Günümüzün en büyük ve önemli black metal gruplarından biri olan WATAIN’in kariyerine başladığı albümden söz ediyoruz bugün. Aslında ellerimi klavyenin tuşlarına koyduğumda ne yazacağıma dair aklımda hiçbir fikir yoktu. “Ne yazayım…” diye 2-3 saniye kadar düşündüm, gözüm W harfine gitti ve grubun diğer tüm albümlerinin sitede olduğunu bildiğimden, istemsiz olarak “WATAIN – Rabid Death’s Curse” yazarak yazıya başladım.

Kuruluşu 1998′e dayansa da, İsveç’ten çıkan bu pislik çukurunun müzik dünyasını ilk albümüyle zehirlemeye başladığı sıralarda takvimler 2000 yılını gösteriyordu. 2007 yılında “Sworn to the Dark”la tanıştığım ve anında köpeği olduğum WATAIN’in black metalin en güzel unsurlarını bir araya getiren tarzı; sertliği, leşliği, melodiyi, keder,, öfkeyi, acıyı bir bütün hâlinde sunabilen tavrı; onları türün en revaçtaki gruplarından biri yapmış, WATAIN adını 2000 sonrasının black metali adına en tepelere çakmıştı.

Grubun başyapıtlarından biri olan “Casus Luciferi”den üç yıl önce çıkan “Rabid Death’s Curse”, WATAIN’in oluşum aşamasını temsil eden ve bu açıdan önem taşıyan bir çalışma. Sonradan DISSECTION’cılık ile yolunu çizen WATAIN’in bu yanını neredeyse hiç sergilemediği (mesela Life Dethroned’da kısmen hissettiriyor) ve çok büyük oranda MAYHEM’in izinden yürüdüğü bir albüm olarak göze çarpıyor.

WATAIN’in kariyerindeki ilk ve tek 2 gitaristli albüm olan “Rabid Death!s Curse”; bu özelliğini net şekilde öne çıkaran ve tarama ritimler ve önlerindeki çirkin melodilerin bir arada tat kaçırdığı, yol kestiği, kumru avladığı bir albüm. Beklenileceği üzere sonraki işlerdeki kadar güçlü olmayan prodüksiyonun da etkisiyle iyicene acuzeleşen “Rabid Death’s Curse”, yıllar içerisinde göreceğimiz gibi, güzel olan her şeyin karşısında durmaya ant içmiş olan WATAIN’in kendini bulması ve biz neyiz, ne olmak istiyoruz ve ne olabiliriz diyebilmesi adına iyi bir yerde duruyor.

Her ne kadar sonradan isim yapmış ve karakteristik sound oluşturmuş pek çok grubun ilk albümleri “başlangıç”, “öğrenme” gibi görülse ve “grubun hayranları baksa yeter, tür adına o kadar da bir rererörö” şeklinde yorumlansa da, ve şu anda bahsettiğim albüme dair de bu tarz yorumlar okumuşsam da, ben “Rabid Death’s Curse”ün iyi bir black metal albümü olduğunu düşünüyorum. Tutkusu, nefreti yerinde, olabildiğine siyah, samimi ve sonrakiler kadar zehirli olmasa da çirkinliğini, paçozluğunu yüksek dozlarda basan bir albüm.

Sonradan benimseyeceği DISSECTION soğukluğundansa MAYHEM’vari puşt black metalini kendine sabaha yıldızı edinen “Rabid Death’s Curse”; cehennemi olduğu anlarda bile hissettirmeden edemediği bir hüzne de ev sahipliği yapıyor. Elbette ki “Lawless Darkness”vari, Waters of Ain’sel bir hüzünden bahsetmiyorum, ancak melod ve taramalarda ara ara ama net şekilde görülen bir ızdırap mevcut. Bunu yansıtırken grup gayet tek yönlü, dümdüz bir vokal sunuyor ve ızdırabı, vokalin kendini yerden yere vurmasıyla, Kvarforth’vari haykırışlar yapmasıyla falan ifade etmiyor.

Genel itibarıyla sevdiğim ve “WATAIN’in kendini bulması”ndan daha fazlası olarak gördüğüm “Rabid Death’s Curse”; muhakkak ki barındırdığı acemlilikler ve “daha iyi olabilirmiş” düşünceleri eşliğinde, WATAIN’in sonradan net şekilde sergileyeceği karanlıklar neferi rolünün fitilini yakmak adına bence tartışmasız başarılı bir albüm. Sonradan çok büyük işler yapmasına rağmen kariyerine neredeyse komik denecek başlangıçlar yapan, çocukça işler ortaya koyan ve sonradan da o ilk günlerin bahsini mümkün olduğunca açmayan gruplar düşünüldüğünde, “Rabid Death’s Curse” kendi çerçevesinde taş gibi olmaya yakın bir black metal albümü.