Oğuz Sel

Lise döneminde, hocaların fikrimi sormadan çeşitli etkinlik sunumları için beni seçmeleri hem hoşuma giderdi hem de muhtemel aksiliklere karşı bir tedirginlik yaşardım. Sayfalar dolusu yazı yazmaktan üşenmesem, hatta bunu bir alışkanlık haline getirsem de lise dönemlerindeki tedirginliği yaşamıyor değilim şu an. Çünkü konu edindiğim grup Candlemass ve ele alacağımız mesele, bu adamların, ben daha 4 yaşındayken yaptıkları ilk albümlerinin üzerinden 30 sene geçmiş olmasını kutlamak için çıkardıkları yeni EP’leri “Death Thy Lover”.

Bırakın 30 seneyi, 15-20 senelik grupların bile “Biz yeni şeyler denemek istiyoruz, biz buyuz işte, yeniliğe açığız, gelsenize su çok güzel…” gibi sözlerle ya da materyallerle, ilk birkaç albümlerine âşık olup kendilerinden o minvalde yapımlar bekleyen kemik kitlelerini, akılları sıra ‘yenilik’ denen kısır döngüye yönlendiren grupların aksine, kuruldukları günden bu yana en iyi bildikleri ve yaptıkları şey olan epik doom metali harbiden hakkıyla yapan ve neredeyse her albümlerinde sevenlerini hayal kırıklığına uğratmayan Candlemass, geleneğini bozmayarak yeni EP’si “Death Thy Lover” ile bir çeşit Rüstem Batum olup beyinleri tokatlamaya başladı bile.

Tarzla ilgili olan müzik severlere, EP’deki parçaları dinletip “Bu şarkılar sizce kime aittir?” diye sorsanız, kesinlikle “Candlemass” cevabını alacağınız netlikte ve özgünlükte olan şarkılar, kasvet ve kederle yoğrulmuş ve sofralara gelmiş adeta. Grubun kendine has melodileriyle harmanladığı ve 2007-2012 arasında vokal olan Robert Lowe’un yerini alan Mats Levén’in beklentilerimin çok çok üzerindeki vokalleriyle hayat verdiği EP, grubun son zamanlardaki havasını devam ettirir nitelikte parçalarla dolu. Gerçi açık konuşmam lazım, EP’ye adını veren parçadan uzun süre kafamı kaldırıp da diğerlerine geçemedim, zira adamlar nasıl yapıyorlar bilmiyorum ama dinleyeni muma çeviren vokal melodilerini geberten gitar rifleriyle buluşturmayı her seferinde çok iyi beceriyorlar.

Son derece uysal şekilde yapılandırılmış gitarlar ve onlara eşlik eden davul – basla rahat dinlenebilecek nitelikteki yapım, dur kalklı ve ağır aksak giden parçalarla ruhunuzu süründürmeye ant içmiş gibi tavırlar sergiliyor, aman dikkat. Sonra “Biz ne güzel 30. yıl kutlayacaktık…” demenize fırsat kalmadan olduğunuz yere çökebilirsiniz.

Birbirinin üzerine geçemeyecek kalitede üç sözlü ve bir de enstrümantal parçayla sevenlerine bir kez daha seslenen Candlemass, “Ölmedim, hâlâ dimdik ayaktayım” dercesine doom metal meraklılarını bir kez daha selamlıyor. Size düşen, yapımı salim kafayla dinlemeye başlamak.