Oğuz Sel

Küçükken, evimize uzak şehirlerde yaşayan akrabalarımız geldiğinde, en çok keyif aldığım şey, çeşitli komiklikler yapıp ev ahalisini eğlendirmekti. Millet güldükçe ben coşuyordum, ben coştukça onlar daha çok gülüyordu. Ama bir süre sonra yaptığım komikliklerin komik olmamaya başladığını “Tamam bu kadar yeter,” uyarılarıyla anlayıp normal moda dönerdim. Cannibal Corpse sayesinde brutal işlerde kıyas mekanizmamız olan ve türe gerçek anlamda çok şey katan Chris Barnes da cover albüm yapma konusunda benim çocukluğum gibi davranıyor. Tabi ki bir farkla; “Tamam bu kadar yeter,” minvalindeki görüşleri duymazdan gelerek…

Yeni bin yıla daha taze girmişken Chris Barnes ve şürekasından oluşan Six Feet Under, çılgın bir karar alır ve en çok tanınan grupların en çok bilinen parçalarından oluşan bir cover albüm yapmaya karar verir. Cannibal Corpse’un, Hammer Smashed Face EP’sinde bulunan Black Sabbath ve Possessed coverlarının, dinleyicilerin bir kısmı tarafından sevilmiş olması bunda etkili rol oynamış olabilir. Graveyard Classics adı verilen o albümde seçilen kimi parçalar, cover için kabul edilebilir ve “Eğlenmiş işte gençler, negzel!” diye değerlendirilebilir. Ama death metalin kitabı yazılsa, kitabın önemli bir kısmının ayrılacağı Chris Barnes gibi bir adamın bunu bir kazanç kaynağı haline getirmesi ve her iki – üç albümde “Graveyard Classics”lere bir yenisini eklemesi çok da anlaşılır değil, en azından benim için.

Grubun, “Graveyard Classics 2″yi saymazsak (sadece AC/DC coverları vardı o albümde), çok sayıda grup – ünlü şarkılar formülünü, iki grup – ünlü şarkılar yapısına dönüştürerek ortaya koyduğu “Graveyard Classics 4″te, albümün yarısı Judas Priest diğer yarısı ise Iron Maiden parçalarına ayrılmış durumda. Şarkılara, vokal melodileriyle çok şey katan bu iki grubun şarkıları, tekdüze homurdanmalarla ne kadar söylenebilirse o kadar söylemiş Chris paşa. Tabi uzun uzadıya söylenen vokal kısımlarında nefes yetmezliği, çatlamalar ya da atmosferin tam olarak içine sıçan bilumum falsoya da imza atmayı eksik etmemiş. Sanırım kayıtlar doğal halleriyle kalsın istenmiş, yoksa bir şekilde ayar verilirdi bu kısımlara. Çalınan şarkılarda vokale uygunluk için nota değişikliğine gidildiğini belirtmemde fayda var. Parçaların sahibi gruplar bile kimi zaman konserlerde nota değişikliğine gittiğinde parçaların ruhundan bir şeyler eksilmiş gibi hissediyorken coverlarda bunu duymak, pek de hoşuma gitmiyor açıkçası.

Grubun beyni konumundaki Chris Barnes’a yüklendiğim farkındayım. Ancak uzun zamandan sonra Undead ve Unborn gibi esaslı işlerle gruptan hoşlanmayanları bile kendi safına doğru çekmeyi başaran Six Feet Under’ın kariyerinden doğrudan Barnes sorumlu. Barnes’ın “Beyin” olarak daha doğru kararlar alması gerekirken, yıllardır metal aleminde taşak geçme malzemesi haline gelen cover albümlerine bir yenisini eklemesi, az önce belirttiğim iki albümle elde edilen kitlenin buharlaşmasına zemin hazırlayabilir. CC’dan ayrıldığından beri 15 stüdyo albümü olan SFU serüveninde, gerçekten kaliteli ve yıllar sonra bile keyifle dinlenebilecek üç – dört albüme imza atan Barnes, dumanlı kafayla albüm yapma kararlarına devam ederse saygınlığını yitirmeye başlayacaktır diye düşünüyorum.

Kritiği noktalarken rahmetli Kemal Sunal’ın bir filmindeki repliğini Chris Barnes’a ithaf ediyorum: “Chris sen cover yapma, bokunu çıkarıyorsun!”