Oğuz Sel

İnternetle haşır neşir olduğumdan beri ruh sağlığımın biraz da benim merakım yüzünden bir miktar bozulduğunu itiraf etmem lazım. Bir dönemin salgın gibi yayılan ve çok ilgi gören ölü resimleri, patlamış kafalar, çürümüş cesetler, cinnet geçiren adamın ailesine ettikleri gibi fotoğraf ve videolar, hem ruh sağlığımın bozulmasına hem de bu tip olaylara karşı hissizleşmeme neden oldu. ‘Merak’ kediyi öldürürmüş, netice itibariyle,insan üzerinde de etkileri yok değil. Henüz bu tip şeyleri görmediyseniz, görmemeye çalışın, eski haliniz yeni halinizden daha iyi olacaktır, güvenin bana.

Neden böyle bir giriş yaptığımı merak edenler ya da daha önce yazdıklarımı okuyanlar, giriş konusunu genellikle albümlere bağladığımı bilirler. Evet, yukarıda anlattığım manyaklıklar, genellikle Meksika ve ağırlıklı olarak Brezilya’da vuku bulan olaylara aitti. Her iki ülkenin de yapısına baktığınızda bu tür olayların, aslında o memleketlerin doğal bir parçası olduğunu ve bu olayların, ora insanına büyük oranda sirayet ettiğini tahmin edebilirsiniz.Kritiğin konusu olan Brezilya menşeli Darkest Hate Warfront da, Brezilya’nın kendine has karanlığını özümseyerek, şarkılarını yapan enteresan bir oluşum.

Marduk, Dark Funeral ve hatta Tsatthoggua’nın şeytani bir karışımı olan grup, pisliğin can bulmuş, bulduktan sonra da black metal yapmaya başlamış hali gibi. Brezilya’nın kötücül tüm hissiyatını sırtlayıp stüdyoya girmiş olan gençler, izbe sote mekanlarda yapılan ucube ayinlerin fitilini ateşleyecek yapıdaki rif ve scream vokallerle dinleyici esir etmeyi amaçlamış sanki.Birkaç metreye bir konumlandırılan mumlarla aydınlatılan zindanlarda yankılanan işkence çığlıkları gibi bir atmosfere sahip olan albüm, 1990’lara selam duran kurgusu ve sound’u ile kan dondurucu yapıda.

Gitarın haşmetli ve bir o kadar da gaddar haline yancılık yapan baslar, her ne kadar program olsa da bir an olsun durmayan ve gerçek bir davulcuyu hayli terletecek davul partlarıyla biraraya geldiğinde, grubun adının neden “Satanik Annihilation Kommando” olduğunu daha iyi anlıyorsunuz. Yukarıda saydığım grupların 1990 ortalarındaki işlerinde zaman zaman kurguladıkları bir yandan gaz bir yandan da şeytani rifleri hemen her parçaya yayan grup, albümün karanlık değil kapkaranlık olmasına ortam hazırlıyor.

Sonraki albümünde ölümüne pislik black metali hafiften rafa kaldırıp black/thrash’e odaklanmasıyla bence hayatlarının yanlışını yapan yetenekli adamlar, bir süredir gruplarını askıda tutuyor. Umalım ki ilham ve motivasyon kazansınlar da yeni bir albüm yapıp 2005’te bıraktıkları hayvanlığı sürdürsünler.

Zira Darkest Hate Warfront, yeni nesil black metal grupları arasında parlayan bir yıldız haline gelebilecek potansiyele sahip.