Cemil Okumuş

Slayer’ın, şimdiye kadar metale kazandırdığı tüm eserleriyle hiçbir zaman erişilemeyecek, tamamen kendine has sertliği ve hızı, müzik yapmaktan öte insana yaptığı müzikle birlikte işlediği temayı hissettirmesi ve her zaman kendini diğer metal gruplarından ayıran, tüm coşkunluğu ve içtenliğiyle yansıttığı agresif ve karanlık yapısı ona metal tarihinde her zaman hatırlanacak ve saygı duyulacak bir yer kazandırdı. Kendinden sonraki tüm nesle ilham kaynağı olan Slayer pek çok efsanevi albümünün yanı sıra bize ilk dönemlerinin nasıl olduğunu, ortaya çıktığı ilk zamanlardan itibaren ne kadar harika ve farklı olduğunu hatırlatacak canlı albümü “Live Undead”i de bıraktı.

Slayer, thrash metalin ortaya çıkmaya başladığı zamanlarda thrash metalin müzikal yapısıyla birlikte speed metal havasını karanlık, çarpıcı ve sert bir şekilde bütünleştiren bir albüm olan “Show No Mercy”yi çıkarmıştı. Albümde düz bir müzik değil, zengin ögeler bulunuyor ve bunlar thrash çatısı altında toplanıyordu. Bu albüm bence kendi döneminde thrash olarak anılan diğer albümlerden çok daha iyi ve ilham vericiydi. Metallica ve Megadeth gibi gruplar ilk albümlerinde teknik ve müzikal bir başarı yakalamışlardı. Ama Slayer müzikten de fazlasını yapıyor, insanın karanlık ve korkunç yönlerini dile getiriyor ve insanı bununla yüzleştiriyordu. Daha sonra çıkardığı “Haunting the Chapel” EP’sinde de kalitesini ve duruşunu bir kez daha ortaya koyan Slayer, ne kadar büyük bir efsane olacağını daha o zamandan kanıtlamıştı. “Haunting the Chapel”dan altı ay sonra, aynı yıl içinde (1984) çıkan, “Show No Mercy” ve “Haunting the Chapel”dan şarkılar içeren “Live Undead” de bize Slayer’ın ilk zamanlarını canlı dinleme fırsatı sunduğu için önemli bir albümdü.

Canlı performanslardaki en önemli şey müzisyenlerin iyi bir uyum içinde çalmaları, böylece enstrümanların belirsiz bir şekilde iç içe girmelerinin ya da birbirleriyle alakasız görülmelerinin engellenmesi ve müziğin doğru bir şekilde dinleyiciye ulaştırılmasıdır. Slayer zaten en baştan ne kadar iyi olduğunu ortaya koyarak albüm boyunca beklenilen Slayer’ı seyirciye çok iyi bir şekilde sunmayı başarıyor. “Show No Mercy” ve “Haunting the Chapel”daki tını ve atmosferin burada da yakalandığını görüyoruz. Enstrümanlar Slayer müziğini ve atmosferini hep birlikte ortaya çıkaran unsurlar olarak görünüyorlar. Slayer’ın “Live Undead”de daha rahat bir şekilde çaldığı hissediliyor. Fakat bu rahatlık asla işi gevşeten bir rahatlık değil, işini çok iyi yapan Slayer’ın bu şekilde de tüm yeteneğini ve mükemmelliğini gözler önüne serdiği bir rahatlık. Pek çok grupta Slayer’daki gibi bir örneği bulunamayacak, Kerry King ve Jeff Hanneman’ın harika bir uyum içerisinde birbirini destekleyen solo ve ritim gitarlarındandan, Dave Lombardo’nun insanı ayağa kaldıran davullarına, Tom Araya’nın o eşsiz ve karanlık vokallerine kadar her şey yine olması gerektiği gibi. Canlı kayıt bize gerçekten canlı bir akıcılık ve Slayer’la bütünleşmemizi sağlayan bir afmosfer sunuyor.

“Live Undead”, Black Magic parçasıyla başlıyor. Black Magic’in insanı birazdan çarpacağını yavaş yavaş haber veren o girişinin ardından tüm enstrümanlar Slayer gösterisini başlatıyor. Ardından Slayer’a uygun bir şekilde sert ve hızlı devam eden Die By The Sword bize Slayer’la birlikte uçmaya başladığımızı hissettiriyor. Hem oturaklı hem de albümünden kopmamamızı sağlayan bir hızda devam eden Capture of Sin’in ardından, albümdeki en iyi performans olduğunu düşündüğüm The Antichrist giriyor.

Heavy metal ve speed metali çağrıştıran bir yapının Slayer’ın elinde karanlık bir thrash parçasına dönüştüğü The Antichrist’da tüm elemanlar mükemmel performans sergiliyor. Araya’nın şarkının her yerinde olması gerektiği gibi yaptığı, şarkının tüm şeytani içeriğini dinleyiciye ulaştıran vokalleri, King ve Hanneman’ın bu zengin ve yaratıcı parçanın içinden yükselen harika gitar kullanımları, Lombardo’nun şarkının üzerinde akıp gitmesini sağlayan davulları, ruhumuzun serbest kalıp Antichrist ile birlikte hareket etmesini sağlıyor.

Ardından karanlık ve şeytani rifler ve davullar ile insanı alıp götüren aynı hız ve enerjinin hiç kaybolmadığı Evil Has No Boundaries geliyor. Araya’nın coşkulu vokalleri, şarkının içinden doğan, Slayer severlerin bildiği o muazzam sololar ve tüm bunlarla uyumlu bir şekilde bu hızı ve sertliği yaşamamızı sağlayan davullar. Ardından “Show No Mercy”nin davullu girişi ve seyirciden yükselen Slayer sesleriyle birlikte Slayer tam gaz devam ediyor. Son olarak ince ve hoş bir gitar girişinin ardından sert ve yıkıcı davullar ve gitarların harika bir birliktelik ve akıcılığıyla devam eden Aggressive Perfector ile albüm sona eriyor.

Yaptığı her şeyle metal tarihinde unutulmaz bir yere sahip olan Slayer her zaman hayatımın ve hayatımızın bir parçası olmaya devam edecek.