Özgür Durakoğulları

Rhapsody ile tanışmam 1999’da, “Symphony of Enchanted Lands”in CD’sini almamla başlamıştı. O zamanlar çok yaptığım bir şey olan, “albüm kapağının karizmasına kapılıp albüm alma” aksiyonlarımdan biriydi bu da. Çok etkileyici bir albümdü SOEL, hala da öyle…

2000’lerin başlarından sonra progresif metale daha çok meyletsem de, bazı daha yeni türler hariç çoğu metal alt türünden, bu gün dahi hala dinlediğim gruplar / albümler olagelmiştir, bahsettiğim albüm de onların benim için en mühimlerinden biri.

Symphony X’i de bundan birkaç ay sonra “V: The New Mythology Suite” albümüyle keşfetmiştim, ve V’ın inanılmazlığı, ve SOEL’in fantastikliği, sürekli çevremde dolaşan, ama birbirinin yörüngesini hiç rahatsız etmeyen uydular gibi yapıyordu onları; biri Dune evreninde geçiyor gibiyse, öbürü elf ormanlarında. İkisi de o kadar farklı ve etkileyiciydi ki…

Sonrasında bir süreliğine Rhapsody ile aramda bir mesafe oluşmaya başladı; bunda prog metale daha fazla ilgi duymaya başlamamla birlikte, Rhapsody’nin git gide bayık ve tatsızlaşmaya başlaması da etkendi. En beğendiğim metal vokalleri arasında en yükseklerde olan Fabio Lione’nin vokalinin bozulmaya uğramasından mı başlasam, kompozisyonların daha özensiz ve ilhamsızlaşmaya, -synth’li veya değil- orkestrasyonların keyif vermemeye koşar adım gitmesinden mi…

Yine de, power piyasası can çekişirken silkelenip tarzlarını belli oranda koruyabilmeleri, o piyasada onları yine de çok değerli yapmaya yetiyordu.

Neyse, “Into the Legend” a kadarki kısmı detaylarıyla anlatmaya gerek yok, yine de grubun isminin yasal birtakım sebeplerle korunamayıp, Rhapsody of Fire’a dönüşmesi; ve grubun yetkin kompozitörü ve idare eder gitaristi Luca Turilli’nin ayrılıp kendi isminde bir “Rhapsody of Fire” daha kurması (yani ortalıkta iki tane Rhapsody’nin olması) bahsedilmeye değer iki temel olay.

“Into the Legend”, öncelikle çok tutkulu bir albüm, ve kaba bir bakışla fazlaca ilk Rhapsody zamanlarını fazlasıyla hatırlatıyor. Biraz detaylara indiğimizde ise, kompozisyonların bir “Symphony of Enchanted Lands” kadar ustaca kotarılamadığını fark etmek sanırım mümkün. Örneğin intro’daki temel melodi çok güzel, ama senfonik olarak baktığımızda o kaba ritmik örüntünün müziği sofistikelik ve zarafetten uzaklaştırdığını düşünüyorum. “Ben olsam…”, yok vazgeçtim, “Luca Turilli olsaydı orası öyle olmazdı.” demek istiyorum. Gerçi grup Turilli’nin yokluğunu hissettirmemek için, ona çok benzer bir ton ve tuşeyle çalan bir gitaristle yoluna devam ediyor. Bu ise bence net bir hata, zira Turilli’nin gitaristliğinin ve stilinin besteciliği yanında nal topladığını düşünmüşümdür hep.

Negatif eleştirileri burada bitirmek istiyorum, zira oldukça keyifli ve zevk veren bir albümle karşı karşıyayız, ve kaptırıp gidince baştan sona belli bir keyifle, bazı şarkılar ve kısımları ise hayranlıkla dinliyorum albümde. Özellikle Fabio Lione o kadar iyi bir performans gösteriyor ki ,hayran kalmamak mümkün değil. Şu anda bakmaya üşendiğim bir dolu detayı da olan, uğraşılışı totalde yıllar sürmüş bir albüm “Into The Legend”. Bir sürü koro, orkestrasyon, etnik enstrüman falan albüme son derece sağlam entegre edilmiş, ve albümün organik yapısı ve hissi de kayıt için büyük bir artı. Acaba “Symphony of Enchanted Lands”de de böyle bir davul yaklaşımı ve gerçek orkestral ögeler kullanılsaydı nasıl olurdu, ya da grup bunu (albümü baştan bu yaklaşımla kaydetmeyi) bundan sonra düşünür mü, şimdi aklıma geldi. Bence inanılmaz olabilir.

Albümün epik ve/ya ilginç bir sonunun olmasını tercih ederdim, ama belli ki grubun aksi tercihi net bir handikap değil. Power metalde yeni çıkan gruplar o kadar ilgimi çekmiyor ki, birkaç istisna dışında; bu bile Rhapsody’nin bu günde bu kadar iyi bir albüm yapabilmesini müthiş mühim bir olay haline getiriyor.

Not: Evet, grubun ismi bana hep “Rhapsody”…