Avustralyalı diSEMBOWLEMENT’ın doom/death metalin kitabını yazdığı ve sonrasında dağıldığı 1993 çıkışlı albümü “Transcendence into the Peripheral”ın ardından, türe her anlamda çok şey katan bir sürü grup oldu. Doom metalin ezici ağırlığı ile death metalin vahşetini buluşturan ve melodi namına keder ve gerginlik arasında seyreden bu tür gruplar; kitlesel anlamda biraz daha öne çıkmak istediklerinde melodilerindeki keder dozunu artırıp daha empati kurulabilir hâle geldiler ve diSEMBOWELMENT’ın dozajı çok iyi ayarlanmış doom/death’inden kısmen uzaklaştılar.

Bu minvalde, doom etkili death metal veya death etkili doom metal yapmaktansa, iki türün de hakkını vererek doom/death yapan kaliteli grupların sayısı çok da fazla değil aslında. Bazısı bildiğin death metal yaparken araya doom elementleri sokup death metallerinin dinamizmini düşürüyor, kimisi de tam hançeri göğüse saplamışken “bi saniye yanlız death metal az oldu” deyip gereksiz yere olay çıkarıyor.

Ne tesadüf ki, son dönemde bu işi en iyi yapan gruplardan biri, belki de birincisi olarak gördüğüm INVERLOCH’un ilk albümünde de, iki paragraftır eksikliğinden dert yandığım diSEMBOWLEMENT kalitesini yansıtır şekilde, grubun basçısı (INVERLOCH’da gitarda) ve davulcusu yer alıyor.

Bu şekilde “ha o yüzden bu kadar iyiiiiiii” diye jeton düşüren ve “sahibi geldi kaçın”vari bir tehditkârlık sunan INVERLOCH, “Distance | Collapsed” ile 2016′nın en iyi doom/death albümlerinden birine imza atmış durumda.

Distance Collapsed (In Rubble)’ın girişinden Cataclysm of Lacuna’nın sonuna dek, INVERLOCH’un bataklıklardan fırlamışçasına pislik içindeki death metali ve al canımı da bitsin bu işkence dedirten doom metal tarafıyla yakın şekilde haşır neşir oluyoruz. Death metalin süratlenip yavaşladığı kısımlardan doom metale geçiş konusunda grup net bir ustalık sergiliyor ve özellikle sertlik ve keder arası gidip gelmelerde mükemmel bir denge yakalıyor. Efektli clean gitarlarla verilen damar tatların ortaya çıktığı yerlerde bile atların cinsel organlarını hatırlamıyor, bu sayede albümün barındırdığı duygunun dışına çıkıp “naalaaka şimdi bu?” demiyoruz.

INVERLOCH; sersemlettiği paçoz death metal anlarında çok net bir doksanların ilk yarısı hissiyatı barındırıyor. Yine diSEMBOWELMENT’a atfedilebilecek bu yanla birlikte, The Empyrean Torment’ın ortası gibi aşırı yavaşlayan ve melodikleşen anlarda da karşımıza net bir kendini bilirlikle çıkıyor. Trafiği ve tansiyonu iyi ayarlanmadığında dinleyiciyi ne gerektiği gibi coşturup ne de gerektiği gibi süründüremeyecek olan bu kontrastların iyi dengelenmiş oluşu, burada da önemli bir rol üstleniyor ve “Distance | Collapsed”in akıp gitmesini sağlıyor.

Melodilerde yüzeysel bir kederden ziyade, genelde benzer notaların tercih edilmesiyle oluşmuş ortak bir dudağı büküklük var. Bunun sağlanmasında, gitar efektleri ve altyapı klavyeleri de gereken çabayı gösteriyorlar ve pek çok yerde birbirlerinden bağımsız takılan gitarların sağlam dolgusu sayesinde topyekün bir karanlık neşrediyorlar. Atmosfer namına, kimi yerlerde, misal Cataclysm of Lacuna’da ilk dönem (en ilk dönem) KATATONIA benzeri soğuk bir iç parçalayıcılık varken, vokallerin dehlizlerde yankılanan kükreyişleri sayesinde olay her zaman için çirkinleşmeye hazır kalmaya devam ediyor.

INVERLOCH, kurucu elemanlarının neredeyse çeyrek asır önce yapmış oldukları şeylerin deneyimi ve karakteriyle, doom/death metal adına yapılması gerekenleri hakikaten iyi biliyor ve pek çok anlamda sefil, yıkık dökük, paramparça olan ve dinleyicisini de bu sıfatlara bulayan bir albümle türün günümüzdeki önemli isimleri arasına giriyor.