2013′te çıkan “Desolated” EP’si ile çok iyi bir başlangıç yapan İstanbullu grup MAMMOTHS ON GIANTS’ın ikinci EP’siyle birlikteyiz bugün. MAMMOTHS ON GIANTS; derinlerdeki hüzün katsayısının gayet yüksek olduğu ancak sertlik dozunu da hiç düşürmeyen bir EP ile başlamıştı yolculuğuna. 7 telli ezicilik, yırtınan vokaller ve sludge/post-metal ağırlıklı ancak kendini sınırlamayan bir müzikal anlayışla, gayet içi dolu bir açılış yapmışlardı.

İlk EP’deki kadrodan sadece grubu kuran Gençay Aytekin’in yer aldığı yeni MAMMOTHS ON GIANTS’ın bu EP’sinde gitarda yine Gençay, vokalde Mert Papik, davulda Alican Erbaş ve basta da Derda Karakaya yer alıyor. EP’nin prodüksiyon, miks ve master işlerinden yazarlarımızdan Bahadır Sarp, görsellerden ise yine Gençay Aytekin sorumlu. İlk EP’deki müzik, MAMMOTHS ON GIANTS’ın ileride daha da heyecan verici şeyler yapabileceğini net şekilde gösterdiği için grubun bir sonraki işini merakla bekliyor, hatta bir albüm gelmesini umuyordum.

1349′daki kara veba ile ilintili bir konsepti bulunan ve anneler gününden bir gün önce piyasaya çıkan “Passcode of a Perfect Mother“; MAMMOTHS ON GIANTS’ın ülkemizdeki en ilgi çekici gruplardan biri olduğunu ve bu gerçekliğin artarak devam edeceğini gösteren diğer bir çalışma olarak grubun diskografisindeki yerini alıyor.

MAMMOTHS ON GIANTS’la ilgili söylenmesi gereken ilk şey; grubun kesinlikle konserde izlemelik bir grup olduğunu hissettirmesi. İlk EP’de de var olan bu durum, “Passcode of a Perfect Mother”da iyice kendini belli ediyor. Bunda şarkıların yer yer tedirgin ederek yükselen, yer yer beklenmedik şekilde değişen tansiyonlarının yanı sıra, grup elemanlarının performanslarının da büyük payı var. EP’yi dinlerken, önceki gruplarında da sergilediği türde, yüzde yüzünü veren bir vokal performansı sunan Mert Papik’in sahnede de aynı gücü yansıtacağını kabak gibi hissedebiliyorsunuz. Aynı şekilde davullar da (ülkemizde çıkan albümlerden bahsederken davulların canlı kaydedildiğini belirtme ihtiyacı duymak… :( Ama evet, canlı) konserlerdeki gazı epey artıracak şekilde yazılmış ve aynı canlılıkta çalınmış.

Müziğe baktığımızda, MAMMOTHS ON GIANTS’ın, ilk albümüne oranla biraz daha tehditkâr hâle geldiğini düşünüyorum. Bunda da yine kadro değişiminin yarattığı psikolojik bir etki muhakkak vardır, lâkin sadece bununla kalmayan ve daha etli, daha yoğun şarkı karakterleri olduğu da görülüyor. Ortada “ilk EP’ye göre çok yol katedilmiş, grup kendini aşmış” türünde bir şey yok, zira “Desolated” zaten kendi başına gayet sağlamdı. “Passcode of a Perfect Mother”da bunun üstüne konan bir oturmuşluk ve deneyim var. Grup rif değişimlerinde, rifleri ne kadar devam ettireceği konusunda ve bu sayede yoğunluğu güçlendirme babında ne yaptığını bilen yaklaşımını sürdürmüş.

MAMMOTHS ON GIANTS’ın tüm bunların ötesindeki gücü ise, yaptığı müziğin çok farklı alanlara genişleyebilir oluşu. Daha minimalini de, çok daha gösterişlisini de, daha yavaşını da, çok daha hızlısını da, grubun karakterini bozmadan, tekil ya da bir bütün hâlinde uygulayabilirler. Bu noktada da grubun önünü açabilecek ve yapabileceklerini daha da çeşitlendirecek şeyin vokaller olduğunu düşünüyorum. Mert gibi yetenekli bir vokalistle, hiç denemeye, alıştırmaya falan girmeden, direkt bir sonraki işlerinde çok daha varyasyonlu bir yöne kaysalar bile sırıtmaz, yadırganmaz. Müzik yazımının özellikle vokale ve davula çok geniş alanlar bırakıyor olması bende bu izlenimi uyandırıyor.

İlk EP’de olduğu gibi, not verme işini yine albüme saklıyorum. Sonuç olarak MAMMOTHS ON GIANTS ikinci işinde de, “Desolated”da kendisini tanımamızı sağlayan kalitesini korumuş ve ilk EP’ye göre daha yoğun olduğunu düşündüğüm bir işe imza atmış. Bence ilerisi adına kendilerine belli sınırlar çizmez ve çok fazla şeyi kaldıracak bu müzikal anlayışlarını sürdürürlerse, sound ve müzikal karakter açısından ülkemizin ayrı bir yerde duran gruplarından biri olmakla kalmaz, daha geniş perspektifte de ilgi çekerler. Sonraki işlerinde risk, misk, deneme falan düşünmeden istedikleri gibi yardırsınlar, gerisi gelecektir.

Yolları açık olsun.