LACUNA COIL ile ilişkim “Comalies”le başlayıp orada bitmişti aslında. Cristina Scabbia’nın karizması ve grubun istediği duyguyu verme becerisi, o albümün neden bu kadar saygıyla anıldığının birincil sebepleri olarak göze çarpıyordu. Aslında LACUNA COIL’un varlığı da bir nevi bu temeller üzerine kuruluydu.

Zaman içinde ABD piyasasına oynamaya başlayan ve EVANESCENCE patlaması sonrasında da kabul edilebilir şekilde bu yola yönelen grup; albümden albüme, metal dünyasının kadın vokalli grupları arasında zirveye oynamaya başladı. ARCH ENEMY’yi saymazsak, bence kendi tarzının en iyilerinden biri olmayı da her zaman başardı.

Albüm öncesinde iki gitaristini de kaybeden LACUNA COIL, bestelerden sorumlu bas gitarist Marco Coti Zelati’nin gitar ve klavyeyi de devralmasıyla son albümü “Delirium”u ortamlara sundu.

Albümle ilgili öncelikle söylenmesi gereken bir numaralı şey, “Delirium”un çok iyi bir pop metal albümü olduğu. Alternatif rock veya gotik rock olamayacak kadar sert olan albüm, son dönemdeki djent groove’unun da gazıyla, bu tarz bir groove metal arayışına bulaşır gibi yapıyor.

“Delirium” baştan sona çok akılda kalıcı şarkılarla dolu bir albüm. Eksiksiz her şarkının nakaratı akla kazınacak cinsten, hatta grup albümdeki her şarkıya klip çekse yadırgamam, sadece “oha lan ne biçim bütçe vermiş şirket” falan derim. Her ne kadar tüm şarkılar formülizelikten ölse de ve büyük oranda aynı temayı izlese de, grup bir şekilde her birine farklı güçler katmayı başarmış. Cristina’nın meleksi kusursuz sesi ve Andrea Ferro’nun sert vokallerinin kontrastı önünde dönen müzik; etli gitar ve bas tonu ile tam da konserler için biçilmiş kaftan bir hâl alıyor.

“Delirium”a yöneltilebilecek eleştirilerden biri, şarkıların genel olarak birbirlerine benzemesi ve çok büyük oranda nakarat üzerinden yükselmeleri. Ancak grup bunu o kadar iyi yapıyor ve Cristina’nın yorumu sayesinde öylesine sevilesi bir formda sunuyor ki, aklınıza “bu deminki şarkının çok benzeri yahu” düşüncesi gelmiyor, o anı yaşıyor ve takdir ediyorsunuz. Sonuçta grubun amacı belli ve uygulayışı da bu denli iyi olunca eleştirilecek pek fazla şey olmuyor.

Sertleştiği anlarda SOULFLY groove’una benzeyen, nakarat pamukluğu ve diğer kısım sertliği babında SOILWORK formüllerini izleyen (Ghost in the Mist gibi) “Delirium” LACUNA COIL’u, Ferro’nun aralarda ki asabiyetleri çerçevesinde yer yer PERIPHERY’ye kayan düşünceler de neşretmiyor değil. Aynı şekilde, Cristina Scabbia’nın çok uzun süredir SLIOKNOT gitaristi Jim Root ile birlikte oluşundan dolayı müziğin sertleşme anlarında SLIPKNOT’ın orta sertlikteki bölümlerini anımsatma durumu da ortaya çıkabiliyor.

“Pop metal” deyince akla hafif, pek de önem teşkil etmeyen bir şeyler gelebilir, lâkin akılda kalıcı nakarat ve vokal yazmak hiç de kolay bir iş değil ve LACUNA COIL “Delirium”da bunu neredeyse her şarkıda başarıya ulaştırmış. Grubun Aralık ayında KALMAH’la çıkacağı Türkiye turnesine katılacak dinleyicilerin baya sağlam bir konser izleyeceklerinden hiç şüphem yok.