Oğuz Sel

Klavye ile tanıştığım ilk zamanlar, ilkokul yıllarıma kadar uzanır ve utanarak yazıyorum ki o yıllarda, müzik derslerine götürdüğüm Casio PT-22 orgla, çalması nispeten kolay olduğu için Ferdi Tayfur’un “Bana Sor” şarkısını çalıyordum. Bunu yaptığıma hâlâ inanamıyorum. İlerleyen yıllarda, hikâyesini daha sonra anlatacağım bir şekilde Moğollar ile tanıştım ve çaldığım parçalar daha derli toplu bir hâle geldi.

Metal müzikle tanışmamdan sonraysa, hemen her müzik aleti çalan gencin zihnindeki şey benim zihnimde de oluştu: Bir grup kurmalıydım ve hem Türkiye’de hem de dünyanın çeşitli ülkelerinde bu grupla konserler verip milleti coşturmalıydım. Hiçbir zaman grup elemanı bulamadım, kendimi beste yapmaya verdim ve 2000’lerin başında Bilkom’un iCan isimli yarışmasına kayıtlarımı gönderdim. Araba hediyeli yarışmada sıralamaya giremedim. “Hiç sorun değil,” dedim, bestelerimi belki işe yarar diye düşünerek o zamanlar TRT’de yayınlanan Rock Market’e gönderdim. “Ellerinize sağlık, ilgileneceğiz” diye bir e-postadan sonra onlardan da ses seda çıkmadı.

Hâlâ beste yapmayı sürdürüyorum ama artık fark ettim ki, atı alan Üsküdar’ı çoktan geçmiş bile. O zamandan bu zamana hem Nordik ülkelerde hem de Avrupa menşeli klavye içerikli gruplarda öyle melodilere, öyle kurgulara rastladım ki, benim eskiden yaptığım şarkılar “Ali Baba’nın Bir Çiftliği Var” kıvamındaymış. “Klavye ve beste işini bu kadar uzatacak ne vardı birader?” diyor olabilirsiniz. Ancak konuğumuz olan albüm, black metal içerisinde belki de en fazla klavyeli ve en fazla melodili albümlerden biri olabilir, zira benzerini dinledim ama bu kadarına henüz denk gelmedim.

“Underground’uz, acayip underground’uz!” diyen grupların tişörtlerinden ve aksesuarlarından geçilmediği bir dönemde hakikaten adı sanı duyulmadan birçok albüm çıkaran Mystic Circle, genel olarak kafası karışık bir profil çizse de, elde ettiği sonuçlarla klavyeli ve bol melodili black metal seven dinleyici kitlelerini memnun etmeyi başardı, en azından son bir iki albümüne kadar… Türün getirdiği çiğlikten ve aşırı karanlıktan kendini sıyıran ve önceki albümün tekdüzeliğini çöpe atan grup, “Drachenblut”ta kimi zaman duygusal kimi zaman neşeli ve pozitif sayılabilecek melodilere yer veriyor.

Klavyenin dominant olduğu yapımda, gitarlar genellikle ritim için yer alırken,bazı parçalarda keskin riflerle, şarkıların şahlanmasına katkıda bulunuyorlar. Grubun o zamanlar kafasında ne vardı, neyi hedeflediler, ne kadar başardılar bilmiyorum ama bu albüm özelinde davul konusunda sınıfta kaldıklarını rahatlıkla söyleyebilirim. Çeşitlilikten yoksun ve monoton düzenli davullar, kimi dinleyicilerin “Bu ne ya çıs çıs çıs, tak tak tak!” demelerine bile sebep olabilir.

“Drachenblut”, konsept bir albüm ve elimdeki sürümde her parça bir interlude ile başlıyor. Hikâye yazma konusunda başarılı sayılabilecek Graf von Beelzebub’ın elinden çıkan liriklerle, merakla takip edilebilecek bir şeyler anlatıyorlar. Kendimi çoğu zaman lirik meselelerinden sıyırıp melodilere ve genel yapıya odaklasam da, gerek şarkıların gidişatının neden ve nasıl değiştiğini gözlemlemek gerekse vokalin gerçekleştirdiği tiyatral havayı görmek açısından anlatılanlara da göz gezdirmeniz yararlı olabilir.

Bir dağılıp bir birleşen Mystic Circle’ın kariyeri boyunca imza attıkları en iyi albüm olmasa da, zengin melodik yapısı ve tarza farklı bir soluk getirmesiyle ciddiye alınıp dinlenmesi gereken yapımlardan biri olmayı başarıyor “Drachenblut”. Özellikle klavyenin başı çektiği black metal işlerinden hoşlananların sevebilecekleri albüm, sizin de zihninize kazınacak şarkılarla dolu, emin olun.