Görkem Şahin

“Fused”, hikmetinden sual olunmaz üstat Tony Iommi’nin 2005’de çıkardığı üçüncü solo albümü. Tony, bu albümde de bir önceki solo albümünde beraber çalıştığı başka bir efsane isim Glenn Hughes ile çalışmış. Bu sefer yanlarına Bob Marlette’i de almışlar. Marlette albüm prodüksiyonunu gerçekleştirdiği gibi Iommi ve Hughes ile beraber albümün yaratım sürecinde de yer almış. Tüm besteler üçünün kolektif çalışmasının ürünü olmakla beraber, Iommi’nin ağırlığı bariz bir şekilde hissediliyor.

Albümdeki müzik genel olarak heavy metal kalıpları içerisinde değerlendirilebilir, ancak Glenn Hughes’un vokalinin de etkisiyle bariz bir hard rock hissiyatı hakim. Gitar rifleri doğal olarak çoğunlukla Black Sabbath’ı andırıyor. Iommi’nin nefis doomy rifleri albümü sarıp sarmalıyor ancak kasvetten uzak, enerjik, hareketli bir hava yaratıyor. Glenn Hughes’un İngiliz aksanlı sıkı vokaliyle şarkılara kattığı harika yorum şapka çıkarttırıyor. Kariyerinin erken dönemlerinde Deep Purple’da bas gitar/geri vokal görevlerini üstlenmiş olduğundan olsa gerek her daim Ian Gillan’ı andırmıştır. Bu albüm de bir istisna değil, ama bu durum iyi bir vokalist olduğu gerçeğini değiştirmiyor tabii.

Davullardaki Kenny Aronoff, bu albüme kadar ismini duymadığım bir isim. Kendisi, Bon Jovi’den Joe Cocker’a kadar farklı tarzlardan pek çok ismin arkasında davul çalmış tanınan bir müzisyen. Bas gitarları da Hughes ve Marlette beraber üstlenmişler. Aslında, bu albümü enstrümantal yeterlilik açısından yorumlayabilmek için bir Robert Fripp falan olmak gerekir. Sonuçta Iommi, Hughes ve yanlarına seçtikleri müzisyenlerden bahsediyoruz.

Her zaman harika rifler bulan, akıl almaz güzellikte sololar yazan Iommi, heavy metalin tohumlarının atıldığı o eski SG’si ile yine harikalar yaratmış. Sert müzik tarihinin gelmiş geçmiş en mühim adamlarından Tony, okyanusları geçip başka kıtalara ulaşan bir kaptan-ı derya misali oradan oraya savrulmuş albüm boyunca. Zaman zaman durgun anlara ev sahipliği yapan duygusal fakat geneline bakıldığında epey hareketli bir çalışma ‘Fused’.

Tüm şarkıların çok iyi olduğu albümün heavy metal normlarına en yakın ve en sert şarkısı ‘What You’re Living For’ olmuş. İyi albümlerde sıklıkla karşılaşılan bir durum olan en iyi şarkıyı sona koyma geleneğini bozmamışlar. Zira son şarkı ‘I Go Insane’, hakkında ayrı bir parantez açılıp, birkaç kelam edilmesi gereken mükemmel bir parça. 9 küsur dakikalık süresi, harika vokalleri ve eklektik yapısı ile dinleyende hayranlık uyandıran nefis bir çalışma olmuş. Baladvari bir dinginlik ve güzel bir soloyla başlayan şarkı, barındırdığı usta işi geçişler ve sonlara doğru coştukça coşan yapısıyla hafızanızda yer edecek bir ziyafet niteliğinde. Beşinci dakikanın hemen başlarında bir anda Black Sabbath’a dönüşüyor; sonrasında Hughes’un nefis vokaliyle ilerleyerek, akustik gitar destekli sert kısımların ardından giren enfes gitar solosu ve akabindeki nakarat kısımları ile dinginleşerek son buluyor. Şahsen, Iommi’nin solo kariyerinin en iyi bestelerinden birisi olduğunu düşünüyorum.

2005 yılında elli küsur yaşlarındayken yayınladıkları bu enfes albümden dolayı kendilerine şahsım adına teşekkür ediyorum. İyi ki varlar…