Thrash metalin Almanya kolunun en ön plandaki birkaç grubundan biri olan DESTRUCTION’la tanışmam 16 yıl önceye, 2000′deki “All Hell Breaks Loose”a dayanıyor. Albüm çıkar çıkmaz bir şekilde elime geçmiş ve başta The Butcher Strikes Back adlı mükemmel şarkı olmak üzere albümü epey uzun süre zevkle dinlemiştim. Akabinde çıkan albümlerden aynı tadı aldığımı söylersem yalan olur. Her albümde hoşuma giden bir şeyler bulduysam da, baştan sona ayılıp bayıldığım bir DESTRUCTIPN albümü olmadı. Hele ki grupla tanıştığım “All Hell Breaks Loose”un ardından grubun seksenler ve doksanların başlarında yaptıklarını dinledikten sonra…

Amerikalı grupların Amerikalı olduklarını hissettirmeleri gibi DESTRUCTION da Alman olduğunu net şekilde hissettiren bir grup. Tıpkı KREATOR, SODOM ve TANKARD gibi, DESTRUCTION da özgün bir karakter ortaya koymanın pek çok türe oranla daha zor olduğu thrash metal içerisinde kendi tınılarını yerleştirmeyi başarmış bir topluluk. Şu an sözünü ettiğimiz “Under Attack”e yoğunlaşacak olursak; albüm bana kalırsa grubun sonra birkaç albümü arasından net şekilde en iyi olanı, hatta “All Hell Breaks Loose”, “The Antichrist” ve “D.E.V.O.L.U.T.I.O.N.” ile birlikte grubun 2000′ler sonrasındaki en iyi dört albümünden biri.

Bunun başlıca sebebi, DESTRUCTION’ın hâlâ ve hâlâ yaptıkları şeyden büyük zevk aldıklarını, kalplerinin thrash metal için çarptığını hissettiren hâlleri. Şarkılardaki sıradan riflerde bile, grubun bunu ve sadece bunu yapmaktan zevk aldığını hissedebiliyorsunuz.

Bir VENOM cover’ı ve bir de ilk albümden Thrash Attack’in tekrardan yorumlanması ile birlikte albüm 53 dakika gibi uzun bir süreye sahip. Konu thrash metal olunca, belli sürelerin üstüne çıkan albümler biraz risk teşkil edebiliyor, zira çoğu dinleyicinin 40 dakika barajından sonra biraz dikkatinin dağılmaya başladığı, gözlemlerimle sabittir. DESTRUCTION, sonraki iki ek şarkıyı saymazsak 47 küsür dakikalık bir albüm yapmış ve “Under Attack”i 10-12 kez dinlemiş bir insan olarak, henüz albümden sıkılmadığımı söyleyerek ortaya konan şeyin değerini vurgulayabilirim.

“Under Attack” kelimenin her anlamıyla bir thrash metal albümü. Eskilerin Bay Area çıkışlı thrash albümlerini anımsatırcasına sakin sakin giren, groove’unu da, gitar işçiliğini de cömertçe sergileyen ve her ne kadar bizi şaşkına çevirecek şeyler sunmasa da, yapmak istediğini iyi yapan bir albüm. Bu nokta elbette ki önemli, zira konu yeni bir şeyler yapmaya kalkışmakla bunu hiç umursamadan sevdiğini, bildiğini yapmaya gelince, dinleyiciler arasında da ayrılmalar başlıyor. Ben bu noktada “samimiyet” kıstasını baz alıyorum ve yapılan işin samimiyetle, tutkuyla, inanılarak yapıldığını hissettiğim takdirde ortaya bir yenilik konmuş mu konmamış mı pek de önemsemiyorum.

“Under Attack” bu minvalde thrash metalin köklerine sıkı sıkıya bağlı duran ancak bunu olabildiğince varyasyonlu sunmaya gayret eden bir albüm. Tüm bunları daha da yukarıya taşıyan şey ise, 1982′den beri DESTRUCTION için ter döken 51 yaşındaki gitarist Mike Sifringer. Kendisi albüm boyunca yarım yarım yardırıyor. Schmier’in alışıldık çığlıkları ve haykırışları ile çok başarılı davul performansı da eklenince, albümün tehditkârlığı adına gereken her şey tamamlanmış oluyor.

Seneye KREATOR’ın albümü gelene kadar, bu yılki Alman thrash’i ihtiyacınızı DESTRUCTION’dan gönül rahatlığıyla karşılayabilirsiniz.