruplardaki kilit konu şu: “x elementiyle zenginleştirdiğiniz müziğiniz, bu x elementini işin içinden çektiğinizde ne denli etkileniyor?”

Bu noktada çoğu grubun sınıfta kaldığını düşünüyorum. Pek çok grup, herhangi bir metal albümü yazar gibi müziğini yazıyor ve üstüne de o x elementini ekleyerek müziğini zenginleştirdiğini düşünüyor. Bunun işe yaradığı durumlar elbet var, ancak çoğu zaman bu anlayış gayet eğreti sonuçlar veriyor. Misal SEPTICFLESH gibi bir grubun iyi olmasını sağlayan, müziklerine senfonik ögeler katmaları değil, müziklerinin bizzat bu senfonik ögelerden oluşması. Tabii ki herkesin Christos gibi eline kağıt kalem alıp notalarla orkestrasyon yazması gerektiğini söylemiyorum, ancak olayın “metal + X” olmasındansa “X metal” olabilmesi için, elinizdekilerin organik şekilde bir araya getirilmiş olması önem taşıyor.

ENTHEAN’da bunun olduğunu söyleyemem. Albümdeki tüm klavyeleri çekersek elde edeceğimiz şey, sadece ve sadece senfonik black metal hissinin gitmesi olur (aynı şeyi bir SEPTICFLESH’te yapsak şarkılar maymuna döner).

Kapağını çok sevdiğim “Priests of Annihilation”; merak edenin denemesi gereken, gayet iyi dinamikler barındıran ancak eldekilerin çok da yaratıcı kullanılamadığını düşündüğüm, her şeye rağmen olumlu bir ilk albüm. Türdaşlarından farkını EMPEROR/DIMMU BORGIR’vari klavyelerle ortaya koymaya çalışan ve zaman içinde daha iyi şeyler sunabilecek olan ENTHEAN, sevenin de epey sevebileceği bir grup.