Konu müzikal gelişim olduğunda, en detaylı ve uzun uzadıya konuşulan konulardan biri her zaman için progresif sıfatının içinin doluluğu olmuştur. Bir şeyi progresif yapan nedir, progresif olmak için uyulması gereken kurallar var, mıdır yoksa kavramın özü bir kuralsızlıklar bütününe mi dayanmalıdır gibi sorular, bu anlayışa sahip olduğunu öne süren gruplar ve dinleyicileri tarafından ezelden beridir tartışılagelmiştir.

Progresif olmaya çalışarak bile progresiflikten uzaklaşmanın mümkün olabildiğinin kabak gibi ortada olduğu bir müzikal düzlemde, neyin gerçek anlamda ilerici ve yenilikçi olduğuna karar vermek, genel anlamda hiç de kolay değil.

FALLUJAH bu bahsettiğim “müzikal zenginleştirme” arayışındaki gruplardan biri. Progresif death metal, teknik death metal, deathcore, ambient tatlar, elektronik unsurlar gibi 15 yıl öncesinde aynı potada eritilmesinin garipseneceği, 25 yıl öncesinde ise akıllara bile gelmeyeceği çeşitli dinamikleri bir arada kullanan ve kimine göre zengin, kimine göreyse mutant bir şey ortaya çıkaran anlayışın bir genç neferlerinden biri.

2011′deki ilk albümü “The Harvest Wombs” ile ilginçliklerinin işaretini veren FALLUJAH, 2014 çıkışlı “The Flesh Prevails” ile adından çok fazla söz ettirmiş ve metal dünyasında kendine bir yer edinmeyi başarmıştı. Grubun progresif/teknik death metal içine yedirdiği ambient tatlar, pek çok kişi için son derece çekici bir karakter sunmuş ve grup bilinirlik basamaklarını hızla çıkmıştı.

Kendi adıma konuşursam, progresif death metali de, teknik death metali de çok seven bir insan olarak, yansıttığı hava itibarıyla FALLUJAH’ı çok sevmeyi isterdim; zira istediğim kıvamda yapılsa çok fazla bayılacağım bir müziğe bulaşmış bir gruptan söz ediyorum.

Ancak “The Flesh Prevails”den çok da etkilenmemiş biri olarak, “Dreamless”ı da duyduktan sonra FALLUJAH ile müzikal anlamda uyuşmamızın epey zor olacağını anlamış bulunuyorum. Her ne kadar grup görünürde ve dinleyicisine göre değişecek şekilde çok çekici, dolu dolu, zengin bir müzik yapsa da, ben bu zenginliği oluşturan şeylerin neredeyse hiçbirinde bir çekicilik bulamıyorum.

“Dreamless”ı ilk dinlediğimde, uzun zamandır bu kadar sıkıcı bir albüm dinlemediğimi düşündüm ve bir an önce bitmesini istedim. Nedeni; grubun yazdığı rif ve melodilerin, yaptığı nota tercihlerinin, kısacası neredeyse hiçbir şeyinin beni cezbetmemesi, en ufak bir duygu uyandırmaması. Evet ortada deli gibi bir sürü değişken, sayısız fikir, kusursuz da bir performans var; ama gel gör ki albümün neredeyse hiçbir anında bir an olsun etkilenmedim, şaşırmadım, çok parlak bir fikir bulamadım. Bu belki tamamen zevkle ilgili bir konudur, belki benim gibi düşünen başkaları da vardır, lâkin bana kalırsa FALLUJAH etrafında oluşan bu havanın içi pek de dolu değil.

Bunları dememin sebebi grubun kullandığı atmosferik tatlar, ambient ögeler yahut elektronik denemeler değil. Bunlarla en ufak bir derdim yok. Benim derdim grubun yazım tarzı, buldukları riflerin bana bir his vermemesi ve çok fazla şey sunup hiçbir şey içermemesiyle ilgili. Bu konuda ne benim ne de grubun yapabileceği bir şey var gibi gözüktüğünden, ortada suç atacak çok da bir şey yok açıkçası. Bahsettiğim bu ilgi çekicilikten ve yaratıcılıktan uzak anlayışın bir de dağınık ve “The Flesh Prevails”dekinden bile daha odaklanmamış şekilde yansıtılması, albüme olan ilgimi daha da köreltiyor.

Görüldüğü gibi, bu kritik son zamanlarda yazdığım en öznel yazı olabilir; “Dreamless”ı dinleyen pek çok kişi albümü çok sevmiş olabilir. Her türlü normaldir, her türlü kabulümdür. Zaten ben de albümün puanını sadece kendi hissettiklerim dâhilinde değil, daha objektif bir bakış açısıyla vermeyi tercih ettim. Dediğim üzere, dinamikleri ve vadettikleri dâhilinde hem FALLUJAH’yı hem de “Dreamless”ı sevmeyi ben de çok isterdim, ama maalesef durum bu.

Albüm kapağı ne de ümitlendirmişti halbuki…