Uzun süredir yapılagelse de metal dünyasının büyük kısmının aşırı muhafazakâr ve atgözlüklü olması nedeniyle yakın zamana kadar garipsenen ve sakat muamelesi gören “çirkin” müzikler, neyse ki son yıllarda hak ettikleri değeri görmeye başladılar. DEATHSPELL OMEGA’nın tarifsiz grotesk karanlığını kendilerine bayrak edinen pek çok grup; atonalliği, uyumsuzluğu yücelten, black metalin artık (“uzun süredir” diye okunur) konformist hâle gelen melodilerinden, standart soğuk kuzey akorlarından bıkmışçasına, tekil anlamda “rif” ve yine tekil anlamda “melodi” olgusunu yerle bir eden bir anlayışla, adeta kılları sağa sola bükülmüş kocaman eğri büğrü bir fırçanın bandırıldığı zifiri bir kapkaralıkla boyuyorlar her yanı…

Müziğin formüllerden kurtulup sinematik görüntüler çizmeye başlaması, hiçbir hududunun olmadığının ete kemiğe bürünmesi de işte bu şekilde oluyor. Albümleri tekil şarkılardan oluşan bir koleksiyon olmaktan ziyade gerçek anlamda bir manifestoya, bir duruşa bürüyen de bu antagonist yaklaşım.

GEVURAH Kanadalı iki kişilik bir black metal grubu. Benzer yaklaşımlı pek çok grup gibi kimliklerini neredeyse gizli tutan bu iki kişi, “Hallelujah!” ile hem bu yıl, hatta uzun zamandır çıkan en iyi black metal albümlerinden birine imza atıyorlar hem de yaklaşımları ve icraları ile ilham verici olmayı başarıyor.

Satanizmi son derece altı dolu ve şairane bir dille ele alan bu adamlar, çok net şekilde içlerinde yaşattıkları bir karanlığı notalara dökme konusunda kesinlikle çok başarılılar. BEHEMOTH’un “The Satanist”te yaptığı müthiş sözel dışavurumun daha da sivri hâlini silah olarak kullanan GEVURAH; “Hallelujah!”ı baştan başa olağanüstü bir buhran ve ezicilik perdesiyle sarıyor. Örgüleri hiçbir anında güçsüzleşmeyen, tülleşmeyen bu katmerli, katranlı perde; üstüne kapaklandığı her şeyi alevlere boğacak kadar da yutucu ve emici bir kimliğe sahip.

Böylesi yoğun bir bütünlük ve amaç dâhilindeki bir müziğin icra namına kusursuzluğundan söz etmeye dahi gerek yok; böylesi albümlerde bu konudan bahsetmeye bile gerek olmuyor. Asıl dikkat edilecek ve yoruma konu edilecek konu, GEVURAH ve benzer grupların yarattığı dramatik, sinematografik etkide yatıyor.

DEATHSPELL OMEGA’nın liderlik ettiği bu şekilsiz black metal akımı dâhilinde, GEVURAH da hedeflediği şeyi nefes aldırmaz bir güçle yapıyor. “Hallelujah!”ı dinlerken aklınıza hiçbir şekilde amfiler, gitarlar, davullar, stüdyolar, sosyal medya paylaşımları, grup tişörtleri, şunlar bunlar gelmiyor. GEVURAH çok net bir manifesto sergiliyor, Satanizm’i en görkemli şekilde yüceltiyor ve sanki ilk albümünü değil de, notalara yazılmış ilk filmini çekiyor. Bu açıdan bakınca grubun başardığı şey sadece çok iyi bir black metal albümü yapmış olmanın çok ötesine geçiyor.

“Hallelujah!” da o tarif etmeye çalışılması beyhude olan, kalıpsız, formülsüz, okunarak kafada canlanması zor, sunduğu karanlığın anlaşılması ise mümkün olmayan yapıtlardan biri. Öylesine bütünlüklü, öylesine tek vücut ki, ister istemez “albüm” diye bahsetmekten özellikle kaçınıyor ve bir yapıt, bir eser olarak görmeye çalışıyorum.

Black metal seviyorsanız, Satanizm konusuyla öyle ya da bölge ilgileniyorsanız ve en önemlisi de sadece notalar kullanılarak görsel bir cehennem panaroması yaratılması fikrini çekici buluyorsanız, yılın net şekilde en iyi albümlerinden biri olan “Hallelujah!”ı atlamayın.